Γιώργος Δ. Ανδρέου

Το κυρίαρχο συναίσθημα που διαπερνά σήμερα την ελληνική κοινωνία απ’ άκρου εις άκρον είναι ο θυμός, που οξύνθηκε τις μέρες του Πάσχα, το οποίο ο Ελληνας δεν μπόρεσε να το ζήσει όπως το ζούσε. Ετσι, το αναστάσιμο μήνυμα της ελπίδας, αντί να μετριάσει, μεγάλωσε την οργή του.

Ερχονται, όμως, οι κρισιμότερες ίσως εκλογές και η θυμωμένη ψήφος, αν ξοδευτεί χωρίς περίσκεψη, με μοναδικό οδηγό την ενστικτώδη ανάγκη του αγανακτισμένου ανθρώπου να τιμωρήσει αυτούς που του προκάλεσαν τον θυμό είναι επικίνδυνο όπλο. Επικίνδυνο, γιατί η ψήφος-βολή είναι μία και μοναδική και, αν ριχτεί, δεν παίρνεται πίσω ούτε διορθώνεται. Είναι συνεπώς ανάγκη εθνική, οικογενειακή και προσωπική να βάλουμε τα πράγματα κάτω ψυχρά και:
α) Να βγάλουμε από το μυαλό μας αυτά που μας εμποδίζουν να δούμε καθαρά. Η παραδοσιακή μας αντίληψη και σχέση με κόμματα και ιδεολογίες που γκρεμίστηκαν, οι σχέσεις με πρόσωπα, οι ιδεοληπτικές αντιλήψεις, θέσεις και επιλογές παραμορφώνουν την πραγματικότητα.

β) Μετά, όσο μπορούμε ψύχραιμα και αντικειμενικά και με το μυαλό στο μέλλον και την οικογένειά μας πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας ψυχρά και υπολογιστικά το καίριο ερώτημα, δίλημμα και διακύβευμα αυτών των εκλογών: «Πού βρίσκεται το μέλλον; Μαζί και μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ ή στην έξοδο από την Ευρώπη και την ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή;».

Από τη μια το «μέσα στην Ευρώπη» σημαίνει δανειακή σύμβαση και μνημόνιο με ανατροπή όσων ξέραμε, δηλαδή και της βολής μας μέχρι σήμερα, με κάποια όμως ελπίδα για το μέλλον.

Από την άλλη, δραχμή, απρόβλεπτες εξελίξεις, διεθνής απομόνωση, κατάρρευση των πάντων, τράπεζες κλειστές, καταθέσεις δεσμευμένες, συνεχείς υποτιμήσεις, κερδοσκοπία και πλουτισμός των πονηρών και των επιτήδειων, των ίδιων που μας έφεραν εδώ.

Και στις δύο περιπτώσεις το χθες που ξέραμε χάθηκε για τα αμέσως προσεχή χρόνια. Ούτε οι συντάξεις και οι μισθοί θα γυρίσουν αμέσως στα επίπεδα του 2009 ούτε τα μαγαζιά θα ξανανοίξουν ούτε οι δουλειές θα πάρουν αμέσως μπροστά. Θα χρειαστούν δουλειά, αυτοσυγκράτηση και υπομονή. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και όποιος δεν τη βλέπει, δεν θέλει να τη δει και κοροϊδεύει τον εαυτό του. Και ακόμα περισσότερο αυτοκοροϊδεύεται αυτός που ακούει όσους του τάζουν, ακόμα και σήμερα, ψεύτικους παράδεισους.

Αφού απαντήσουμε λοιπόν στο ερώτημα, προτού πάρουμε θέση ψηφίζοντας, πρέπει να εξετάσουμε ψύχραιμα και ψυχρά αυτούς που ζητούν την ψήφο μας. Να δούμε ποιοι είναι, τι λένε, τι προτείνουν και πώς θα διαχειριστούν το μέλλον. Δεν είναι εύκολο γιατί σχεδόν όλοι χαϊδεύουν τα αφτιά μας είτε λέγοντας αυτό που θέλουμε να ακούσουμε είτε κρύβοντας αυτό που δεν θα θέλαμε. Πρέπει συνεπώς να ψάξουμε την αλήθεια. Χορτάσαμε, θέλω να πιστεύω, ψέμα και απάτη και πήραμε το μάθημά μας. Οπου φύγει-φύγει.

Ψέμα και λαϊκισμός αδίστακτος, εθνικά επικίνδυνος είναι τα ταξίματα για εύκολο δρόμο μέσα στην Ευρώπη, με αναδιαπραγματεύσεις και άλλες αρλούμπες έξω από κάθε πραγματικότητα. Μέγα ψέμα λένε όσοι εκμεταλλεύονται την αγωνία σου και τάζουν πως θα σου επαναφέρουν τα εισοδήματα και τις δουλειές γρήγορα, άμεσα και χωρίς προσπάθεια και αλλαγές, αν και γνωρίζουν πως αυτό απαιτεί χρόνο, δουλειά, ανατροπές. Σε κοροϊδεύουν αυτοί που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αγάπη σου για την πατρίδα και την οικογένειά σου, τα αριστερά ή τα δεξιά ανακλαστικά σου και όσα θεωρούν πως δεν μπορείς να βγάλεις από το μυαλό και το συναίσθημά σου. Θεομπαίχτες, εθνοκάπηλοι, δήθεν υπερπατριώτες που δεν αγαπάνε την πατρίδα, τραμπούκοι που απειλούν με υψωμένη γροθιά και παλάμη για να σε εντυπωσιάσουν, κουλτουριάρηδες ψευτοαριστεροί που στρογγυλεύουν τις γωνίες τώρα που χρειάζεται μαχαίρι, δήθεν επαναστάτες που σε σπρώχνουν στο κενό, ψευτοδιανοούμενοι με σημαία και δήθεν ιδεολογία το περιβάλλον σε δουλεύουν εκ προθέσεως. Ψέματα και από αυτούς που, αιχμάλωτοι των συντεχνιών, των εργατοπατέρων συνδικαλιστών και των κρατικοδίαιτων συμφερόντων που τους στηρίζουν, σου μιλάνε για ευρωπαϊκή πορεία γνωρίζοντας, και το έχουν αποδείξει πρόσφατα, ότι δεν θέλουν και δεν μπορούν να συγκρουστούν με τα συμφέροντα και τις συντεχνίες που τους στηρίζουν. Αυτοί που δεν έκαναν τις αλλαγές που έπρεπε στο κράτος, διαλέγοντας τον εύκολο και αδιέξοδο δρόμο των περικοπών.

Είναι εν τέλει δική σου απόφαση, ψηφοφόρε, αν θα αφήσεις τον θυμό σου να σε οδηγήσει σε δρόμους σκοτεινούς, αδιέξοδους, μοναχικούς, χωρίς προοπτική και μέλλον. Γιατί από δω και πέρα θα φταίμε όλοι.

* Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και υπεύθυνος του Τομέα Δικαιοσύνης της Δημοκρατικής Συμμαχίας