Ο πράσινος βαρόνος

   Είναι νέος, ωραίος, πλούσιος, κι όμως δεν βρισκεται στα  θερετρα τησ βρετανικής αριστοκρατίας, αλλά κάπου στη μέση του Ειρηνικού  πάνω σε ένα οικολογικό καταμαράν  που επιπλέει με τη βοήθεια πλαστικών  μπουκαλιών. Ο david de rothschild αφήνει μούσια και μακριά μαλλιά και από το κατάστρωμα του «The Plastiki» υψώνει το «λάβαρο» της διάσωσης του πλανήτη από την επέλαση του πλαστικού.

   Ο βαρόνος των βρετανικών τραπεζών sir Evelyn de Rothschild σίγουρα δεν φανταζόταν ότι ο μικρότερος από τους τρεις γιους του θα απαρνιόταν τις ανέσεις της ζωής του μεγαλο-κληρονόμου και θα επέλεγε την περιπλάνηση ανά τον κόσμο, με σκοπό τη διάδοση της οικολογικής συνείδησης όχι σαν «κάτι που πρέπει να κάνω πέρα από την καθημερινότητά μου», αλλά ως μέρος αυτής. Με άλλα πέντε άτομα στο πλήρωμά του και με αφετηρία το λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο -της πρώτης αμερικανικής πόλης που απαγόρευσε τις πλαστικές σακούλες στα οπωροπωλεία- έχει σκοπό να φτάσει στο Σίδνεϊ περνώντας μέσα από τη «Μεγάλη Κηλίδα των Σκουπιδιών του Ειρηνικού», την πλωτή αυτή χωματερή πλαστικών που συγκεντρώνονται στο συγκεκριμένο σημείο εξαιτίας των ρευμάτων του ωκεανού. Μια απόσταση 11.000 μιλίων!  

   Αν και γεννήθηκε  στο Λονδίνο, ο David de Rothschild πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας στη φάρμα του θείου του Πίτερ Ρόμπσον, παλιού Ολυμπιονίκη στην ιππασία. Η ζωή στο αγρόκτημα της βόρειας Αγγλίας ήταν νομαδική και διεπόταν από τις αρχές της λιτότητας και του σεβασμού. Ο David θυμάται: «Τα αποφάγια δεν πετιόντουσαν και δεν υπήρχε κεντρική θέρμανση. Οποιος κρύωνε μπορούσε απλώς να φορέσει ένα πανωφόρι». Εξυπνος αλλά ατίθασος από τη φύση του, είχε αλλάξει πολλά σχολεία, καθώς έβρισκε αδιάφορα όλα όσα του «σέρβιραν», όπως χαρακτηριστικά λέει οι καθηγητές και συνεχώς τον απέβαλλαν: «Ζούσα για τα άλογα. Ηταν το μόνο που σκεφτόμουν. Οι καθηγητές μπορεί να μην το πίστευαν, αλλά όταν κάτι με ενδιέφερε πραγματικά, η προσήλωσή μου σε αυτό ήταν εκπληκτική». Και δεν άργησε να αποδείξει ότι είχε δίκιο.  

   Μετά την αποφοίτησή του από το Collingham College το 1996, τελειώνει με άριστα το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Συστημάτων Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Oxford Brookes και συνεχίζει με σπουδές πάνω στην Ολιστική Ιατρική σε κολέγιο του Λονδίνου. Παράλληλα δημιουργεί τη δική του επιχείρηση. Σύντομα την πουλά, αγοράζει μια φάρμα με οργανικά προϊόντα στη Νέα Ζηλανδία και εξερευνά την καινούρια του γειτονιά παίρνοντας μέρος σε μια αποστολή στον Νότιο Πόλο. Γίνεται ένα από τα 14 άτομα στον κόσμο που κατάφεραν να διασχίσουν την Ανταρκτική. Είναι φανερό ότι η δύναμη της φύσης τον γοητεύει. Ορίζεται προστάτης της και ενθουσιώδης εξερευνητής της. Μετά το βάπτισμα του πυρός στους πολικούς πάγους, μαζί με την ομάδα του σπάνε το ρεκόρ Γκίνες για την πιο γρήγορη διέλευση μέσα από τον παγετώνα της Γριλανδίας. Δημιουργεί τη δική του ομάδα, την Adventure Ecology, και θέτει ως στόχο -μέσω του website της- την ευαισθητοποίηση κυρίως των νέων παιδιών γύρω από θέματα που αφορούν στην προστασία του πλανήτη.

