Νατάσα Θεοδωρίδου

Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Μωρέλλα



Καλησπέρα σας.

Καλησπέρα.

Είστε συνάδελφος, αν δεν κάνω λάθος.

(γελάει) Θες να ξεκινήσουμε με αστειάκια. ΟΚ, όπως θες.
 

Μα, δημοσιογράφος δεν έχετε σπουδάσει;

Ναι, αλλά όπως θα γνωρίζεις και εσύ, αν δεν εξασκήσεις αυτό που σπούδασες, δεν μπορείς να θεωρείσαι άνθρωπος της δουλειάς.

Ποια είναι η πιο δύσκολη ερώτηση που σας έχουν θέσει στις συνεντεύξεις σας;

Οι πιο δύσκολες ερωτήσεις για μένα είναι εκείνες που αφορούν στις προσωπικές μου σχέσεις.

Γιατί αυτό;

Γιατί γενικότερα δεν μιλάω για τα προσωπικά μου, όχι μόνο στα μέσα ενημέρωσης, αλλά και στους δικούς μου ανθρώπους.

Πάντως αυτό που διέκρινα και στη φωτογράφηση είναι ότι διστάζετε να βγείτε σέξι. Μήπως γενικά είστε λίγο συντηρητική και φοβάστε για την εικόνα που θα δώσετε προς τα έξω;

Για το πρώτο ερώτημα, δεν είναι ότι φοβάμαι να βγω σέξι. Είναι μια στάση γενικότερη. Αλλωστε, κατά τη γνώμη μου, αν είσαι σέξι, δεν χρειάζεται να το φωνάξεις. Ή είσαι ή δεν είσαι. Ή το ’χεις ή δεν το ’χεις. Δεύτερον, δεν έχω φοβίες όσον αφορά στην εικόνα μου. Δείχνω πάντα αυτό που είμαι. Οπως θα άκουσες και στη φωτογράφηση, από τη στιγμή που δεν φοράω κοντή φούστα στην καθημερινή μου ζωή, δεν βρίσκω τον λόγο γιατί πρέπει να ποζάρω φορώντας μία.

Ενας καλλιτέχνης του δικού σας βεληνεκούς έχει ανασφάλεια πως το άστρο του θα σβήσει ή έχετε δημιουργήσει έναν μηχανισμό που λειτουργεί σαν αυτόματος πιλότος μιας σταθερά επιτυχημένης πορείας;

Να σου πω την αλήθεια, δεν έκανα ποτέ κάτι βάσει προγράμματος. Για έναν μυστήριο λόγο μου ερχόντουσαν πάντα τα τραγούδια που μου ταίριαζαν. Είναι ένα περίεργο παιχνίδι. Στην αρχή λες κάποια κομμάτια, τα ντύνεις με τη φωνή σου και σιγά-σιγά φτιάχνεις το δικό σου στυλ. Στον τρίτο, τέταρτο δίσκο αρχίζουν και καταλαβαίνουν ότι αυτό είσαι. Μετά γίνεται κάτι μαγικό. Ερχεται ένα ωραίο τραγούδι, αλλά περιμένει τη φωνή για να κλείσει και να ολοκληρωθεί, τη συγκεκριμένη φωνή. Πιστεύω ότι με τον καιρό και με τη δική μου συμβολή δημιουργήθηκε μια κατηγορία, να το πω έτσι.

Επαγγελματική απογοήτευση υπήρξε στην καριέρα σας;

Σε λάθος άνθρωπο απευθύνεις το ερώτημα. Δεν έχω πολλά δυσάρεστα να σου πω. Δύσκολες στιγμές έχω περάσει μόνο με κάποιους συναδέλφους, που απλώς δεν ταιριάζαμε καθόλου σαν χαρακτήρες, είχαμε εντελώς διαφορετική άποψη για τη ζωή, αλλά όμως έπρεπε να συνεργαστούμε.

Αλλά σας επηρεάζει αυτό, έτσι;

Φυσικά. Η νύχτα, σε κάθε συνεργασία, για εκείνους τους μήνες δημιουργεί μια μικρή κοινωνία, ένα μικρό χωριό. Είσαι εκεί, συνυπάρχεις, λες και μια καλησπέρα. Αν λοιπόν δεν σου ταιριάζει ο άλλος, τη λες την καλησπέρα αλλά με μισή καρδιά. (γελάμε)

Αλήθεια, φέτος κερδίζετε λιγότερα χρήματα, μια και τραγουδάτε μόνο δύο φορές την εβδομάδα; Θυμάμαι την εποχή που κάνατε την «επανάσταση» στο «Φως», όπου δεν υπήρχαν λουλούδια, ότι είχατε δηλώσει «ας κερδίσουμε λιγότερα χρήματα, ε και;».

