Ανδρέας Μπελεγρής

Ακόμα κι όταν μάντευαν σωστά ο θυμός του βασιλιά έπεφτε επάνω τους: "Μάντι κακών ου πω ποτέ το κρήγυον είπας» (Μάντη κακών ειδήσεων, δεν μου είπες ποτέ μια γλυκιά κουβέντα), είπε ξεσπώντας κατά του Κάλχα ο Αγαμέμνονας όταν η ετυμηγορία του μάντη τον υποχρέωνε να παραδώσει την Χρυσηίδα στον πατέρα της.

Έτσι οι μάντεις απέφευγαν να παρέμβουν χωρίς να τους ζητηθεί. Το πρόβλημα έψαχνε τον χρησμό κι όχι ο χρησμός το πρόβλημα. Διαφορετικά οι χαρισματικοί Κάλχες και οι Τειρεσίες θα έχαναν την αξιοπιστία τους ή, ακόμα, θα κατηγορούνταν ότι επιθυμούν το κακό.

Λιγότερο χαρισματικοί και περισσότερο μάντεις όσοι εκφράζουν την εσωκομματική αντιπολίτευση στη Δημοκρατική Αριστερά, κατά την προεκλογική περίοδο συνεχώς επιδίδονταν στην αμφισβήτηση των επιλογών της πλειοψηφίας. Διέβλεπαν καθημερινά την καταστροφή. Σε μια κρίσιμη στιγμή για ένα κόμμα είναι παρακινδυνευμένο να εκφράζει κανείς τις αρνητικές προβλέψεις του δημόσια. Η αλλιώς: ποιος ψηφίζει κάποιον που δεν πιστεύει στον εαυτό του;

Μετά την προεκλογική περίοδο όλοι όσοι μιλούσαν πριν, μοιραία απέκτησαν το στίγμα ότι δεν έκαναν το πιο συνετό για το κόμμα τους. Διαμόρφωναν κλίμα ήττας ακόμα και σε αυτούς που αρχικά δεν πίστευαν στην κατακόρυφη πτώση. Η έκφραση μιας πρόβλεψης όσο κι αν  πέφτει μέσα τελικά, προκαλεί πικρή θυμηδία όταν εναντιώνεται στη συλλογική θέληση.

Ο Φώτης Κουβέλης στο πρόσφατο συνέδριο έδειξε να είναι ο αδιαμφισβήτητος εκφραστής της συλλογικής θέλησης αυτού του μικρού κόμματος. Λίγους μήνες μετά η Δημοκρατική Αριστερά έχασε στις ευρωεκλογές περισσότερες από 300000 ψήφους σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2012. Το σύνολο των ψηφοφόρων τον αποδοκίμασαν λόγω (και) των δικών του αστοχιών σε σχέση με την πορεία της τρικομματικής κυβέρνησης, αλλά και του συγκεχυμένου δημόσιου λόγου του. Παρά ταύτα ο Κουβέλης μέσα στη διαφαινόμενη φθορά του αποδείχθηκε ο απολύτως δημοκρατικός πολιτικός αρχηγός.

Ακόμα και τις πιο δύσκολες ώρες δεν διέγραψε τους άτσαλους «μάντεις κακών»· μιας και το καταστατικό που είχε ο ίδιος συντάξει δεν προέβλεπε κάτι τέτοιο. Δεν τους οδήγησε ούτε σε αποχωρήσεις με υπόγειο πόλεμο. Η αντίληψή του αυτή για τη λειτουργία του κόμματος έγινε αντικείμενο κατάχρησης από συνιδρυτές του και, εν τέλει, ματαιώθηκε στην πράξη. Μετά από τη συντριπτική ήττα, όσο και αν κάποιος έχει τις ενστάσεις του για το κατά πόσο αριστερά έφτασε η Δημοκρατική Αριστερά, δεν μπορεί κανείς να έχει αμφιβολίες ότι υπήρξε δημοκρατική.

Από αυτή την άποψη το συγκεκριμένο κόμμα είναι κάτι το πρωτόγνωρο στην πολιτική ζωή του τόπου. Και το πολιτικό πείραμα αυτό, που μόνο τρελός θα το επαναλάμβανε ύστερα απ’ όλα αυτά, αποδείχθηκε πως χωρίς τον Κουβέλη δεν θα μπορούσε να γίνει.