Βασ. Αναστασόπουλος

Η αρχή έγινε με τον τέως, πλέον, υπουργό Οικονομικών να αντικαθίσταται προ ολίγων εβδομάδων από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και ο κύκλος έκλεισε μόλις χθες, Παρασκευή, με τον Πάνο Σκουρλέτη να διαδέχεται στο υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Τι συνδέει τους δύο «ανεπιθύμητους»; Το γεγονός ότι... τόλμησαν να υποδείξουν ότι η Ελλάδα έχει και μπορεί να αναζητήσει εναλλακτικές εκτός ευρωζώνης. Ότι το ευρώ δεν είναι πανάκεια και ότι η λύση για να σταθεί η χώρα στις δικές της δυνάμεις και να προσπαθήσει να ορθοποδήσει, μπορεί να είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα, ωστόσο, που στήριξε τις αντιλαϊκές πολιτικές του πάνω στην εκβιαστική ανάγκη της παραμονής στο ευρώ με κάθε τίμημα, οι φωνές των κ.κ. Βαρουφάκη και Λαφαζάνη έμειναν να... βοούν ματαίως εν τη ερήμω.

Χρειαζόμαστε «Plan B» ή όχι;

Είναι απορίας άξιο γιατί συνέβη αυτό: μεσούσης της διαπραγμάτευσης -από την εποχή, ακόμα, που αυτή διεξαγόταν ανάμεσα στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και την Τρόικα- και δεδομένου ότι οι δανειστές πάντα ζητούσαν και θα ζητούν πράγματα, που οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις θα είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να τα «περάσουν» και η κοινωνία θα απορρίπτει κατά την ίδια τη διαδικασία της εφαρμογής τους, η ανάγκη να έχει η Ελλάδα ένα «Plan B», για την περίπτωση που η παραμονή στο ευρώ εξελιχθεί σε μέγγενη λιτότητας για το λαό, είχε υποδειχθεί από το σύνολο, σχεδόν, αναλυτών και ΜΜΕ.

Αυτή η έλλειψη, ακριβώς, ενός κοστολογημένου πλάνου για το ενδεχόμενο αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις Ελλάδας - δανειστών, ήταν που ανάγκαζε την ελληνική πλευρά να υποχωρεί κάθε φορά και να συνθηκολογεί, εν τέλει, με τους πιστωτές της. Πέραν της «per mare per terra» παραμονής στο ευρώ, άλλη πρόταση διεξόδου στο τραπέζι δεν υπήρχε. Κι έτσι, οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας έπαιρναν και συνεχίζουν να παίρνουν ό,τι ζητήσουν κατά τις διαπραγματεύσεις, αφήνοντας μόνο κάποια... ψίχουλα στους Έλληνες συνομιλητές τους, προκειμένου οι τελευταίοι να έχουν ένα «άλλοθι» να παρουσιάσουν στους ψηφοφόρους τους, για να μην τους... πάρουν με τις πέτρες.

