Απόφοιτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης, αλλοτινό μέλος της ομάδας του Δημήτρη Παπαϊωάννου, ηθοποιός, χορογράφος και σκηνοθέτης. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης αναζητά «αποδείξεις ζωής» σε μια 40λεπτη περφόρμανς στο «Bios». Μεταμορφωμένος σε μια παράξενη, δύσμορφη, σχεδόν εξωγήινη κούκλα ο δραστήριος καλλιτέχνης επισημαίνει επί σκηνής τη σπουδαιότητα της στιγμής που πιάνεται κανείς με τα παντελόνια κάτω.
- Τι θα δούμε και, κυρίως, τι θα αισθανθούμε παρακολουθώντας την παράσταση «Relic»;
Θα δείτε ένα σόλο 40 λεπτών που ενώ παίζει με τα εργαλεία του θεάτρου δεν μοιάζει με θέατρο και θέλω να ελπίζω ότι το κοινό θα βγει με ένα αίσθημα απορίας για το τι ακριβώς ήταν αυτό που είδε.
- Γιατί επιλέξατε τον εν λόγω τίτλο;
Μεγάλωσα με τον Sport Billy και την Candy-Candy, αργότερα ήρθαν το «Dallas» και η «Δυναστεία» μαζί με όλη την ποπ κουλτούρα των 90s. Καταλαβαίνω ότι οι τίτλοι μου έχουν παρόμοια αξία σαν να περικλείουν το περιεχόμενο του έργου σε χάπι. Το «Relic» προέρχεται από το λατινικό relinquere που παραπέμπει σε ό,τι έχει απομείνει: πρόσωπα, γλώσσες, χώρες, ιστορίες. Η απόδειξη δηλαδή της ζωής.
- Είστε ο σκηνοθέτης, ο χορογράφος και ο ερμηνευτής της παράστασης. Πώς συνδυάζει κανείς τους τρεις ρόλους;
Μου αρέσει να αντιμετωπίζω τα έργα μου ως τρισδιάστατα εργόχειρα που απλώνονται στον χώρο. Τα εργαλεία είναι το φως, ο ήχος, το σώμα, τα σκηνικά. Δεν ξέρω πότε είμαι σκηνοθέτης και πότε ερμηνευτής. Πότε χορογράφος και πότε σκηνογράφος γιατί δεν καταλαβαίνω τον διαχωρισμό των ιδιοτήτων. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους συνεργάτες της ομάδας. Ολοι μαζί κάνουμε κατασκευές, προτείνουμε ιδέες, δείχνουμε κατευθύνσεις. Οι τίτλοι είναι για τα προγράμματα και τα συναφή, η πραγματική δουλειά όμως, όπως συμβαίνει στην πρόβα και όπως την καταλαβαίνουμε εμείς, καταργεί αυτά τα όρια.
- Αλήθεια, γιατί επιλέξατε ως βασικούς άξονες τη μεταμόρφωση και τη γελοιότητα;
Δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη δουλειά μου που διατρέχεται από αυτές τις έννοιες. Είμαι έτσι γεννημένος που τις σκέφτομαι συνέχεια. Είναι μια αυτόματη διαδικασία. Ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ το θέατρο -ούτε τη ζωή- χωρίς τον μετασχηματισμό ή χωρίς τον (αυτο)σαρκασμό. Η μεταμόρφωση είναι χαραγμένη στο DNA μας, απλώς γίνεται πολύ αργά. Αν σκεφτείτε πώς ήσασταν στα 5 σας και πώς είστε τώρα, σίγουρα θα πείτε ότι κι εσείς μεταμορφωθήκατε. Τίποτα, μα τίποτα, δεν μένει σταθερό. Η γελοιότητα είναι ίσως το πιο υποτιμημένο κομμάτι της ζωής. Είναι η στιγμή που μας πιάνουν με τα παντελόνια κάτω γι’ αυτό και την κρατάμε στο περιθώριο. Είναι όμως η στιγμή της απομυθοποίησης, η στιγμή της γυμνής αλήθειας. Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο πέρα από αυτά αξίζει να ψάχνει κανείς.
- Πώς είναι η καθημερινότητα ενός καλλιτέχνη;
Εχετε κάποια μικρή καθημερινή ιεροτελεστία; Δυστυχώς, η ζωή δεν είναι σαν τις ταινίες, αν και πολύ θα το θέλαμε όλοι μας. Η πειθαρχία, πάντως, μοιάζει πραγματικά να είναι απαραίτητο συστατικό και για την τέχνη. Πέρα από το καθημερινό -μίνιμουμ- τετράωρο που πρέπει να περνάω μπροστά στον υπολογιστή για να λύνω τα θέματα που χρειάζεται ώστε να γίνουν πραγματικότητα τα έργα της ομάδας, δυστυχώς δεν έχω άλλη ιεροτελεστία.
- Αν δεν ήσασταν καλλιτέχνης, τι άλλο θα θέλατε να κάνετε, με τι θα ήσασταν ευτυχισμένος;
Δεν είναι το επάγγελμα, είναι ο τρόπος σκέψης. Η δημιουργικότητα χωρά παντού. Μπορείς να είσαι δημιουργικός και στην πιο στεγνή συνθήκη. Καλλιτέχνης δεν γίνεσαι επειδή καταπιάνεσαι με την τέχνη αλλά αν με ό,τι καταπιάνεσαι το κάνεις με τέχνη. Ολοι τότε είναι καλλιτέχνες. Και στη δουλειά, αλλά και στις σχέσεις, το κλειδί της χαράς είναι στην εφεύρεση.
