Λένα Παπαληγούρα: «Δεν είμαι εύκολο κορίτσι»

Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος η Αθήνα θύμιζε έρημη πόλη. Αδειοι δρόμοι, κλειστά μαγαζιά και θερμοκρασίες που σε αναγκάζουν να δραπετεύσεις από το κλεινόν άστυ. Κι όμως τα καθίσματα που έχουν στηθεί στο αίθριου του Μουσείου Μπενάκη είναι γεμάτα. Γεγονός που χαροποιεί τη Λένα Παπαληγούρα. Εκεί συναντηθήκαμε ώρες πριν από την παράσταση με τη Λένα που τη φανταζόσουν εσωστρεφή, σοβαροφανή και απόμακρη κουλτουριάρα και αποδείχτηκε κορίτσι της διπλανής πόρτας (κυριολεκτικά), ανεπιτήδευτη και γεμάτη μελανιές από τις πρόβες. Αν της πεις ότι έχει ομορφύνει, θα σου απαντήσει ότι μεγάλωσε. Κι όμως το 2 μπροστά από την ηλικία της θα το κουβαλάει δυο, τρία χρόνια ακόμα.  Της έδωσαν το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για τον ρόλο της στην Αόρατη Ολγα του Εθνικού. Κάτι δηλαδή σαν το Οσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου ή το Bafta. «Δώρο» το θεωρεί. «Εκείνη τη στιγμή ένιωθα ότι δεν είχε συμβεί σε μένα. Νιώθω τυχερή, ευγνώμων. Τρέφω μεγάλη εκτίμηση για τα άτομα που μου έδωσαν το βραβείο και φυσικά ευθύνη», μας λέει. Γιατί να νιώθει τυχερή μια κοπέλα που δουλεύει από την αποφοίτησή της (από το Θέατρο Τέχνης) και όποτε διαβάζεις το όνομα της ακολουθεί ο χαρακτηρισμός «από τις πιο ταλαντούχες της γενιάς της»; «Μα ταλαντούχοι είναι πάρα πολλοί. Το θέμα είναι να σου δοθεί η ευκαιρία. Σε κάποιους τυχαίνει πολύ αργά, ή υπάρχουν περιπτώσεις που δεν τη χαίρονται αυτή την ευκαιρία. Και δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες στον χώρο μας. Είναι δύσκολα τα πράγματα. Ναι, είμαι δουλευταρού».

Η Λένα από το 2006 μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει κανονικές καλοκαιρινές διακοπές. Ηδη στο βιογραφικό της βρίσκεις συνεργασίες με τον Παντελή Βούλγαρη, τη Λένα Κιτσοπούλου, τον Στάθη Λιβαθινό. Θεωρεί το Εθνικό χώρο παιδείας. «Τα τελευταία χρόνια πήραν τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά ρίσκα. Χωρίς άγχος. Δεν υπολόγισαν ποτέ αν μια παράσταση θα πάει (σ.σ.: εμπορική επιτυχία) ή όχι. Μαθαίνεις τη δουλειά στη δουλειά. Αυτό μου έλεγε η δασκάλα μου η Γέρου. Εχει ανεργία η δουλειά. Αν δεν δουλεύεις, αισθάνεσαι ότι δεν ασκείσαι και χάνεις το τρένο».

Η Λένα Παπαληγούρα δεν κουβαλά μόνο τον τίτλο της ταλαντούχας αλλά κι εκείνον της κόρης υπουργού. Την κούρασε αυτή η κλισέ ερώτηση. «Ναι», θα απαντήσει μονολεκτικά αλλά όχι εκνευρισμένη, για να συνεχίσει: «Ηταν σαφές και ξεκάθαρο τόσο μέσα μου όσο και στους γονείς μου. Από μικρή ήξερα και γνώριζαν ότι ο καθένας θα χαράξει τον δικό του δρόμο». Λέει ότι χαράσσει τη δική της πορεία, ότι δεν βασίζεται μόνο στο ένστικτό της, ότι έχει πει πολλά «όχι». Ακόμη, της αρέσει που παίζει σε έργα που σχετίζονται με κοινωνικά ζητήματα, «με αυτό που συμβαίνει σήμερα».