Τα αναπάντητα ερωτήματα των Βαρουφάκη - Λαφαζάνη

Γι' αυτό ακριβώς το «Plan B»... τόλμησαν να μιλήσουν Βαρουφάκης και Λαφαζάνης -και αμέσως λοιδωρήθηκαν, κατηγορήθηκαν ως προβοκάτορες, υποδείχθηκαν ως προδότες και η κεφαλή τους ζητήθηκε επί πίνακι από τα ξένα κέντρα εξουσίας και τις εγχώριες δυνάμεις-«φερέφωνά» τους -όχι απόλυτα αδίκως, για να είμαστε ειλικρινείς. Γιατί φταίνε και οι ίδιοι γι' αυτό. Είναι θεμιτό να μιλάς για τη δραχμή και να επιμένεις ότι η χώρα έχει κι άλλες εναλλακτικές εκτός ευρώ, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να τις παρουσιάσεις κιόλας στο ακροατήριό σου. Πώς και γιατί θα μας ωφελήσει η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Πόσο θα μας κοστίσει; Πόσο καιρός θα χρειαστεί για την ανάκαμψη; Ποιοι θα σταθούν σύμμαχοι και συνοδοιπόροι μας σε αυτήν την αλλαγή πλεύσης; Όλα αυτά είναι ερωτήματα, στα οποία οι θιασώτες της επιστροφής στη δραχμή θα έπρεπε να έχουν απαντήσει δημοσίως και με κάθε λεπτομέρεια. Δεν το έκαναν, όμως. Κι έτσι, ήταν εύκολο να μιλήσει κανείς για «λομπίστες της δραχμής» και να τους απαξιώσει, ταυτίζοντάς τους με «σκοτεινά» επιχειρηματικά συμφέροντα και με κέντρα εξουσίας άλλα, από τα γνωστά «ιερατεία» του Βερολίνου και των Βρυξελλών.
 
Μιλούν για τη δραχμή, λένε, όσοι έχουν βγάλει ήδη τα λεφτά τους έξω και δεν τους νοιάζει ακόμα και αν η χώρα καταστραφεί, γιατί τότε θα ποντάρουν στη διάλυσή της -και θα βγούν κερδισμένοι. Επιτρέψτε μου να έχω ενστάσεις ως προς τούτο: το 61% που απάντησε «όχι» στα μέτρα των δανειστών, κατά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, γνώριζε ότι η εντολή σκληρότερης διαπραγμάτευσης, που έδινε στην κυβέρνηση, εμπεριείχε και την προοπτική της ρήξης, εάν στην πορεία των συνομιλιών διαπιστωνόταν ότι δεν υφίστατο σημείο επαφής. Και, για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, μια ρήξη θα σηματοδοτούσε και την απαρχή της διαδικασίας για επιστροφή στη δραχμή. Το γνώριζαν αυτό οι συμπολίτες μας που είπαν το «όχι», κι όμως για τους δικούς του λόγους ο καθένας, το επέλεξαν συνειδητά. Και δεν μπορείς να πεις ότι έξι στους δέκα Έλληνες έχουν... περιουσίες στο εξωτερικό και θα κάνουν... ζωάρα (sic) όταν έρθει η δραχμή, ούτε να τους λοιδωρήσεις συλλήβδην ως «ψεκασμένους» -όπως πολλοί έσπευσαν να κάνουν- και να ξεμπερδεύεις. Αυτό το 61% ήταν κάτι πολύ πιο βαθύ, που επαφίεται στην ευθύνη του ιστορικού του μέλλοντος να επιχειρήσει να το ερμηνεύσει και να το «αποκρυσταλλώσει».

Τώρα όμως βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα συμφωνία ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους δανειστές. Και είναι αυτή τόσο άκαμπτη, ανέφικτη και ανεφάρμοστη που, αναπόφευκτα, θα οδηγήσει κατά την προσπάθεια υλοποίησής της σε κοινωνική αποδοκιμασία -ου μην και σε ξεσηκωμό. Έναν ξεσηκωμό, που είναι νομοτελειακά βέβαιο πως θα οδηγήσει στην κατάρρευση, τόσο της κυβέρνησης όσο και του τόπου. Και τότε, πάνω στα συντρίμμια και τα αποκαΐδια, ενόσω οι στάχτες θα εξακολουθούν να σιγοκαίνε, δεν είναι διόλου απίθανο να εμφανιστούν ως «από μηχανής Θεοί», καβάλα στα... λευκά άλογά τους, οι νέοι εθνοσωτήρες μας: οι σύντροφοι Βαρουφάκης και Λαφαζάνης! Αλί αλί και τρισαλί!

ΥΓ: Το λες και... σατανικό το σχέδιο Τσίπρα. Με Χαϊκάλη υπουργό, αργά ή γρήγορα θα παρακαλάς για Λαφαζάνη και Βαρουφάκη!