Όζι Όσμπορν: Ειρωνικός και καυστικός ως το τέλος - Το καρφί για τον Στινγκ και η σκληρή μάχη με το Πάρκινσον

Στο νέο ντοκιμαντέρ του Paramount+ με τίτλο «Ozzy: No Escape From Now», που κάνει πρεμιέρα στις 7 Οκτωβρίου, ο αείμνηστος Όζι Όσμπορν αποδεικνύει πως το χαρακτηριστικό του πνεύμα και το καυστικό του χιούμορ δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ - ούτε καν στα τελευταία χρόνια της ζωής του, σημαδεμένα από την ασθένεια και τον πόνο.

Ο θρυλικός frontman των Black Sabbath, που πέθανε στις 22 Ιουλίου σε ηλικία 76 ετών περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του, αφήνει πίσω του όχι μόνο μια τεράστια μουσική κληρονομιά, αλλά και ένα τελευταίο «καρφί» προς τον Στινγκ, τον οποίο δεν φαίνεται να συγχώρεσε ποτέ για τη μακροχρόνια αντιπαλότητά τους.

«Τουλάχιστον δεν είμαι ο Sting»

Σε απόσπασμα που δημοσίευσε η Sun, ο Όσμπορν μιλά για την υγεία του, παραδεχόμενος πως το σώμα του τον είχε προδώσει μετά τα 70. «Είμαι πραγματικά διαλυμένος, κάθε φορά που θέλω να κάνω κάτι, κάτι άλλο χαλάει. Πήγα στον γιατρό και μου είπε ότι έχω πάθει θρόμβωση. Το πόδι μου είναι έτοιμο να φύγει. Αλλά δεν παναπονιέμαι. Ρόκαρα μέχρι τα 70 μου, κι έπειτα άνοιξε η καταπακτή. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ζήσω πάνω από τα 40. Αλλά αν η ζωή μου φτάνει στο τέλος της, δεν έχω παράπονο· είχα μια υπέροχη ζωή. Αν και, ξέρεις, θα μπορούσε να είναι χειρότερα… θα μπορούσα να είμαι ο Στινγκ», είπε με το γνωστό βιτριολικό του ύφος.

Στα βραβεία Grammy το 2003, ο Στινγκ είχε ζητήσει να μιλήσει με την κόρη του Όζι, την Κέλι, για να τα βρουν ύστερα από μια παλιά παρεξήγηση ανάμεσα στον γιο του και την ίδια.

Τότε, η σύζυγος του Όζι, Σάρον Όσμπορν, είχε δηλώσει: «Συναντηθήκαμε όλοι στο κόκκινο χαλί και είπαμε πόσο γελοίο ήταν όλο αυτό, πώς τα λόγια μπορούν να πληγώσουν τόσους ανθρώπους. Είμαστε όλοι ενήλικες, ζητήσαμε συγγνώμη και ήταν υπέροχο».

Η ειρωνική του αναφορά δείχνει ότι η παλιά τους διαμάχη, που κρατούσε από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, δεν είχε πλήρως ξεπεραστεί. 

Ένα ντοκιμαντέρ-αποχαιρετισμός

Η ταινία «Ozzy: No Escape From Now», σε σκηνοθεσία της βραβευμένης με BAFTA Τάνια Αλεξάντερ, καταγράφει τα τελευταία έξι χρόνια του καλλιτέχνη, από τη διάγνωση της νόσου του Πάρκινσον το 2019 έως τον θάνατό του. Παράλληλα, παρουσιάζει την καθημερινή του μάχη με τον πόνο, τις δυσκολίες στην κίνηση και τη μάταιη προσπάθειά του να επιστρέψει στη σκηνή.

Σε μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές, ο Όζι παραδέχεται: «Όταν ήμουν 69, έλεγα “δεν αισθάνομαι τόσο άσχημα”. Μόλις έκλεισα τα 70, άνοιξε η παγίδα. Δεν μπορώ να περπατήσω χωρίς να λαχανιάζω. Κάποτε έκανα μία ώρα γυμναστική κάθε μέρα. Τώρα τίποτα».

Η σύζυγός του, Σάρον, περιγράφει στο ντοκιμαντέρ τον εφιάλτη ενός σοβαρού ατυχήματος που επιδείνωσε δραματικά την κατάστασή του. «Μετά την πτώση, χρειάστηκε επείγουσα χειρουργική επέμβαση στη σπονδυλική στήλη. Από εκεί ξεκίνησε η κατηφόρα», λέει.

Η τελευταία του συναυλία, το τελευταίο του χαμόγελο

Σύμφωνα με την παραγωγή, η Σάρον φρόντισε ώστε η τελευταία του συναυλία να γίνει το «τελικό του δώρο». Το φιλμ αποτελεί έναν συγκινητικό αποχαιρετισμό σε έναν καλλιτέχνη που δεν έπαψε ποτέ να είναι ο εαυτός του — ανυπότακτος, χιουμορίστας και προκλητικός, μέχρι την τελευταία του ανάσα.

Ο Ozzy Osbourne μπορεί να αποχώρησε από τη ζωή, αλλά το πνεύμα του παραμένει αλώβητο — όπως και η τελευταία του ατάκα: «Θα μπορούσε να είναι χειρότερα. Θα μπορούσα να είμαι ο Στινγκ».