Peja Stojakovic: «Δεν με κρατάνε ξύπνιο οι επιτυχίες, αλλά οι αποτυχίες»

Ο Mark Stein του ESPN έγραψε πόσο θα λείψει το σουτ σου από το NBA. Εσένα τι σου λείπει και τι όχι από το μπάσκετ;
Μου λείπουν αρκετά πράγματα. Το πιο σημαντικό, όπως για κάθε άνθρωπο που είχε για χρόνια μια απασχόληση, είναι η αίσθηση πως είσαι χρήσιμος, πως δημιουργείς. Μου λείπει η δουλειά. Μου λείπουν οι παρέες και ο τρόπος ζωής που είχα για είκοσι χρόνια. Είχα την ευλογία να κάνω την αγάπη μου, το πάθος μου, δουλειά. Όταν σταμάτησα, αισθάνθηκα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου, πως κάποιος μου στέρησε κάτι που αγαπώ. Βέβαια, τα τελευταία δύο-τρία χρόνια της καριέρας μου είχα ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς. Και προσπαθούσα σωματικά και ψυχολογικά να προετοιμαστώ πριν από κάθε παιχνίδι. Παρόλο που αγαπούσα το άθλημα, είχα μάθει να λειτουργώ αυθόρμητα στο γήπεδο και εξαιτίας των τραυματισμών δεν μπορούσα να το κάνω. Αυτό με προβλημάτισε. Και είναι το χειρότερο για έναν αθλητή.


Αποσύρθηκες με το κεφάλι ψηλά. Θυμάσαι εκείνη τη μέρα;
Ήταν 2011, έπαιζα στους Dallas και ανακάλυψα πως είχα μια δισκοκήλη στον αυχένα. Πέντε χρόνια πριν, είχα κάνει μια επέμβαση στη μέση. Συζητώντας με γιατρούς, συνειδητοποίησα πως θα έβαζα σε κίνδυνο το σώμα μου, αλλά και πως δεν θα μπορούσα να δίνω αυτά που είχα συνηθίσει στους φιλάθλους. Η σεζόν είχε τελειώσει με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ήμουν 34 και κατάλαβα ότι το κεφάλαιο «μπάσκετ» ως αθλητής έκλεισε.

Δεν θα μπορούσες να μπαίνεις για δέκα λεπτά, ίσα ίσα για να κάνεις τη διαφορά;
Ως αθλητής ήμουν πολύ εγωιστής, με την καλή έννοια. Πάντα έβαζα στόχους, ήθελα να γίνομαι καλύτερος. Παρόλο που υπήρχαν προτάσεις από ομάδες του ΝΒΑ και της Ευρώπης, ήθελα να τελειώσω με το δικό μου τρόπο. Δεν ήθελα να σέρνομαι.

Είσαι σκληρός με τον εαυτό σου;
Είμαι άνθρωπος της πραγματικότητας. Είμαι θετικός, αλλά μου αρέσει να αναλύω την κατάσταση. Η πραγματικότητα τη δεδομένη στιγμή ήταν εκείνη κι έτσι την αντιμετώπισα. Δεν θα έδινα παράταση σε κάτι που γνώριζα πως δεν είχε μέλλον.

Υπάρχουν αθλητές, που, παρά το γεγονός πως ταλαιπωρούνται από τραυματισμούς, ψάχνουν ένα μεγάλο τελευταίο συμβόλαιο…
Είμαι πολύ περήφανος. Όταν μπήκα στον αθλητισμό, δεν σκεφτόμουν την οικονομική πλευρά. Όταν πληρωνόμουν, είχα την αίσθηση πως έπρεπε να ανταποδώσω αυτά που ο εργοδότης μού είχε πληρώσει. Έτσι ζούσα. Όταν σε αντιμετωπίζουν ως επαγγελματία, πρέπει να τους το ανταποδίδεις ως επαγγελματίας. Όχι να εκμεταλλευτείς το όνομα που έχεις φτιάξει. Δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που λένε «αρπαχτή», χρησιμοποιώντας το όνομά μου για να κοροϊδέψω κάποιον.

Όταν γνώρισες την Άλεκα, σου πέρασε από το μυαλό πως αυτή μπορεί να ήταν η γυναίκα της ζωής σου;
Όχι. Δεν το είχα σκεφτεί, ήμουν πολύ νέος. Ζούσα μια πολύ γρήγορη ζωή. Δεν είχα σκεφτεί πως θα μπορούσα να ερωτευτώ, ότι θα συνέβαιναν τόσο γρήγορα πράγματα στη ζωή μου. Τη γνώρισα το καλοκαίρι του 2003, στη Θεσσαλονίκη, μέσω κοινής μας φίλης. Προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε όλες τις δυσκολίες, γιατί, όταν συμβαίνουν συνεχώς πράγματα στη ζωή σου, προσπαθείς να τα αντιμετωπίσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σου παρουσιάζονται όλα μπροστά σου. Ακούς «θα γίνεις πατέρας» και είσαι 27 χρόνων. Νομίζω πως έχουμε αντιμετωπίσει αρκετά καλά τις καταστάσεις. Η ζωή είναι απρόβλεπτη για όλους.

