Η Αγγελική Πασπαλιάρη και ο Δημήτρης Παπαβασιλείου, δύο νέοι –σε ηλικία– ηθοποιοί, παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο του Σέζαρ Μπρι «La Voluntad» στον εικαστικό χώρο του Ξενοδοχείου Μπάγκειον
Η Αγγελική Πασπαλιάρη και ο Δημήτρης Παπαβασιλείου είναι παλιοί γνώριμοι. Αποτελούν μεν τη νέα γενιά της υποκριτικής τέχνης στην ελληνική σκηνή αλλά έχουν δώσει ήδη το στίγμα τους μέσα από προηγούμενες συνεργασίες και σημαντικές εμφανίσεις.
Πέρυσι οι δυό τους συμπρωταγωνιστούσαν στο έργο «7 κρεμασμένοι» σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία της Αγγελική Πασπαλιάρη και φέτος παρουσιάζονται ξανά μαζί στη σκηνή, αυτή τη φορά στον εικαστικό χώρο του Ξενοδοχείου Μπάγκειον στην Πλατεία Ομονοίας 18– στο έργο του Σέζαρ Μπρι «Η Θέληση» (La Voluntad).
Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία του ίδιου του Μπρι υπό την Αιγίδα της Πρεσβείας της Αργεντινής, ενώ έχει ανέβει στην Ιταλία, όπου εργάζεται τα τελευταία χρόνια καθώς και στη γενέτειρά του, την Αργεντινή.
Η πρεμιέρα έχει οριστεί για την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου και όπως διαβάζω στο σχετικό ενημερωτικό σημείωμα στην σχετική σελίδα στο Facebook : «Η Αγγελική Πασπαλιάρη και ο Δημήτρης Παπαβασιλείου, υπό την καθοδήγηση του Αργεντίνου σκηνοθέτη, μας μεταφέρουν τις τελευταίες μέρες της Γαλλίδας φιλοσόφου και ακτιβίστριας Σιμόν Βέιλ δίπλα στον Κάρλο, φίλο και νοσοκόμο της, τον Αύγουστο του 1943 στο νοσοκομείο του Άσφορντ στο Κεντ της Αγγλίας. Μέσα στο δωμάτιο που άφησε την τελευταία της πνοή, η Σιμόν βλέπει στον Κάρλο, τη μορφή ανθρώπων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της σκέψης αλλά και της πολιτικής της συγκρότησης. Έτσι, εκείνος μεταμορφώνεται στον αδερφό της Αντρέ Βέιλ, τον στρατιώτη Λουί Κρανί, τον σκηνοθέτη Μεγερχόλντ, τον Έκτορα της Ιλιάδας, τον πατέρα της Μπερνάρ Βέιλ, τον πατήρ Ζαν Πιέρ Περρίν και άλλους. Συνομιλώντας μαζί τους, σκιαγραφείται μία προσωπικότητα που πήρε σαφή θέση στα ιστορικά γεγονότα του περασμένου αιώνα και την οποία -όχι άδικα- ο Αλμπέρ Καμύ χαρακτήρισε ως "το μοναδικό μεγάλο πνεύμα" της εποχής του».
Το έργο «..αποτελεί έναν σοβαρό απολογισμό της πορείας της μεγάλη Γαλλίδας θεωρητικού και ακτιβίστριας και προέκυψε μετά από εκτενή έρευνα και μελέτη των κειμένων της. Πραγματεύεται τις απόψεις της Σιμόν Βέιλ πάνω σε ζητήματα που την καθόρισαν όπως το εργατικό κίνημα και ο μαρξισμός, η σημασία του ισπανικού εμφυλίου, οι συσχετισμοί που δημιουργήθηκαν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ρόλος της γυναίκας στην κοινωνία, η θρησκεία και η βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών για τα μειονεκτούντα άτομα».