Κλείνουν το μάτι στο έγκλημα

Ο Νομοθέτης λοιπόν, γνωρίζοντας ότι πολλές φορές οι ποινές είναι υπέρογκες, ενίσχυσε το μέτρο της υφ’ όρων απόλυσης που πρακτικά σημαίνει ότι ο καταδικασθείς θα εκτίει περίπου το 1/3 της ποινής που του επιβάλλεται. Αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν μεγάλες ποινές που τελικώς όμως εκτίονται σε πολύ χαμηλότερο πλαίσιο.

Το να συζητούσαμε λοιπόν, τον εξορθολογισμό των ποινών στο δίκαιό μας είναι δικαιοπολιτικά σωστό, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι οι ποινές αυτές στο μεγαλύτερο τους μέρος θα εκτίονται. Επιπλέον δικαιοπολιτικά σωστό είναι η προσπάθεια μείωσης των ποινών να ξεκινάει από τα χαμηλής απαξίας εγκλήματα που δεν σχετίζονται με την προσβολή της ανθρώπινης ζωής.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως σε όλα τα θέματα, ανοίγει βίαια την πλήρη αναθεώρηση του ποινικού κώδικα και θέλει να την κλείσει σε τάχιστες διαδικασίες λες και πρόκειται για ένα απλό νομοθέτημα. Η φιλοσοφία της πρότασης στηρίζεται, στη μείωση των ποινών αλλά και στη διατήρηση του μέτρου της μικρότερης έκτισης ακόμα και αυτών των ποινών που επιβάλλονται. Ενδεχομένως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μείωση αυτή του πλαισίου σε αδικήματα που έχουν να κάνουν με το οικονομικό έγκλημα, βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο πολύ προβληματισμό δημιουργεί η ιδεολογικά χρωματισμένη κατεύθυνση να μειωθούν οι ποινές που σχετίζονται με την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Το κορυφαίο αγαθό προστασίας στο ποινικό μας δίκαιο, δηλαδή η ανθρώπινη ζωή, προστατευόταν τιμωρώντας τον «δολοφόνο» με την ποινή της ισοβίου κάθειρξης. Με την πρόταση αυτή για πρώτη φορά στον νομικό μας πολιτισμό η ανθρωποκτονία εκ προθέσεως μπορεί να έχει ως βασική ποινή όχι την ισόβια αλλά την πρόσκαιρη κάθειρξη των δέκα (10) ετών. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κάποιος που θα σκοτώσει με πρόθεση μπορεί να αποφυλακισθεί στα τέσσερα (4) έτη.

Διατάξεις λοιπόν που μειώνουν την προστασία της ανθρώπινης ζωής, μειώνουν τις ποινές στο αδίκημα της ληστείας όταν υπάρχει θάνατος, μειώνει τις ποινές σε αδικήματα που σχετίζονται με εγκληματικές οργανώσεις, αλλά και την τρομοκρατία φθάνοντας στο σημείο να γίνεται πλημμέλημα η κατοχή και κατασκευή εκρηκτικών μηχανισμών και μολότοφ, αλλά και η στρατολόγηση ατόμων στους κόλπους της τρομοκρατίας σίγουρα δεν συνεπάγεται μία ανθρωποκεντρική προσέγγιση, αλλά μία προσέγγιση που δυστυχώς θέλει να κλείσει το μάτι στο έγκλημα και κυρίως στους χώρους που συναγελάζονται με την τρομοκρατία.

Εάν δούμε τις διατάξεις επί μέρους θα υπάρξουν και θετικές αλλά και αρνητικές προσεγγίσεις. Ωστόσο η βασική φιλοσοφία μειώσεως ποινών ακόμη και εκεί που δικαιοπολιτικά δεν έχουν τεκμηρίωση, ή και κατάργησης αδικημάτων, όπως αυτά, σχετίζονται με την προστασία των θρησκευτικών συμβόλων και της θρησκείας μας απηχούν το τελευταίο ξέσπασμα ιδεολογικής κυριαρχίας μίας αριστερής κυβέρνησης που βρίσκεται σε απόδραση.