Test drive στην Ε.Ε. η Ελλάδα

Πολλά χρόνια τώρα ακούω περί της δήθεν εγκυρότητας των ξένων ΜΜΕ, για τις άριστες συνθήκες στις οποίες εργάζονται οι ξένοι συνάδελφοι, για το χρόνο που διαθέτουν για ερευνητική δημοσιογραφία και για την αξιοπιστία που διέπει τα ρεπορτάζ τους. 

Όπως οι βλαχο-έλληνες λοιπόν μαϊμουδίζουν μόδες έτσι και εμείς συνηθίσαμε ως κοινωνία να μαϊμουδίζουμε στερεότυπα και μοντέλα που κάθε άλλο παρά ιδανικά είναι. Και αναφέρω αυτά καθώς διαβάζω τα ακραία και σαφώς υποβολιμαία των αγορών και των ξένων κυβερνήσεων δημοσιεύματα που σπεκουλάρουν την ελληνική οικονομία. Μέχρι και τον Παρθενώνα έφθασαν οι άθλιοι συνάδελφοι να υποστηρίζουν πως θέλαμε να τιτλοποιήσουμε. Ή βλέπουμε καθημερινά πως ο κάθε στραβο-ξυπνημένος μεσαίος δημοσιογράφος που θέλει να φέρει ένα εύκολο πρωτοσέλιδο, αναπαράγει καθ’ υπόδειξη των οίκων αξιολόγησης που  - σημειωτέον – οι ίδιοι βούλιαξαν σε ύφεση τις παγκόσμιες οικονομίες, κι ένα σενάριο περί της τύχης της Ελλάδος. 

Κάπως έτσι, η εγκυρότητα και η σοβαρότητα ακόμα και των έγκριτων ξένων ΜΜΕ πήγε περίπατο. 

Φυσικά δεν λησμονώ την ελληνική ευθύνη για τα παραπάνω δημοσιεύματα. Διότι εάν είχαμε ένα κράτος σοβαρό, εάν εμείς ως πολίτες δεν συμμετείχαμε στο ρεσιτάλ της ρεμούλας, δεν θα φθάναμε να είμαστε όμηροι του κάθε δημοσιογραφίσκου των Financial times ή του κάθε ευρω-γραφειοκράτη που επίσης ξυπνώντας ανάποδα κάνει και μια δήλωση εις βάρος της χώρας μας. Εμείς λοιπόν φταίμε, δικά μας είναι τα χάλια, εμείς θα πρέπει να πληρώσουμε και τελικά θα πληρώσουμε. 

Όμως μέχρις εδώ με το αυτομαστίγωμα. 

Κι αυτό διότι και η ευρωπαϊκή υπερβολή έχει το όριο της. Διότι δεν είναι δυνατόν κρατικοί αξιωματούχοι άλλων χωρών να εισηγούνται ακόμα και την απώλεια στο  βωμό της οικονομίας, ενός βασικού ευρωπαϊκού κεκτημένου μας όπως είναι η ψήφος που ως χώρα μέλος της Ε.Ε. διαθέτουμε. Ιδιαίτερα όταν αυτές οι απόψεις ακούγονται από μια χώρα που εξόχως βολεύεται από την παρατεταμένη κρίση στην οικονομία μας, όπως είναι η Γερμανία και εκφράζονται από τον σύμβουλο της κας. Μέρκελ κ. Kurt Lauk. Και γράφουμε πως η ελληνική κρίση βολεύει τη Γερμανία καθώς όσο πιο πολύ πιέζεται το Ευρώ, τόσο μεγαλώνει η εξαγωγική ισχύς της Γερμανίας, η οποία σημειωτέον έχει πληγεί με την παρούσα ισοτιμία Ευρώ – δολαρίου. 

