Δημήτρης Δανίκας

Οποιος  κατέχεται από  την πλάνη  ότι  στις  «καλές ευρωπαικές οικογένειες» ο  φτωχός  εργαζόμενος έχει δεμένο  τον  γάιδαρό του,  είναι βαθιά νυχτωμένος. Παντού τα ίδια. Ισως και χειρότερα!

Αυτό   προκύπτει από  το στόρι  της  ταινίας «I Daniel Blake» (Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ)  του θρυλικού Κεν Λόουτς. Που μόλις πριν από  τρία εικοσιτετράωρα   έφυγε με τον Χρυσό  Φοίνικα από το Festival  De Cannes!

Παγίγνωστα αυτά που  διαδραματίζονται  στην οθόνη.  Κάποιος πενηντάρης  μαραγκός, φορτωμένος με εργατικό ατύχημα αλλά και καρδιοπαθής. Ομως  επειδή είναι ενεργητικός και δραστήριος επιθυμεί να  συνεχίσει να δουλεύει. Πως;  Μα  φυσικά με  διαδικασίες  του Δημοσίου. Ελα όμως που η Αγγλική  γραφειοκρατία μοιάζει με  ιστορία Κάφκα. Ελα που  χτυπάει  τη μία πόρτα μετά την άλλη. Ελα που η ζωή του  γίνεται κόλαση. Ελα που ουδείς σπεύδει να  βοηθήσει.  Φρίκη!

Ταυτόχρονα με τον Ντάνιελ Μπλέικ, κάποια  άλλη  θηλυκή ύπαρξη, με δύο παιδιά, αναγκάζεται να μετακομίσει από Λονδίνο προς το Νιούκαστλ. Επειδή λέει, αν και  δκαιούται μικρό διαμέρισμα εργατικής κατοικίας και επειδή  τέτοιος πράγμα  δεν υπάρχει στην Βρετανική πρωτεύουσα, η   γυναίκα μαζί με τα  παιδιά της  ξεσπιτώνονται και  καταλήγουν στο Νιούκαστλ!

Τα  γράφω όλα αυτά με  αφορμή  τα   βραβεία  του τελευταίου  φεστιβάλ  των Καννών.  Με πρόεδρο της κριτικής επιτροπής  τον Τζορτζ Μίλερ  τον σκηνοθέτη και  δημιουργό του «Mad Max».  Ο οποίος προέρχεται από  Ελληνική ρίζα, πολίτης της Αυστραλίας, με το όνομα Γιώργος Μηλιώτης!

Ούτε τα αφεντικά των Καννών είναι  αριστερών ιδεολογικών   φρονημάτων. Ούτε  φυσικά ο  Τζορτζ Μίλερ. Κι όμως το  στόρι  της  ταινίας του Κεν Λόουτς  τους ανάγκασε να υποκλιθούν στα  καθημερινά προβλήματα, τον μόχθο και τον πόνο των φτωχών

Για   πολλούς λόγους. Ο πρώτος επειδή  αυτή την εποχή  η Γαλλία  «φλέγεται» από  διαμαρτυρίες, πορείες και άφθονη  οργή. Ο δεύτερος επειδή η «λιτότητα»  του Σόιμπλε και του Βερολίνου  έχουν καταλήξει θηλιά για εκατομμύρια   απλών ευρωπαίων πολιτών. Και όχι μόνο   για τους Ελληνες. Και επειδή το είδος της «πολιτικής, κοινωνικής»  ταινίας επανήλθε  στην ημερησία  διάταξη όλων   σχεδόν των  χωρών. Και πρώτα απ  όλα  της Αμερικής!

Ετσι  για δεύτερη φορά ο Κέν Λόουτς κερδίζει την εύνοια του Χρυσού Φοίνικα. Η πρώτη  φορά το 2006  με το αριστούργημά  του «Ο άνεμος  χορεύει το κριθάρι» και με  στόρι την   δημιουργία του IRA και τον  εμφύλιο που ξέσπασε στους κόλπους  της οργάνωσης!

Ο Κεν Λόουτς, ηλικίας 78  ετών, υπόδειγμα συνέπειας, ήθους και κοινωνικής ευαισθησίας.  Από την πρώτη  ταινία με τα μάτια καρφωμένα  στους φτωχούς και με την καρδιά να χτυπάει  αριστερά. Οχι  του «ΣΥ.ΡΙΖ. Α»  αλλά της  γνήσιας και ανόθευτης αριστεράς!

Το  φχαριστήθηκα   για ένα λόγο ακόμα. Εντελώς προσωπικό. Ο  Κεν ήταν ένας από τους καθηγητές μου στο Λονδίνο όταν  προσπαθούσα να μάθω και να αφομοιώσω τα μυστικά  της μεγάλης οθόνης.  Ken ποτέ  δεν θα  σε  ξαχάσω!