Σπύρος Γκουτζάνης

Το στοιχείο από την διαρροή, είναι ότι τα στελέχη του Ταμείου κάνουν τα δικά τους σχέδια για την διαπραγμάτευση και εξετάζουν ακόμη και την πρόκληση πιστωτικού γεγονότος ως μέσου πίεσης. Πέραν αυτού ποιος ήταν ο στόχος; Να φέρει την Ευρώπη σε σύγκρουση με το Ταμείο; Να ανοίξει τον δρόμο για την αποχώρηση του Ταμείου από το ελληνικό πρόγραμμα; Ή μήπως έστω να πιέσει το ΔΝΤ να μετριάσει τις απαιτήσεις του για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης;

Από την πρώτη στιγμή, υπήρξε το ερώτημα εάν ο πρωθυπουργός είχε κάνει  κάποιου είδους παρασκηνιακές συζητήσεις και είχε προετοιμάσει συμμαχίες στην Ευρώπη, ώστε να πετύχει τον στόχο του, όποιος κι αν ήταν. Το ερώτημα συνόδευε η εκτίμηση ότι εάν δεν το έχει κάνει, τότε δεν θα κερδίσει τίποτε και ίσως να επιδεινώσει την θέση της κυβέρνησης και της χώρας. Γιατί φυσικά όλοι κάνουν παρακολουθήσεις και όλοι το γνωρίζουν, ωστόσο αυτά επιτρέπονται για τις μεγάλες χώρες και όχι για την Ελλάδα.

Θα πρέπει να έχει κανείς πλήρη άγνοια της συγκυρίας και των διεθνών συσχετισμών για να πιστέψει ότι η διαρροή μίας συνομιλίας θα προκαλούσε σεισμό και ακολούθως ρήξη στις σχέσεις της Ευρώπης με το ΔΝΤ. Ή να είναι σε πολύ μεγάλη απόγνωση.

Εκ του αποτελέσματος: το ΔΝΤ παραμένει στο ελληνικό πρόγραμμα, η συνάντηση Μέρκελ - Λαγκάρντ έδειξε ότι καμία ρωγμή δεν δημιουργήθηκε στις σχέσεις της Ευρώπης με το ΔΝΤ. Όσο για την αξιολόγηση, τα 5,4 δις μέτρα παραμένουν και η ολοκλήρωσή της εξαρτάται από το ΔΝΤ.

Το μόνο που πέτυχε ο πρωθυπουργός με το πολιτικό-επικοινωνιακό σόου που έστησε με τον πάντα πρόθυμο Προκόπη Παυλόπουλο -που με την συμμετοχή του σε κάτι τέτοια υπονομεύει το κύρος του- ήταν να απευθυνθεί στο εσωτερικό και δη εσωκομματικό του κοινό. Μόνο που το πρώτο διάστημα και μέχρι το δημοψήφισμα, τέτοιου είδους ενέργειες μπορεί και να είχαν κάποια σημασία, έδιναν την εντύπωση μίας κυβέρνησης που αγωνίζεται να σπάσει ή έστω να χαλαρώσει τα δεσμά που της είχαν βάλει. Τώρα, μετά την συνθηκολόγηση του τρίτου μνημονίου, είναι απλώς τσάμπα μαγκιές που προκαλούν θλίψη για τους εμπνευστές τους. Και εν τέλει ανεβάζουν τον λογαριασμό, τον οποίο βέβαια η “αριστερή κυβέρνηση” στέλνει στους πολίτες.