Θα πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε πως ναι μεν η οικονομική κρίση είναι δικό μας καπέλο, όμως και η Ευρώπη βρίσκεται σε έναν παράλληλο δοκιμαστικό σωλήνα. Διότι οι εταίροι μας που τόσο κόπτονταν για διεύρυνση, τώρα θα πρέπει να περάσουν τις δικές τους εξετάσεις. Θα πρέπει δηλαδή να αποφασίσουν εάν μιλάμε για μια Ε.Ε. των δυνατών, των μεσαίων ή των αδυνάτων χωρών. Θα πρέπει να μας πουν οι Βρυξέλλες εάν η Ελλάδα είναι ένα πρώτο πείραμα, ώστε να δουν τις λύσεις που θα προωθηθούν σε χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία (του κ. Μπαρόζο παρακαλώ) ή η Ιρλανδία. Θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί υπάρχει μια τόσο ρεβανσιστική διάθεση εις βάρος των Ελλήνων πολιτών, τους οποίους για έναν ανεξήγητο λόγο κατατάσσουν στους πλέον προνομιούχους. Οι πολίτες μήπως έκαναν πάρτι αδιαφάνειας εις βάρος του Κράτους ή ο ευνοούμενος του Μπαρόζο Καραμανλής και οι συνεργάτες του; Ο Έλληνας ιδιωτικός υπάλληλος ευθύνεται για την καταπίεση που υφίσταται από τους δημόσιους υπαλλήλους που τα πιάνουν ή οι εκπρόσωποι του Λαϊκού κόμματος ή τον ευρωσοσιαλιστών που είχαν για αγαπημένα τους παιδία την κρατικιστική  ΝΔ και το γαντζωμένο στο υπέρογκο Κράτος ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια; 

Εάν οι Γερμανοί λοιπόν δεν θέλουν τα βαρίδια της ελληνικής οικονομίας, θα πρέπει να μας το πουν ξεκάθαρα και χωρίς υπεκφυγές. «Δεν σας θέλουμε άλλο πια στα πόδια μας». Όχι τίποτε άλλο, αλλά με μια τέτοια ευθεία εξήγηση, θα απελευθερωθούμε για να δανειστούμε από την Κίνα ή την Ρωσία. Δεν θα έχουμε δηλαδή την κα. Μέρκελ να πιέζει για τις φρεγάτες της ή τον κ. Σαρκοζί για τα Μιράζ του. Θα μπορούμε ενδεχομένως να είμαστε μια φτωχότερη αλλά πιο ανεξάρτητη χώρα. Με αλληλεγγύη από εκεί που μπορούμε να την λάβουμε. Κι όχι από τους «εταίρους – φίδια» που για το μόνο που κόπτονται είναι το πώς θα κερδοσκοπήσουν στο πτώμα. 

Από τη μεριά μας όμως θα πρέπει να καταλάβουμε και το άλλο. Πως όσο πιο σκληρά μέτρα ακούγονται από τις Βρυξέλλες, τόσο πιο πολύ βολεύεται η ελληνική κυβέρνηση. Σου λέει ο υπουργός Οικονομικών «εγώ δεν θέλω, οι άλλοι με πιέζουν». Και κάπως έτσι θα περικοπεί και ο 14ος μισθός ή θα αυξηθεί ο ΦΠΑ. Αυτό όμως που κανείς δεν λέει είναι το τι θα γίνει με την πορεία της κατανάλωσης που θα σημειώσει δραματική πτώση και θα οδηγήσει σε λουκέτα χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Εσείς σαϊνια των Βρυξελλών γνωρίζετε πόσοι επαγγελματίες θα μείνουν άνεργοι εάν κοπεί ο 14ος μισθός; 

Καλό λοιπόν θα είναι να μην υιοθετούμε τις ακραίες αυτές απόψεις που θα έχουν κόστος κοινωνικό. Καλό θα είναι να δούμε από πού προέρχεται η σπατάλη για την οποία εξάλλου ο απλός πολίτης δεν ευθύνεται. Τι φταίει δηλαδή η κυρία Μαριγώ για το γεγονός πως το κόστος κατασκευής ενός σχολείου αγγίζει τα 12 εκατ. ευρώ; Τι φταίει ο απλός εργάτης για το ότι οι Νομάρχες ή οι Δήμαρχοι έχουν διορίσει ολόκληρες στρατιές με κόστος για τα δημόσια οικονομικά; Τι φταίει ο ιδιώτης για το γεγονός πως η πρόεδρος των εφοριακών βγαίνει και με περισσό θράσος μιλά σαν να της χρωστάμε και το βόδι τη στιγμή που η πλειοψηφία των συναδέλφων της καθημερινά μας καταπιέζει ζητώντας γρηγορόσημα και μίζες; Αυτά φτιάξτε πρώτα κύριε Παπακωνσταντίνου και μετά συζητάμε και τον 14ο μισθό. Και μην νομίζετε πως τρώμε αμάσητο το παραμύθι περί των κακών ξένων και των καλών Ελλήνων ή οποία όλως τυχαίως στο τέλος θα υποχωρήσουν και θα πάρουν σκληρά μέτρα λόγω απώλειας της εθνικής κυριαρχίας.