Τράπεζες: Η Ευρώπη «χαλαρώνει» την Βασιλεία 2…

Η κρίση και η ανάγκη περαιτέρω δραστικών μέτρων για την αντιμετώπισή της φαίνεται πως δρα «κατασταλτικά» ακόμα και στους πιο ... άτεγκτους φύλακες θεσμών και λειτουργιών της Ευρώπης! 

Και μπορεί οι οικονομικοί και πολιτικοί ταγοί της Ένωσης να εμφανίζονται – ακόμη – αποφασισμένοι να διαφυλάξουν τις ισορροπίες στο εσωτερικό της ευρω-αγοράς και να δηλώνουν πως θα τηρηθούν όλες οι δεσμεύσεις και συμφωνίες που αφορούν στον εποπτικό έλεγχο των αγορών, πλην όμως η συγκυρία μοιάζει να τους υποχρεώνει να «βάλουν νερό στο κρασί τους». Όπερ σημαίνει πως για την περίπτωση των ευρωπαϊκών τραπεζών η σημερινή συγκυρία απαιτεί (;) την ελαστικοποίηση της νομοθεσίας περί της κεφαλαιακής επάρκειά τους!  

Πρακτικά σε αυτό συμφώνησαν οι υπουργοί οικονομικών της Eυρωζώνης, ιδίως ενόψει της θέσπισης νέων τραπεζικών κανόνων από τις αρχές του φθινοπώρου.  

Κι επειδή η συγκυρία δεν εμπνέει για μεγαλοστομίες που θα αποδειχθούν ατελέσφορες στην πράξη, η Κομισιόν είχε ουσιαστικά να διαλέξει ανάμεσα στην αυστηρή εφαρμογή των κανόνων της Συμφωνίας Βασιλεία 2 (της συμφωνίας δηλαδή που καθόριζε το ύψος των εποπτικών κεφαλαίων που πρέπει να έχουν οι τράπεζες για να μπορούν να δανείζουν ή να λειτουργούν στην αγορά λιανικής) και στην «προσαρμογή» τους στα σημερινά δεδομένα. Επέλεξε τελικώς τη δεύτερη λύση! 

Στην πράξη η Βασιλεία 2 «αναβάλλεται», τουλάχιστον έως τον Οκτώβριο οπότε και θα επανεξεταστεί η εικόνα των αγορών και η πορεία της κρίσης που σήμερα εξακολουθεί να ταλανίζει την παγκόσμια οικονομία και κατ΄επέκταση τον τραπεζικό κλάδο.  

Βέβαια στο Εκοφίν αποφασίσθηκε να ΜΗΝ υιοθετηθεί το πλήρες πάγωμα της Βασιλείας 2, όπως ζητούσε η Γερμανία, αλλά να επιβληθούν κάποιοι πιο ελαστικοί κανόνες που προβλέπουν μεν την ύπαρξη κεφαλαίων «ασφαλείας» εκ μέρους των τραπεζών, όχι όμως του ύψους που απαιτούσε η αρχική Συμφωνία. Στόχος παραμένει πάντα η αποτροπή υπερβολικής έκθεσης των τραπεζών είτε σε δανεισμό, είτε σε επενδύσεις υψηλού ρίσκου.  

Μόνο που μετά από την σημερινή «τροπολογία» του Εκοφίν, εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια των διοικούντων τις τράπεζες, να αποφασίσουν το μέγεθος του ρίσκου ή το ύψος της έκθεσης των ιδρυμάτων. Μέχρις ενός σημείου βέβαια ...