Η Αγοραστή Αρβανίτη αποφοίτησε από τη δραματική σχολή το καλοκαίρι που μας πέρασε. Την ίδια περίοδο ο επί πεντέμισι χρόνια σύντροφός της Θανάσης Τσαλταμπάσης ετοίμαζε την πρώτη του κινηματογραφική ταινία, στην οποία έκανε και το ντεμπούτο της. Παράλληλα, προχωρούσαν οι πρόβες για το θεατρικό «Ολα για τη μητέρα μου» που ανέβηκε τον Νοέμβριο σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, όπου στεκόταν δίπλα σε σημαντικά ονόματα του θεάτρου. «Δεν ήμουν από τα παιδάκια που ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί απ’ όταν ήταν στο σχολείο», μου λέει η Αγοραστή και εξηγεί: «Ημουν βέβαια ένα κοινωνικό παιδάκι και πάντα μέσα σ’ όλα. Μάλλον όμως ήμουν γρηγοροχόρταγη αφού σύντομα παρατούσα ό,τι ξεκινούσα. Μπαλέτο, κιθάρα, ρυθμική... Αργότερα, στο πανεπιστήμιο, άλλαξα». Αναφέρεται στο Τμήμα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς απ’ όπου πήρε και το πρώτο της πτυχίο. Ωστόσο, απορρίπτει την όποια σιγουριά θα μπορούσε να της προσφέρει η ενασχόλησή της με αυτό το αντικείμενο. «Επειδή δεν μου άρεσε, δεν θα γινόμουν ποτέ πολύ καλή και με ενοχλούσε αυτό. Θέλω οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνομαι να το κάνω όχι απλώς καλά, αλλά πάρα πολύ καλά. Λίγο πριν αποφασίσω τελικά να κάνω το μεγάλο βήμα και να γραφτώ στη δραματική, είχα βρει μια δουλειά σταθερή και με καλό μισθό για τα δεδομένα της εποχής. Δεν μπορούσα να καθίσω. Γύριζα σπίτι το βράδυ και από την ανησυχία για το τι θα κάνω στη ζωή μου έβαζα τα κλάματα. Δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να κάνω, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν το είχα βρει ακόμα», διευκρινίζει και συνεχίζει: «Μέσα από τη σχέση μου με τον Θανάση γνώρισα τον χώρο της υποκριτικής. Αρχισα να τον βοηθάω με τα κείμενά του και να μπαίνω σιγά-σιγά σε αυτόν τον κόσμο. Μου άρεσε να τον βλέπω να μελετάει τον ρόλο του. Δεν είδα την υποκριτική ωραιοποιημένα, ως θεατής μόνο. Με γοήτευε ίσως περισσότερο η διαδικασία για το τελικό αποτέλεσμα απ’ ό,τι το αποτέλεσμα αυτό καθαυτό. Επειδή το ζούσα καθημερινά ήξερα καλύτερα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός. Νομίζω ότι υπήρχε πάντα μέσα μου αυτό το “μικρόβιο” και η γνωριμία με τον Θανάση απλώς μου το ξύπνησε. Ηταν η αφορμή. Στην αρχή φοβόμουν να πάρω την απόφαση. Βάλαμε κάτω με τον Θανάση τα υπέρ και τα κατά και επειδή έβλεπε ότι το ήθελα μου είπε: “Τόλμησέ το και εγώ θα είμαι ο πρώτος που θα σ’ το πει αν δεν κάνεις”. Ετσι ανακοίνωσα στη μαμά μου ότι θα γραφτώ στη Σχολή Θεοδοσιάδη και ξεκίνησα».
«Οχι, η μαμά μου δεν το πήρε πολύ καλά», απαντά όταν τη ρωτάω ποια ήταν η αντίδραση των δικών της ύστερα από τέσσερα χρόνια σπουδών στην Πληροφορική. «Της το είπα ένα βράδυ. Οι εγγραφές τέλειωναν και έπρεπε να το αποφασίσω πολύ γρήγορα. Της εξήγησα ότι ενώ θα μπορούσα να της το κρύψω, δεν το έκανα. Λίγα χρόνια νωρίτερα, στα 21 μου, είχα χάσει τον πατέρα μου και ίσως αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος που τέλειωσα το πανεπιστήμιο και πήρα το πτυχίο. Ταλαιπωρήθηκα πολύ γιατί δεν μου άρεσε. Δεν ήθελα όμως να προσθέσω κι άλλες έγνοιες στη μητέρα μου. Κι εγώ, όμως, δεν θα ένιωθα καλά αν δεν το είχα πάρει. Δεν θα είχα την ψυχολογία να πάω στη δραματική, όπου πέρασα άλλα τρία απαιτητικά χρόνια», τονίζει και προσθέτει: «Αξιζε όμως όλη η προσπάθεια και η κούραση. Η μαμά μου, ενώ δεν είναι πολύ εκδηλωτική, ούτε η κλασική μαμά που πολυχαϊδεύει, όταν με είδε στην ταινία έκλαιγε.Της βγήκε έτσι η συγκίνηση. Και χαίρεται γιατί βλέπει ότι είμαι ευτυχισμένη με αυτό που έχω επιλέξει».
Της λέω ότι είχα γνωρίσει τον Θανάση πριν από επτά χρόνια, όταν του είχα πάρει συνέντευξη στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα στην Αθήνα (είναι από τη Θεσσαλονίκη) και τη ρωτάω πώς γνωρίστηκαν. «Μέσω κοινών φίλων», απαντά συνεσταλμένα, όπως κάθε άνθρωπος που δεν έχει συνηθίσει ακόμα την «αδιακρισία» της δημοσιότητας. «Οταν ήρθε ο Θανάσης στην παρέα δεν πήγα να του μιλήσω. Ενιωθα λίγο άβολα λόγω της αναγνωρισιμότητάς του. Βγήκαμε το πρώτο μας ραντεβού ύστερα από κάνα μήνα παρεΐστικων εξόδων. Πήγαμε για ένα ποτό στο Κολωνάκι και από τότε είμαστε μαζί εδώ και πεντέμισι χρόνια. Με την αναγνωρισιμότητα ένιωθα πολύ άβολα, ειδικά στην αρχή. Μετά την ταινία, πολλές φορές όταν πάμε σε προβολές, αναγνωρίζουν πλέον κι εμένα και το απολαμβάνω. Χαίρομαι όταν μου λένε καλά πράγματα για τη δουλειά μου. Αν και δεν είμαι τελείως άνετη, καταλαβαίνω ότι και αυτό είναι μέρος της δουλειάς. Βεβαίως προς το παρόν δεν έχω κάνει ακόμα τηλεόραση, την οποία θεωρώ το δυσκολότερο είδος, τόσο εξαιτίας των ωραρίων της όσο και της έκθεσης των ηθοποιών στον κόσμο. Θέλω να κάνω προσεκτικά βήματα και να μην κάνω δουλειές που να μη με εκφράζουν. Ωστόσο, τα πράγματα είναι δύσκολα και δεν είναι εύκολο πάντα να κάνεις αυτό που σε γεμίζει 100%. Πιστεύω όμως πως οι σωστές επιλογές φέρνουν κι άλλες καλές προτάσεις», λέει με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας. Οταν της ζητάω να μου πει ποια είναι τα όνειρά της, απαντά με μια πρόταση που τα λέει όλα: «Θέλω να καταφέρω να ζω από αυτή τη δουλειά».
