Αλέξη, η ιστορία είναι «σχολείο», δεν είναι «ταμείο»...

Η φύση μας διδάσκει ότι όλα έχουν μία αρχή και ένα τέλος. Ο δυτικός πολιτισμός προσέθεσε και την αρχή της παραγραφής. Βασική έννοια σε κάθε κράτος δικαίου. Γιατί, κανείς- ούτε άνθρωπος, ούτε εταιρεία, ούτε κράτος ολόκληρο- δε μπορεί να είναι «όμηρος» για πάντα.
Ακόμη και ο Θεός συγχωρεί. Οι ιερείς του προσφέρουν άφεση αμαρτιών σε όσους εξομολογηθούν τα κρίματά τους. Για να μην τους κυνηγούν οι Ερινύες και να κοιμούνται τις νύχτες ήσυχοι, διατηρώντας ζωντανή την προοπτική του Παραδείσου.

Υπάρχει, βέβαια, μία εξαίρεση: το δικό μας κράτος, που κρατά τους πολίτες του ομήρους και τους ζητά κάθε φορά όσα χρειάζεται. Ένας κράτος που νομιμοποιεί όποτε γουστάρει αυθαίρετα, που σβήνει πρόστιμα λαθρεμπόρων, που δεν διεκδικεί φόρους για εισοδήματα που δεν δηλώθηκαν όταν έπρεπε.

Αυτό το κράτος, την ώρα που δηλώνει αδυναμία να εισπράξει όσα του κρύβει ο μανάβης της γειτονιάς, το κράτος που συμπεριφέρεται στους νόμιμους πολίτες του ως βάρβαρος κατακτητής, η κυβέρνηση αυτού του κράτους (για την ακρίβεια) εγείρει και πάλι θέμα γερμανικών αποζημιώσεων.

Παίζει με τον πόνο ανθρώπων και την ιστορική μνήμη λαών. Και προκαλεί. Η υπόθεση του Αλέξη Μητρόπουλου έχει παραγραφεί, της Γερμανίας όχι! Τα δάνεια του Μινιόν έχουν περάσει στην κατηγορία των αγύριστων, αλλά για την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχίζεται.

Σας παρακαλώ: δείτε την είδηση από την πλευρά ενός πολίτη της Γερμανίας. 1945, 1955, 1965, 1975, 1985, 1995, 2005, 2015. Και είμαστε πλέον στο 2016. Είναι δυνατόν να ζητάμε τόσα χρόνια μετά αποζημιώσεις;

Άλλο πράγμα να επιμένει κανείς στην αποκατάσταση μιας αδικίας. Την αναγνώριση του δίκιου του. Μιας σφαγής, μιας γενοκτονίας. Την αποκατάσταση της νομιμότητας. Σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει χρόνος. Ισχύει το «δεν ξεχνώ».

Όμως, με απόλυτο σεβασμό στα θύματα του πολέμου και τις οικογένειές τους, στους ανθρώπους που έχασαν τις περιουσίες τους, σε όλους μας δηλαδή (πλην δοσίλογων και μαυραγοριτών), αισθάνομαι ότι πρέπει να πω ότι ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει.

Είναι ντροπή για την κυβέρνηση να ευτελίζει ένα τόσο σοβαρό θέμα. Να χρησιμοποιεί το παρελθόν για να διαπραγματευτεί το μέλλον. Για να αποφύγει τις δικές της «μάχες» στο σήμερα. Το παρόν είναι δική μας ευθύνη. Μια ευθύνη που πρέπει να αναλάβουμε ολόκληρη. Εμείς. Κανείς άλλος.

Και αν κάνω λάθος και στη συγκεκριμένη περίπτωση η Γερμανία μας χρωστά λεφτά θα πρέπει να τα διεκδικήσουμε χωρίς να σπέρνουμε τον διχασμό. Είναι άλλο πράγμα να σκύβει κανείς το κεφάλι του ενώπιον των νεκρών, υπό το βάρος της θυσίας τους, και άλλο να τους χρησιμοποιεί ως φόντο για να ταΐσει σανό τους ζωντανούς.

Το δεύτερο είναι ύβρις. Ακολουθούν οι Ερινύες και η κάθαρση. Ανεξαρτήτου θρησκείας και ιδεολογίας. Ας προσέξει, λοιπόν, ο πρωθυπουργός τα σημεία που θα επιλέξει σήμερα να κάνει τις δηλώσεις του. Ας ζυγίσει καλά τα λόγια του. Η ιστορία είναι «σχολείο» (μας διδάσκει) δεν είναι «ταμείο».