Νομίζω πως, όταν συμβαίνουν πράγματα σε ένα ζευγάρι, δεν βαλτώνει. Δεν είναι κουραστικό, όπως μια καθημερινότητα που κουράζει…
Ένας αθλητής δεν έχει ενδιαφέρουσα καθημερινότητα. Η ζωή μας είναι συγκεκριμένη. Μια ρουτίνα. Η ζωή μου ήταν προπόνηση, ξεκούραση, παιχνίδια. Αυτό είναι εγωιστικό, γιατί οι άνθρωποι γύρω σου πρέπει να προσαρμοστούν στη ζωή σου. Αυτοί που ζουν μαζί σου πρέπει να υποστηρίξουν αυτή τη ζωή.



Ήταν πιο δύσκολο για τη σύζυγό σου…                  
Ναι. Ζούσε μια ρουτίνα. Γιατί εγώ δεν είχα όρεξη, όταν επέστρεφα από ταξίδι στις 2.00 τα ξημερώματα και την επομένη είχα προπόνηση και τη μεθεπόμενη ματς, να βγω έξω. Έπρεπε να αντιμετωπίσω τα δικά μου θέματα… Το στρες, την υπερένταση, την κούραση. Αυτά τα αντιμετώπιζα με τον τρόπο μου. Και είναι πολύ δύσκολο για τη σύντροφο ενός αθλητή να είναι δίπλα, να καταλαβαίνει, να στηρίζει. Από τους γονείς το περιμένεις, είναι δεδομένο. Από το σύντροφο που μπαίνει στη ζωή σου δεν μπορείς να το απαιτείς.

Είχες αυτή την αγωνία για το αν θα προσαρμοστεί η Αλέκα;
Νομίζω πως όχι. Ήμουν τόσο αφοσιωμένος στη δουλειά μου, που δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ή είσαι με έναν αθλητή και πρέπει να τα κάνεις αυτά ή δεν είσαι. Δεν έχεις εναλλακτικές.

Δεν σου έλειπε όταν έφυγες για τις ΗΠΑ;
Ήρθε μόνιμα το Φεβρουάριο του 2004.

Ήσουν σίγουρος τότε για αυτό το βήμα;
Υπάρχει άνθρωπος που είναι σίγουρος;

Την έπεισες, όμως…
Πήραμε ρίσκο να κρατήσουμε το παιδί, να γίνουμε γονείς και να κάνουμε ένα σημαντικό βήμα στη ζωή μας.

Την παρακολουθείς στην τηλεόραση;
Οι ώρες που παίζεται η εκπομπή είναι περίεργες για μένα. Εκείνη την ώρα σχολάνε τα παιδιά και έχουν δραστηριότητες. Τα έχω αναλάβει εγώ για όσο λείπει η Αλέκα. Γενικώς δεν βλέπω τηλεόραση. Μου αρέσουν περισσότερο οι δραστηριότητες εκτός σπιτιού.

Την έχεις συμβουλέψει;
Όχι, γιατί δεν γνωρίζω τίποτε από αυτή τη δουλειά. Νομίζω πως οι πράξεις μου είναι αρκετές, γιατί τη στηρίζω. Γιατί αυτή η δουλειά, χόμπι την αποκαλώ εγώ, την κάνει ευτυχισμένη. Και μου αρέσει αυτό.

Είναι η σειρά της να βγει εκείνη μπροστά κι εσύ να 
κάτσεις λίγο πίσω;
Δεν το βλέπω έτσι, σε ένα σπίτι πρέπει να υπάρχουν ισορροπίες. Δεν έχει σειρά. Της ήρθε μια ευκαιρία να αισθάνεται ευτυχισμένη και δημιουργική και το στηρίζω 100%. Αν συμβεί κάτι σε εμένα, είμαι σίγουρος πως κι εκείνη θα με στηρίξει. Βλέπεις μέσα από αυτό πόσο ωραία αισθάνεται ένας άνθρωπος όταν είναι δημιουργικός. Είναι ένα από αυτά που μου αρέσουν στην Αλέκα.

Ως πατέρας είσαι σαν τον μπαμπά σου;
Έχω μια δόση αυστηρότητας με τα παιδιά μου, που κάποιες φορές δεν μου αρέσει, γιατί δεν έχουμε μεγαλώσει όλοι με τον ίδιο τρόπο. Και τα παιδιά μου δεν φταίνε για αυτά που έχω δει στη ζωή μου.