   Με τη διοργάνωση περιπετειωδών ταξιδιών σε μέρη του κόσμου που αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της ανάπτυξης και της ανθρώπινης παρέμβασης και τη λεπτομερή καταγραφή και δημοσιοποίηση της κατάστασης που συναντά, ο ονειροπόλος αυτός εκατομμυριούχος βάζει το δικό του λιθαράκι στο «πράσινο» οχυρό που πρέπει να χτιστεί παρά τις υπόγειες δραστηριότητες όσων αντιτίθενται και κερδοσκοπούν από την καταστροφή. Το 2006 δοκιμάζει ξανά τις αντοχές του διασχίζοντας αυτή τη φορά την Αρκτική -με αφετηρία τη Ρωσία και τελικό προορισμό τον Καναδά- σε ένα ταξίδι που ξεπερνά τις 100 ημέρες. Τα καταφέρνει και μπαίνει στο κλειστό κλαμπ των 42 ατόμων σε ολόκληρο τον κόσμο -και ο νεαρότερος σε ηλικία Βρετανός- που έχουν περπατήσει και στους δύο πόλους της Γης. Τίποτα δεν τον σταματά. Τον επόμενο χρόνο διοργανώνει ακόμη μια αποστολή στο Εκουαδόρ και καταγράφει τη ζημιά που έχει υποστεί το τροπικό δάσος από την εξόρυξη πετρελαίου, καθώς έχει ιδιαιτέρως πλούσιο σε κοιτάσματα υπέδαφος.  

   Ο David de Rothschild δεν είναι άγνωστος σε όσους ακολουθούν τον πράσινο τρόπο ζωής. Αν και τα media αρέσκονται να τον παρουσιάζουν σαν «πολυεκατομμυριούχο-κελεπούρι», ο ίδιος δεν ασπάζεται αυτή την άποψη. Εχει αποκαλύψει σε συνέντευξη πως όταν ήταν 17 ετών και ήθελε να αγοράσει το πρώτο του αυτοκίνητο, ο πατέρας του τον έβαλε να πιάσει δουλειά για να μαζέψει τα χρήματα: «Αγόρασα ένα μεταχειρισμένο Ford Fiesta, αλλά μου κόλλησε η συνήθεια. Δεν ξαναζήτησα ποτέ χρήματα από τον πατέρα μου. Είμαι πολύ πεισματάρης». Εχει επανειλημμένως δηλώσει πως θα του ήταν πολύ εύκολο να φορέσει το σμόκιν του και να βάλει την υπογραφή του κάτω από ένα ποσό «υπέρ του πλανήτη».
  

   Αυτό που έκανε όμως, η Adventure Ecology δηλαδή, είναι κάτι πολύ πιο ζωντανό, διαδραστικό και αποτελεσματικό από οποιαδήποτε επιταγή. Κάπως έτσι, με το πείσμα του, με αισιόδοξη διάθεση και με το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που δείχνει για τη διαχείριση και την ανακύκλωση των πλαστικών απορριμμάτων, έφτασε στο σημερινό του εγχείρημα: «Είχα το όραμα να φτιάξω ένα αξιοπρεπές πλεούμενο από ανακυκλωμένο πλαστικό που θα αποδείκνυε και στην πράξη ότι το πλαστικό μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί αντί να μολύνει για πάντα το περιβάλλον, αφού κάνει εκατοντάδες χρόνια για να διασπαστεί. Για να φτιάξουμε το σκάφος, το "The Plastiki", χρησιμοποιήσαμε 12.500 πλαστικά μπουκάλια αναψυκτικών για πλευστότητα. Παράλληλα, χρησιμοποιούμε ενέργεια από τον ήλιο με συλλέκτες, διαθέτουμε πηδάλια ποδηλάτου και έναν μικρό κήπο για τα απαραίτητα».  