Η μητέρα της, η Ζαΐρα, την πήγαινε μικρή στις παραστάσεις της Καλογεροπούλου. «Με πήγαινε για να φροντίσει την ψυχή μου», θα πει χαμογελώντας. Στο γυμνάσιο μπήκε στη θεατρική ομάδα. Γιατί; «Ημουν ταυτόχρονα πολύ κοινωνική και κλειστός άνθρωπος. Μιλούσα δύσκολα για τα προσωπικά μου, τις σκέψεις μου. Μέσα από το θέατρο βρήκα μια ελευθερία που στη ζωή μου δεν την έχω». Την ίδια λέξη, ελευθερία, επαναλαμβάνει όταν αναφέρεται στη γειτονιά της, τα Εξάρχεια. Της λέω ότι οι κάτοικοί τους μισούν να τα αγαπούν. «Είναι τόσο ζωντανή και χαλαρή γειτονιά. Μένουν όλοι μου οι φίλοι τριγύρω και έχω και το σύνδρομο της γιαγιάς. Δεν βγαίνω μακριά από το σπίτι. Το κακό με τη γειτονιά είναι ότι σε κάνει να μην παίρνεις ποτέ αυτοκίνητο και να μην είσαι τόσο φιλάρεσκος. Κυκλοφορώ λίγο χύμα».

Κάποτε είχε παίξει σε μια παράσταση με τίτλο «Ιστορίες για γαμοφοβικούς», αλλά όχι απλώς δεν φοβάται τον γάμο, αγαπά και τις δεσμεύσεις. «Είμαι μοναχοπαίδι. Φοβάμαι τη μοναξιά. Είμαι πιστή στους ανθρώπους μου. Εννοείται θέλω και παιδιά - θα ηρεμήσω όταν γίνω μαμά. Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια θέλω να κάνω οικογένεια».
 
Οσο καιρό διήρκεσαν οι πρόβες για την Αντιγόνη έβλεπε εφιάλτες και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. «Μα ποτέ δεν έχω την απάντηση στο ερώτημα “θα είμαι αρκετή;”. Δεν είναι ένα κορίτσι εύκολο η Αντιγόνη. Να φανταστείς είχα φορτιστεί τόσο πολύ από το διάβασμα για την παράσταση που πήγα τέσσερις μέρες σε φίλους μου στο Παρίσι το Πάσχα να ηρεμήσω». Η Λένα Παπαληγούρα δεν σιχαίνεται το lifestyle, αλλά πιστεύει ότι ανάλογα με τον χαρακτήρα που έχεις διαλέγεις τη ζωή που κάνεις. Παλιότερα δεν μπορούσε να μείνει στο σπίτι, τώρα κλείνεται. Η Αθήνα τής αρέσει το βράδυ. Διαβάζει αυτά που γράφονται για εκείνη. Ακόμα και για υποτιθέμενους δεσμούς. «Με στεναχωρεί. Βασικά με θυμώνει. Δεν ξέρω ποιον ενδιαφέρει η προσωπική ζωή μου. Δεν έχω δώσει κανένα δικαίωμα». Της αρέσει που είναι αναγνωρίσιμη, που τη σταματούν στον δρόμο και της μιλούν για έναν ρόλο στο σανίδι. Και η τηλεόραση; Είναι κάτι που την αφορά; «Με χαρά θα έκανα τηλεόραση. Μου αρέσει ακόμη και η διαδικασία των γυρισμάτων. Και το σινεμά. Είχα συμφωνήσει να γυρίσουμε μια ταινία αλλά μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ είμαστε στον αέρα. Θλιβερό που δεν θα έχουν χρήματα τόσο ταλαντούχοι σκηνοθέτες να γυρίσουν μια ελληνική ταινία». Κλείνουμε τη συζήτηση για να ετοιμαστεί για την «Αντιγόνη» της. Της ταιριάζει αυτός ο ρόλος. Κι εκείνη είναι δύσκολος άνθρωπος, πολύπλοκος, ιδιαίτερος. «Ας πούμε ότι κι εγώ δεν είμαι εύκολος άνθρωπος», αποκρίνεται και παραγγέλνει να την αποχαιρετήσουμε μετά την παράσταση. Τα μοναδικά μελλοντικά σχέδιά της είναι τα εξής: θα πάει διακοπές, και σίγουρα τον Μάρτιο του 2014 θα είναι στο θέατρο «Πορεία» με τον Ακύλλα Καραζήση για το «Blasted» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Μόλις τελειώνει η παράσταση ρωτά ανυπόμονα: «Συγκινήθηκες;». Ξέρει την απάντηση...