Ανδρέας Μπελεγρής

Καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν ήταν απλά υπόθεση μιας παρέας ή, ακόμα και 100 ανθρώπων που λίγο - πολύ, με διάφορες αφορμές, έπιναν μαζί τον καφέ τους, στο Κολωνάκι, στα βόρεια προάστια ή, ακόμα, και στα Εξάρχεια. Φυσικά υπήρξαν τέτοιες προσπάθειες κατά καιρούς, που όμως χάθηκαν πολύ γρήγορα, αν και κάποιες από αυτές είχαν προκαλέσει ντόρο κατά την δημιουργία τους.

Εχθές στο θέατρο Ακροπόλ συγκεντρώθηκαν κάποιες δεκάδες προσωπικότητες με βασικό σκοπό να συνενώσουν κόμματα και Κινήσεις στον ίδιο σχηματισμό ο οποίος θα συμμετέχει στις ευρωεκλογές. Επρόκειτο για φυσιογνωμίες που ο καθένας έχει διαδραματίσει ένα ξεχωριστό ρόλο είτε στη δημόσια ζωή, είτε στον επαγγελματικό του χώρο. Κάποιες από αυτές τις φυσιογνωμίες είναι πράγματι σεβαστές, ενώ κάποιες άλλες έχουν ξεπεράσει προ πολλού το όριο της γραφικότητας σε ανάλογες προσπάθειες.

Σε κάθε περίπτωση έχουν στο σύνολό τους ένα κοινό: θα μπορούσε κανείς να τους αποκαλέσει "πολιτικούς δωματίου", με την έννοια ότι είναι αδύνατον να βρεις ανάμεσά τους κάποιον ο οποίος να μπορεί να απευθυνθεί στο πλήθος, με τον τρόπο που το έκαναν οι Κ. Καραμανλής και Α. Παπανδρέου, τη στιγμή που δημιουργούσαν τα δικά τους κόμματα, στην εποχή τους.

Συγκεντρώθηκαν, λοιπόν, όλοι αυτοί για να ανακοινώσουν ότι προτίθενται να δραστηριοποιηθούν προκειμένου να καλύψουν το λεγόμενο χώρο της Κεντροαριστεράς, που κατά την άποψή τους, μένει ακάλυπτος. Πρόκειται για ένα κομμάτι εκείνου του χώρου που καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ επί δεκαετίες, όταν αποτελούσε ένα σύνολο ομάδων με διαφορές και έντονες συγκρούσεις, είτε ιδεών, είτε συμφερόντων.

Μετά την υπογραφή των μνημονίων οι πολιτικές ομάδες αυτές επλήγησαν σε βαθμό που το ΠΑΣΟΚ να σκορπίσει εις τα εξ ων συνετέθη. Μία ομάδα από αυτές εκφραζόταν πολιτικά από την προσωπικότητα του κ. Κώστα Σημίτη. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν υπήρξε, όμως, ποτέ  λαοφιλής ή κινηματικός, δηλαδή δεν μπορεί κανείς να πει πως ήταν από τους πρωθυπουργούς που "αγάπησε ο κόσμος". Ήταν θα λέγαμε η χαρακτηριστική περίπτωση "πολιτικού δωματίου", ανεξαρτήτως της αποτίμησης της πρωθυπουργίας του.

Σήμερα οι άνθρωποι που πολιτικά, αισθητικά και ιδεολογικά παραμένουν κοντά του επιχειρούν την επιβεβαίωσή τους στο προσκήνιο. Η κίνησή τους, όμως, δεν εμπεριέχει μια πραγματική εναλλακτική πρόταση γι' αυτό που ζούμε σήμερα. Ο κ. Σημίτης μόνο καλά λόγια έχει να πει για την παρούσα κυβέρνηση, ενώ ο κ. Βενιζέλος είναι αντιπρόεδρός της.

Συνεπώς ήταν αναμενόμενο εχθές να μην αναδειχθεί ούτε μία θεμελιώδης διαφορά στα μείζονα ζητήματα της οικονομίας, από αυτό που εκφράζει η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά. Αντίθετα, ακούστηκαν περίπου τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να υπάρχουν εκπλήξεις ή να υποδηλώνεται κάποια εγρήγορση από τη βάση, αλλά σαν να ήταν μια εκδήλωση που αφορούσε μια μεγάλη παρέα με ξέχωρες ανάγκες από τους υπόλοιπους εμάς. Φάνηκε πως ακόμα και σε αυτόν τον χώρο που επωάστηκε στον κυβερνητισμό και διαθέτει μια - κατά τεκμήριο - εμπειρία στην εξουσία, πλέον να χρειάζεται πολύ δουλειά από την αρχή, και αρκετός χρόνος, για να βρει τον πολιτικό ρυθμό του. Το διακύβευμα "της επανάστασης του αυτονόητου", όπως την έχουν ευαγγελιστεί οι "58", όταν τίθεται βεβιασμένα και δίχως έμπρακτη κοινωνική υποκίνηση, μοιραία θα καταδικάζεται στον εκπεσμό... προς την "επανάσταση του κοινότοπου", που κάνεις δεν ενδιαφέρεται να ακολουθήσει.