Αντώνης Ν. Βγόντζας

 Τα μέλη της τρομοκρατικής αυτής οργάνωσης ομολόγησαν ότι στόχος τους ήταν η ίδια. Ενιωσαν, μάλιστα, αρκετά άνετα να εντάξουν την επίθεσή τους αυτή στο δικό τους πρόγραμμα «Σχέδιο Νέμεσις - Πράξη Πρώτη», το οποίο περιλαμβάνει, όπως υπόσχονται, δολοφονικές επιθέσεις κατά δικαστών.

Είναι πολύ παλιά η ιστορία επίθεσης μελών τρομοκρατικών οργανώσεων κατά δικαστών. Τους ενοχλεί η έννομη βία και τάξη, ήτοι εκείνη που ασκείται με κανόνες και αξίες διά μέσου της Δικαιοσύνης. Και μια και στερούνται ιδεολογικά όπλα αντιμετώπισής της, χτυπούν τους δικαστές, ως εκφραστές της δίκαιης νομιμότητας. Τα παραδείγματα ένοπλων επιθέσεων κατά δικαστών είναι πολλά και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα.

Εντυπωσιάζει το σκεπτικό της προκήρυξης. Σαν να έχουν αντιγράψει κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης. Η «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» υιοθετεί πλήρως τις κατηγορίες που έχουν ψελλίσει κυβερνητικά χείλη. Αυτή η αμοιβαία μεταξύ τους αντιγραφή πρέπει να έχει κάποιο νόημα ή, τουλάχιστον, κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις δεν έχουν τη στρατιωτική και υλική δύναμη να κυριαρχήσουν και να υποτάξουν την κοινωνία με ένοπλο αγώνα. Ο,τι και να πράξουν, πάντα η δράση τους είναι αποσπασματική. Και χωροταξικά περιορισμένη. Αλλού στοχεύουν: στο να καθυποτάξουν την κοινωνία με τον πιο φρικώδη, πλην αποτελεσματικό, φόβο και πανικό. Ο φόβος τρέχει πιο γρήγορα από τη δολοφονική μάζα που εκπέμπουν τα πολεμικά όπλα. Κόβει τα πόδια. Εξαφανίζει την ψυχή. Παγώνει το αίμα. Νεκρώνει το μυαλό.

Ποιο είναι, λοιπόν, το μεταξύ τους κοινό γνώρισμα; Πρώτον, ο φόβος ως εργαλείο και συχνά ο εκβιασμός. Ναι, κορυφαία κυβερνητικά στελέχη εκβιάζουν τους δικαστές μέσα από υποπροϊόντα των μυστικών υπηρεσιών.  Κάποτε θα ανοίξουν τα στόματα και θα μιλήσουν αρκετοί. Δεύτερον, η άκριτη υιοθέτηση συκοφαντιών και η διάχυση λάσπης εναντίον προσώπων που, κατά την εκτίμησή τους, δεν θα μπορέσουν να προστατευθούν ή αυτοπροστατευθούν.
Δυστυχώς, οι ακραίες πολιτικές θέσεις συναντώνται συχνά  και με τους απελπισμένους των «ατάκτων» στην επίδειξη ασέβειας προς τους θεσμούς. Σε μια απέραντη βεντάλια δράσεων και συμπεριφορών. Από τα «ποπ κορν» που υπόσχεται χωρίς ντροπή στους ακροατές του ο πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής έως τα παρακάλια του Τσίπρα προς τον Πούτιν να τυπώσει δραχμές! Εμείς εμπιστευόμαστε τον Ολάντ και τους δύο δημοσιογράφους της πιο έγκυρης γαλλικής εφημερίδας. Σε όσες διαψεύσεις και να προβεί ο ίδιος ο Πούτιν, ο Ολάντ είναι φίλος της Ελλάδας! Και, τόσο ξεχωριστά, του Αλέξη Τσίπρα. Ας επιστρέψουμε, όμως, στη Δικαιοσύνη, όχι για να προβλέψουμε τους καρπούς λειτουργίας της κατά τις προσωπικές μας επιθυμίες, αλλά για να θυμίσουμε μόνο δύο κορυφαία παραδείγματα που αναδεικνύουν τη φύση και το περιεχόμενο του ηρωισμού που καλείται μερικές φορές να επιδείξει ο κάθε δικαστικός λειτουργός. Οπως και κάτι πέρα και πάνω από αυτό: την εμπέδωση της σημασίας του ρόλου και της λειτουργίας της Δικαιοσύνης και της ενεργούς συμμετοχής τους σε αυτήν. 

Πρώτον και κύριο, λοιπόν, αυτή την εβδομάδα θα μιλήσει, γραπτά και προφορικά, ο Χρήστος Σαρτζετάκης. Με την υπομονή του, την επιμονή του, την επαγγελματική του επάρκεια και το άπειρο θάρρος του ξεσκέπασε τη συνωμοσία του παρακράτους της Δεξιάς στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Κόντρα στις αντιξοότητες, στις απειλές και τις διώξεις, παρά την προσπάθεια ευτελισμού του από τα γνήσια τέκνα και τους πνευματικούς πατέρες εκείνου του παρακράτους. 

Δεύτερον, το 1923, μπροστά στη χαοτική κατάσταση των πραγμάτων της Ελλάδας μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι τότε γενναίοι πλην μετριοπαθείς στρατιωτικοί παράγοντες, μαζί με όλο τον λαό, ζήτησαν με ψήφισμα-συλλαλητήριο να γυρίσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος στην Ελλάδα ως πρωθυπουργός. Εκείνος με μια ρητή και πεντακάθαρη δήλωση δεν αποδέχθηκε το αίτημα-παράκληση με ένα εθνικά έντιμο σκεπτικό. Πλην, όμως, τους ζήτησε να τον καλέσουν να αναλάβει ως ένας εκ των δικαστών του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο ακόμα δεν είχε καθιδρυθεί.