Σπισισμός: Η μορφή διάκρισης που κάνει συγκεκριμένα ζώα να υποφέρουν

Η ζωή αμέτρητων ανθρώπων σε όλες τις κοινωνίες καταστρέφεται καθημερινά λόγω των διακρίσεων που υφίστανται βάσει του χρώματος του δέρματός τους, του φύλου, της αναπηρίας, της θρησκείας, ή του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Όσοι έχουν την ατυχία να γεννιούνται με χαρακτηριστικά που δεν τους καθιστούν προνομιούχους στις σχέσεις εξουσίας που διέπουν τις κοινωνίες μας, χρειάζεται να παλέψουν πολύ περισσότερο για να επιτύχουν όσα χαρίζονται απλόχερα σε άλλους.

Οι περισσότεροι απεχθανόμαστε την έννοια της ανισότητας – κυρίως όταν εμείς βρισκόμαστε στη “λάθος” μεριά της ζυγαριάς. Παρόλα αυτά, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι αναπόφευκτα μεγαλώνουμε περιτριγυρισμένοι από προκαταλήψεις απέναντι σε όσους είναι διαφορετικοί από εμάς. Δεν αρκεί να ξεκαθαρίσουμε στους συνομιλητές μας ότι “δεν είμαστε ρατσιστές αλλά…” για να αποποιηθούμε των ευθυνών μας. Χρειάζεται ασταμάτητη, συνειδητή προσπάθεια για να αποδομήσουμε και να ξεπεράσουμε διάφορες αντιλήψεις με τις οποίες έχουμε γαλουχηθεί.

Τι συμβαίνει, όμως, με τα ζώα;

Τα ζώα παραμένουν ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Βγάζει νόημα: δεν μπορούν να μιλήσουν, να οργανωθούν, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Γιατί η κατοχύρωση των δικαιωμάτων δεν αποτελεί τη φυσική, αναίμακτη εξέλιξη των κοινωνιών, αλλά πάντα, ανεξαιρέτως, είναι το αποτέλεσμα μακρόχρονης, στοχευμένης αντίστασης σε ένα καταπιεστικό status quo. Είναι η δουλειά μας να μιλήσουμε για τα δικαιώματα των ζώων – όχι μόνο πατερναλιστικά και απλώς επειδή τα ίδια δεν μπορούν, αλλά κυρίως γιατί εμείς, ως ανθρωπότητα, ευθυνόμαστε για την κατάφωρη καταπάτησή τους.

Διαβάστε περισσότερα στο topetmou.gr