Βασ. Αναστασόπουλος

Δεν θα έπρεπε, την ίδια στιγμή, χωρίς καν να τους ζητηθεί, για λόγους ευθιξίας και μόνο, οι αρμόδιοι να έχουν παραιτηθεί;

Έστω ότι, στην ίδια χώρα, «σκάει» ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο. Γνωστά ονόματα της επιχειρηματικής -και όχι μόνο- ζωής του τόπου συλλαμβάνονται, ένας ωστόσο εξ αυτών βρίσκεται ήδη στο εξωτερικό, μολονότι το εισαγγελικό πόρισμα τον περιγράφει ως «ύποπτο φυγής» και «ικανό να αλλοιώσει στοιχεία» κρίσιμα για τη δικαστική έρευνα. Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, βγαίνει από το εξωτερικό και δηλώνει ότι παραμένει εκεί, για να έχει τη δυνατότητα να υπερασπίζεται τον εαυτό του από τηλεοράσεως -και αυτό, όπως εξηγεί, διότι, μόλις επιστρέψει, θα συλληφθεί και δεν θα μπορεί να δώσει εξηγήσεις στο λαό. Ορίζει, δε, ευθαρσώς, ο ίδιος το χρόνο της επιστροφής και της παράδοσής του στις Αρχές. Είναι δυνατόν, ολόκληρη Δικαιοσύνη, να κάθεται με σταυρωμένα χέρια και να τον περιμένει;

Έστω ότι, στην ίδια υπόθεση, εμπλέκεται -διώκεται, μάλιστα, για απιστία- η πρόεδρος ενός σημαντικού θεσμικού οργάνου, όπως π.χ. το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Δεν θα έπρεπε ο πολιτικός της προϊστάμενος -ο υπουργός Οικονομικών, εν προκειμένω- αντί να την στηρίζει και να την εμπιστεύεται, να την έχει αποδοκιμάσει και να έχει αξιώσει την παραίτησή της, μέχρις ότου η ίδια «καθαρίσει» -εάν είναι αθώα- το όνομά της;

Έστω ότι η χώρα αυτή, εν μέσω κρίσης -οικονομικής, ηθικής, αλλά και, πρωτίστως, αξιών- αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΕ. Τι θα ήταν προτιμότερο; Ν' αδράξει την ευκαιρία, ώστε να αναδείξει τα προβλήματά της και να κινητοποιήσει τους κοινοτικούς μηχανισμούς προς την επίλυσή τους, ή να «πουλήσει» ένα... success story, διατρανώνοντας σε κάθε τόνο την ετοιμότητά της να ηγηθεί μίας Ένωσης, από την οποία, ωστόσο, τα περισσότερα μέλη της, την έχουν επανειλημμένα καλέσει να αποχωρήσει;

Προφανώς, τη χώρα αυτή -που τόσο μοιάζει με τη δική μας- θα την λάτρευε ο Ευγένιος Ιονέσκο. Θα την έβλεπε σαν μια διαρκή, ατελεύτητη παράσταση ενός «θεάτρου του παραλόγου», στο οποίο «τα πάντα είναι κωμικά, τίποτα δεν είναι τραγικό, όλα είναι πραγματικά και μη, δυνατά και αδύνατα, σοβαρά και γελοία» ή, καλύτερα, όπου «η λογική είναι η τρέλα των δυνατών». Θα «έστηνε» ο Ρουμάνος θεατρικός συγγραφέας, στη χώρα αυτή, το ιδανικό σκηνικό για το «Ρινόκερό» του, στον οποίο όλοι οι άνθρωποι μετατρέπονται βαθμιαία σε ρινόκερους, χάνουν την ανθρωπιά τους, αποκτηνώνονται και προσαρμόζονται στο «ρεύμα» της εποχής, αδιαφορώντας για όλα τα παράλογα που συμβαίνουν γύρω τους -σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που φτάνουν με απάθεια να τα παρακολουθούν και να τα θεωρούν φυσιολογικά.

Το θέμα είναι, τι θα έκανε στο τέλος ένας άνθρωπος με σώας τας φρένας, σε έναν τόπο σαν αυτόν που περιγράφεται παραπάνω: θα συνθηκολογούσε και θα γινόταν ένα με τη μάζα, ή θα πολεμούσε μέχρι τέλους, κόντρα σε όλους, διατηρώντας την ανθρωπιά -και τα λογικά του;