Το ίδιο λέω και τώρα. Δεν θέλω να ακουστεί μεγαλόστομο ή βαρύγδουπο, όμως αυτό νιώθω και αυτό θα σου πω: εγώ γεννήθηκα για να τραγουδάω. Αυτό μου δίνει χαρά, δύναμη, την ύπαρξή μου την ίδια. Ηθελα να πάω στην «Ανοδο», σε έναν πιο μικρό χώρο. Οι δύο ημέρες είναι δύο ημέρες, αύριο μπορεί να είναι τέσσερις, μπορεί να είναι και μία. Δεν με νοιάζει γιατί δεν σκέφτομαι πως όλο αυτό θα τελειώσει αύριο. Εγώ θα τραγουδάω για όσο αντέχω και για όσο μου επιτρέπει η αξιοπρέπειά μου.

Μειώθηκε μόνο η συχνότητα των εμφανίσεών σας ή και το νυχτοκάματο;

Μα για την αμοιβή μου μιλάω, το νυχτοκάματο. Οταν εγώ παίρνω πολύ λιγότερα χρήματα, το άμεσο αποτέλεσμα είναι να χρειάζονται και οι άνθρωποι πολύ λιγότερα χρήματα για να έρθουν να μας ακούσουν.

Εχετε τραγουδήσει δακρύζοντας;

Αρκετές φορές. Επειδή, όμως, όταν δακρύζεις το πρώτο που σπάει είναι η φωνή, νομίζω ότι είχα και έχω την εμπειρία να το καλύπτω.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε;

Πριν από δύο εβδομάδες, όταν κάναμε την παρουσίαση του νέου μου CD, που επρόκειτο να κυκλοφορήσει με το «ΘΕΜΑ». Ενώ μιλούσανε όλοι, μόλις ήρθε η ώρα του Βαγγέλη Περρή, με πήρε και με έβαλε σ’ ένα ταξίδι στον χρόνο που με συγκίνησε πολύ. Δίνοντας μια κλοτσιά με πήγε πίσω στο 1996 και μου θύμισε την πρώτη μου εμφάνιση στην τηλεόραση. Εγώ θυμάμαι τα πάντα από εκείνη τη μέρα, μπορώ να σου πω πώς πήγα, τι ώρα πήγα, τι φορούσα, τα πάντα. Με το που ξεκινάει να μιλάει ο Βαγγέλης, λοιπόν, αρχίζω και δακρύζω. Ε, εντάξει, από κάτω οι φίλοι μου που με κοιτούσαν μου έκαναν νοήματα του τύπου «σε καλό δρόμο είσαι». Κλαίω στην πίστα, κλαίω με τα παιδιά μου, κλαίω στην τηλεόραση, κλαίω με τις ταινίες, παντού κλαίω.

Φοβάστε να είστε single;

Καθόλου. Ισα-ίσα, όταν είμαι single, είμαι πιο ελεύθερη, αισθάνομαι πολύ όμορφα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν φλερτάρω, κάτι που θεωρώ εξίσου πηγαίο και ωραίο όσο ο έρωτας.

Θα μπορούσατε να αντέξετε έναν άντρα για πάντα;

Οχι! Χα-χα-χα! Νομίζω ούτε κι εκείνος. Κυρίως εκείνος.

Γιατί το λέτε; Εχετε κάποιο καραμπινάτο ελάττωμα;

Δεν μπορώ την καταπίεση, ζαλίζομαι, πονάει το κεφάλι μου. Δεν μπορώ να έχω ωράριο. Δεν με πήρες τηλέφωνο, γιατί δεν ήρθες, πού είσαι; Θέλω κάτι τώρα, άνοιξα την πόρτα και ήρθα. Ολα αυτά βέβαια έντιμα, έτσι; Δεν κοροϊδεύω, δεν προσποιούμαι, δεν δείχνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι, ούτε παραμυθιάζω κανέναν. Ωστόσο δεν μπορώ την καταπίεση. Θέλω να λειτουργώ ελεύθερα ως καλλιτέχνις.

Τι πιστεύετε ότι χειραφετεί σημαντικά μια γυναίκα;

Η πίστη στη δύναμη του μυαλού της. Πρέπει όλες μας να πιστέψουμε στη δύναμη του μυαλού μας και να αποβάλουμε την υποτιθέμενη αδυναμία μας. Μόνο το μυαλό μπορεί να σε οδηγήσει όπου εσύ θέλεις, εκεί που μόνο εσύ χαίρεσαι και είσαι πλήρης. Αυτή είναι η γνώμη μου.

Και στις κόρες σας; Ποια συμβουλή τους δίνετε;

Να είναι καλά παιδιά. Θέλω να σέβονται. Οταν πηγαίνω στο σχολείο να μάθω πως πάνε, το πρώτο που με ενδιαφέρει να μου πουν είναι ότι είναι καλά παιδιά και δευτερευόντως οι επιδόσεις τους στα μαθήματα. Αφού κατανοούν ότι θέλω να είναι καλοί άνθρωποι, το επόμενο που τους λέω είναι να είναι δυνατές. Θέλω να είναι δυνατές. Οχι φεμινίστριες, ποτέ δεν με ενδιέφεραν αυτά, αλλά θέλω να μη λυγίζουν.