Δημήτρης Παγαδάκης

Κάτι ψήνεται και κάτι μυρίζει. Δύσοσμα, δυσοίωνα, απειλητικά. Δεν είναι μόνο η αποφορά από τα σαπισμένα σκουπίδια στους δρόμους. Είναι η κακοσμία των μετέωρων γαλλογερμανικών οδοντοστοιχιών που τρίζουν. Είναι η δυστοπία των άβουλων θεραπαινίδων της τρόικας.

Είναι η μπαρουτοκαπνισμένη αυταρέσκεια των ρητόρων της συνδικαλιστικής επιβίωσης. Και κάπου ανάμεσά τους στροβιλίζεται ολέθρια η Ελλάδα. Ασταθής, ανασφαλής, μαραμένη στη φιδωτή τσουλήθρα που απορυθμίζει κάθε έννοια ισορροπίας της κοινωνικής ζωής. Εν μέσω αυτής της κατακρύμνησης ο ζαβλακωμένος πολίτης βιώνει την αποξενωτική αίσθηση ότι δεν μπορεί να πιαστεί από πουθενά και από κανέναν. Ευρωθεσμοί και νομίσματα, αγορές και επιχειρηματικές ελίτ, κόμματα και συνδικάτα, όλα φαντάζουν αδιέξοδα.

Πόσο μάλλον όταν όλοι αυτοί επιχειρούν να τον σώσουν αφού προηγουμένως τον έχουν σπρώξει ως την απόγνωση. Δικαίως, λοιπόν, ο πολίτης απαγκιστρώνεται και από τους πολιτικούς. Οχι λόγω ιδεολογικής σύγχυσης ή συγκυριακής ανεπάρκειας αλλά εξαιτίας του επιδεικτικού πολιτικού τους ελλείμματος.

Σε άλλες περιόδους, χαμηλότερων απαιτήσεων, η κοινωνία ήταν πιο συγκαταβατική προς εκείνους του πολιτικούς που αδυνατούσαν να εκτιμήσουν τις ιδιαίτερες πτυχές της συγκυρίας ή να αντιληφθούν το βάθος των μετασχηματισμών που συντελούνταν. Οχι πια. Η κρίση έφερε στην επιφάνεια την ανεπάρκειά τους. Κατέδειξε ότι ήταν φτιαγμένοι για τα λίγα και μαθημένοι στα εύκολα. Ανέτοιμοι και απροετοίμαστοι, δίχως σθένος, εργαλεία και αντανακλαστικά για να ανταποκριθούν σε βαρύτερα καθήκοντα.

Το κακό είναι ότι, πλην εξαιρέσεων, συνεχίζουν να πολιτεύονται με τον συνήθη, γνώριμο τρόπο άλλων εποχών. Με λαϊκισμό, υστερόβουλες παλινορθώσεις, άστοχες διεκδικητικές εμμονές, ευθυνόφοβη νοοτροπία. Και ακόμα με μικροϋπολογισμό του πολιτικού κόστους, λογικές του ώριμου φρούτου, μειλίχια κολακεία και καλλιέργεια αυταπάτης προς τους ψηφοφόρους κ.λπ. Προφανώς, αυτές οι μπαγιάτικες συμπεριφορές αφορούν σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό κυβέρνησης, μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης. Το χειρότερο, όμως, είναι πως αυτή η παρωχημένη διάταξη καθοδηγητικού, παρηγορητικού και αυθάδη λόγου έχει εμπεδώσει στην πλειοψηφία της κοινωνίας αρνητικά συναισθήματα που αγγίζουν το μένος. Γεγονός που καθιστά τον κατευνασμό, την εκτόνωση και μια αμυδρή μορφή πολιτικής συνεννόησης κενές περιεχομένου.

 Ωστόσο, σε συνθήκες επιβολής τσεκουρωμάτων με συνοπτικές διαδικασίες και οξύτατης εσωτερικής υποτίμησης, το απερίσκεπτο κυνήγι μαγισσών και αποδιοπομπαίων τράγων είναι η εύκολη λύση. Η καταδικαστική πυρά είναι ίσως μια προσωρινή ανακούφιση για τους πυρομανείς. Δεν παύει όμως να αναδύει οσμή τσίκνας ασκέπαστων κουφαριών. Τοξικές αναθυμιάσεις παρόμοιες με εκείνες που ξεπηδούν από το ξινισμένο ταγάρι της τρόικας, στο οποίο ανακατεύονται αδιακρίτως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και ατελέσφορα μέτρα. Δυστυχώς στην Ελλάδα μάθαμε ότι το ψάρι βρομάει μόνο από το κεφάλι. Η αλήθεια είναι ότι έπειτα από λίγες μέρες το ψάρι ζέχνει ολόκληρο, όπως ακριβώς και οι κατσικωμένοι επισκέπτες.