Αναφέρεσαι στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας;
Ναι. Κάθε δεκαετία είναι διαφορετική. Δεν μπορείς να συγκρίνεις τη δεκαετία του ’70 και του ’80 με σημερινές καταστάσεις. Και κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να συγκρίνω, που είναι λάθος μου και το καταλαβαίνω. Προσπαθώ να μεταφέρω στα παιδιά μου κάποια πράγματα που είναι σημαντικά, ανάλογα με την ηλικία τους. Το πιο σημαντικό είναι η προσπάθεια, σε ό,τι κι αν αποφασίσουν να κάνουν. Θέλω τα παιδιά μου να σέβονται, να είναι πειθαρχημένα, να είναι ικανά να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα όταν μεγαλώσουν. Από την άλλη, δεν τα επιβαρύνω, δεν θέλω στην ηλικία των 12 να ξέρουν αυτά που ήξερα εγώ, να ωριμάσουν πιο γρήγορα, επειδή αυτό συνέβη σε μένα.

Θέλεις να παίξει ο γιος σου μπάσκετ;
Δεν έχω όνειρα για τα παιδιά μου να γίνουν αθλητές ή να παίξουν μπάσκετ. Θα μου άρεσε να είναι στον αθλητισμό. Ασχολούνται ήδη, παίζουν ποδόσφαιρο, μπάσκετ, κάνουν κολύμβηση. Μου αρέσει που αγαπούν τον αθλητισμό γιατί κι εγώ και η Αλέκα ήμασταν σε αυτόν το χώρο. Περάσαμε την εφηβεία μας στον αθλητισμό κι αυτό μας βοήθησε, γιατί αντιμετωπίζεις τα πράγματα διαφορετικά. Έχεις αυτοπειθαρχία, μαθαίνεις στις υποχρεώσεις, ωριμάζεις σωστά.

Έχεις δύο γιους, τον Αντρέι, που είναι 11, και τον Μάξιμο, που είναι 3. Και μία κόρη, τη Μίλα, που είναι 8,5. Οι γιοι έχουν άλλη αντιμετώπιση;
Ναι. Είμαι πιο αυστηρός με τον Αντρέι. Πιο απαιτητικός. Όχι πως περιμένω να κάνει κάτι ιδιαίτερο, απλά περιμένω σε κάποιες φάσεις να είναι πιο ώριμος από ό,τι πρέπει να είναι. Με την κόρη μου είμαι πολύ ευαίσθητος. Την αντιμετωπίζω διαφορετικά. Προσπαθώ, πάντως, να είμαι δίκαιος.

Έχεις σκεφτεί τον εαυτό σου στον πάγκο ως προπονητή;
Κάθε δουλειά στο μπάσκετ είναι διαφορετική. Το να είσαι προπονητής είναι μια άλλη ιστορία. Κάθε δουλειά έχει μερίδιο ευθύνης, στρες, ρίσκο που μου αρέσει. Θα ήθελα να κοουτσάρω νέα παιδιά, να τους μάθω μέσα από τις εμπειρίες μου. Και πλέον, βλέπω το παιχνίδι με άλλο μάτι, πιο αναλυτικά απ’ ό,τι όταν ήμουν αθλητής. Πάντως, το να ασχοληθείς με κάτι τέτοιο στην Ελλάδα είναι δύσκολο. Θέση general manager, όπως στο NBA, δεν υπάρχει.


Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, στις ΗΠΑ θα είναι το επόμενο βήμα σου. Θα πήγαινες μόνος σου στις ΗΠΑ, έστω για ένα χρόνο;
Δεν λειτουργώ έτσι. Η Αλέκα κι εγώ είμαστε παραδοσιακοί. Μια οικογένεια πρέπει να είναι πάντα μαζί. Αν δοθεί η ευκαιρία να δουλέψω στις ΗΠΑ, το σωστό είναι να πάμε μαζί ως οικογένεια. Πιστεύω πως το μέλλον των παιδιών μου είναι εκεί. Τα δύο από τα τρία παιδιά μου έχουν γεννηθεί εκεί, πηγαίνουν σε αγγλόφωνο σχολείο. Κι αυτό που θέλω να προσφέρω στα παιδιά μου είναι να τους εξασφαλίσω μια καλή εκπαίδευση.

Τι ξέρει ο μεγάλος σου γιος για σένα;                                                 
Έμαθε ποιος είναι ο πατέρας του στο σχολείο. Μάλιστα, το πρώτο που έμαθε δεν ήταν πως ο πατέρας του έπαιζε μπάσκετ. Το 2012 μου είπε «μπαμπά, είσαι διάσημος». Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει ασχοληθεί πολύ με την καριέρα μου, βλέπει βίντεο στο YouTube. Γενικά δεν του επιβάλλω το μπάσκετ.

Του αρέσει;
Πολύ. Αλλά του αρέσει και το ποδόσφαιρο. Γενικώς είναι στον αθλητισμό. Και καθόμαστε πατέρας και γιος και συζητάμε για Champions League, Ευρωλίγκα, NBA.

Ποιος είναι ο αγαπημένος του παίκτης; Εκτός από εσένα…
Εμένα δεν με έχει δει. Αν και κάποια στιγμή, όταν τον είχαν ρωτήσει, απάντησε ντροπαλά «ο μπαμπάς μου». Από τους εν ενεργεία παίκτες τού αρέσει πολύ ο Kyrie Irving.

Έχει σουτ;
Έχει πολύ καλό σουτ.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.