   Τα τελευταία τρία χρόνια, όσο δηλαδή διήρκεσε η κατασκευή  του «Plastiki», έχει μεταφέρει τη ζωή του από τη φάρμα του στη Νέα Ζηλανδία στο σπίτι που νοικιάζει μαζί με τον καλύτερό του φίλο Ντάστιν στο Sausalito της Καλιφόρνια, απέναντι από το Σαν Φρανσίσκο: «Ο Ντάστιν είναι σκηνοθέτης, εγώ είμαι “πειρατής”. Μπορείτε να φανταστείτε την κατάσταση που επικρατεί σε ένα κλασικό εργένικο σπίτι: παπούτσια πεταμένα παντού, είδη καταδύσεων, στοίβες βιβλία…».

   Μαζί με τους δυο εργένηδες στο σπίτι μένουν και τα δυο σκυλιά του David, η Νέστερ και η Σματζ: «Κοιμάμαι μαζί με τα σκυλιά, στο ίδιο κρεβάτι. Μιλάω στη Σματζ για ώρες, πραγματικά ξέρει τα πάντα για μένα. Το καλύτερο είναι ότι ποτέ δεν θα γυρίσει να μου πει “σκάσε, προσπαθώ να κοιμηθώ”. Η Νέστερ είναι παλαβή - είναι σαν να ζεις στο ίδιο σπίτι με τον Rain Man. Για να αντέξω το ροχαλητό της φοράω ωτοασπίδες. Τα χαράματα θα πηδήσει πάνω στο πρόσωπό μου και θα με ξυπνήσει. Ευτυχώς, είμαι του πρωινού ξυπνήματος».

   Σε λίγες μέρες  η αποστολή θα λάβει τέλος. Το «Plastiki» θα πιάσει λιμάνι στο Σίδνεϊ. Οι περιγραφές τού David για το τι αντίκρισε διασχίζοντας τη «Μεγάλη Κηλίδα των Σκουπιδιών του Ειρηνικού» (μικροσκοπικά κομματάκια πλαστικό που καλύπτουν μια θαλάσσια επιφάνεια μεγαλύτερη από αυτή της Γαλλίας και της Ισπανίας μαζί αποδεκατίζουν τα θαλάσσια πτηνά και εισέρχονται στην τροφική αλυσίδα καταλήγοντας στο πιάτο μας) έχουν ήδη κάνει τον γύρο του κόσμου. Ηδη εκφράζονται ιδέες για το πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από την ξαφνική ανάδυση αυτής της ρυπογόνας Ατλαντίδας.

   Η πιο φιλόδοξη πρόταση έρχεται από ομάδα αρχιτεκτόνων από το Ρότερνταμ, που συνεργάζεται με το πλήρωμα του «Plastiki». Αφού δεν μπορούμε να την εξαφανίσουμε, ας τη χαρτογραφήσουμε, σκέφτηκαν οι Ολλανδοί. Πώς; Μετατρέποντάς τη σε νησί στο μέγεθος της Χαβάης από ανακυκλωμένο στερεό πλαστικό που δεν θα βλάπτει ούτε τη θαλάσσια ζωή που το περιβάλλει ούτε θα ταράζει τις λεπτές ισορροπίες που απαιτούνται για να εξακολουθήσει αυτός ο πλανήτης να έχει ζωή- θαλάσσια και επίγεια.