Κάθε βδομάδα όλο και νέες δημοσκοπήσεις αναφέρονται στο καυτό θέμα της ακρίβειας. Κυρίες, κύριοι, έχουμε σήμερα κάποιες επί τούτου απαντήσεις
Μέσα στην περίεργη περίοδο που ζούσε η πρωτεύουσα το 1924, διηγούνται για κάποιον υπάλληλο οικονομικού Υπουργείου –προφανώς εύθυμο τύπο- που πλησίαζε κάθε πρωί τον τμηματάρχη του, ένα μελαγχολικό τύπο παλιού γραφειοκράτη, και τον καλημέριζε με τον εξής τρόπο.
-Καλημέρα σας, κύριε Τμηματάρχα. Τα μάθατε τα νέα; Σαράντα το βερίκοκο!
-Σε καλό σου παιδί μου! του απαντούσε εκείνος χωρίς να θυμώνει. Χαρά στο κέφι σου πρωί-πρωί!
Και εδώ που τα λέμε γιατί να το πάρει το θέμα στα σοβαρά; Μήπως δεν είχαν πάντα σαράντα λεπτά; Πάγια τιμή, εξ ου και η έκφραση «σαράντα το βερίκοκο και το κουκούτσι αμύγδαλο».
Και να ήταν μόνο αυτό; Το παράδειγμα του υπαλλήλου αυτού ακολούθησαν και άλλοι συνάδελφοι του με αποτέλεσμα να ακούς κάθε πρωί:
-Καλημέρα σας κύριε! Τα μάθατε τα νέα; Είκοσι τρεις δραχμές το λάδι, τρεις τα κάρβουνα, δύο τα αυγά, έξη οι πατάτες, δέκα οκτώ η μαρίδα...
Φυσικά έπαιρναν και αυτοί την ίδια απάντηση, και το πανηγυράκι συνεχιζόταν έτσι κάθε μέρα.
-Αυτά είναι τα σπουδαία νέα που είχες να μου πεις χριστιανέ μου;
***
Αυτά και παρόμοια διάβαζε μεγαλόφωνα στο καφενείο ένας συμπολίτης και φώναξε καταγανακτισμένος:
-Γι’ αυτό οργιάζει η αισχροκέρδεια!
-Και τι φταίμε εμείς, του απάντησαν αυτοί που ήσαν γύρω του. Ωραία δουλειά μα την αλήθεια! Μήπως είμαστε υπεύθυνοι εμείς και μας αγριεύεις;
-Βεβαίως και είστε υπεύθυνοι, φώναξε ακόμα πιο δυνατά. Και του λόγου σου, και του λόγου σου, και του λόγου σου, και άλλων τόσων που σας μοιάζουν!
-Μα στον Θεό σου! Μπορούμε εμείς να περιορίσουμε την αισχροκέρδεια και δεν το κάνουμε; Τι μας τσαμπουνάς πρωί-πρωί;
-Να την περιορίσετε εσείς δεν μπορείτε, Μπορείτε όμως τουλάχιστον να εκπλαγείτε με τις τιμές που καθημερινά ακούτε!
-Να εκπλαγούμε;
-Μάλιστα κύριοι να εκπλαγείτε! Να σας κάνει εντύπωση το πράγμα! Να σηκωθούν οι τρίχες σας! Να πείτε στους παντοπώλες, μανάβηδες, μικροπωλητές «Τι λες βρε αθεόφοβε;
Είναι δυνατόν;». Να μείνεις τουλάχιστον άναυδος από την έκπληξη σου!
-Και σε τι θα ωφελούσε η έκπληξη μου;
-Θα ωφελούσε σημαντικά. Αν κάθε μέρα ο καθένας μας ακούγοντας μια εξωφρενική τιμή τραβούσε τα μαλλιά του και μετά έκανε το σταυρό του και με τα δύο χέρια, η γενική αυτή έκπληξη θα έφερνε ασφαλώς ένα κάποιο αποτέλεσμα...
»Υπήρχαν εποχές που οι άνθρωποι, όταν ο έμπορος τους ζητούσε μια πεντάρα παραπάνω, τιναζόντουσαν, λες και τους είχαν ρίξει κρύο νερό! Και ο έμπορος το συλλογιζότανε να προσθέσει αυτή την πεντάρα. Ακόμα και αν ήτανε υποχρεωμένος να το κάνει έλεγε στον πελάτη του:
«Σε ντρέπομαι καημένε να σου το πω, αλλά σήμερα θα πληρώσεις μια πεντάρα παραπάνω την οκά. Τι να σου κάνω; Βλέπεις ακριβά αγοράζω, ακριβά πουλάω. Μήπως θέλω να δυσαρεστήσω την πελατεία μου;»
»Πόσες δικαιολογίες για μια πεντάρα!
-Άλλα χρόνια, φίλε μου!
-Δεν έχουνε να κάνουνε τα χρόνια. Οι αναλογίες είναι αναλογίες σε όλα τα χρόνια. Τότε έκανε εντύπωση η δεκάρα. Τώρα πρέπει να κάνει η δραχμή και το τάλιρο. Αλλά δεν κάνει, βλέπεις. Αν σου ζητήσει αύριο ο μανάβης δέκα δραχμές την πατάτα και πέντε το αυγό θα τις σκάσεις χωρίς να παραξενευτείς καθόλου. Γιατί λοιπόν να μη σου ζητήσει μεθαύριο τα διπλά και τα τρίδιπλα;
Και ο άνθρωπος που τόση αγορανομική σημασία απέδιδε στην έλλειψη της έκπληξης κατέληξε:
-Η έκπληξη κύριοι είναι ο πρώτος βαθμός άμυνας του καταδυναστευομένου!
Δεν φαντάζομαι φίλοι αναγνώστες μετά από όλα αυτά να μου αγοράσετε αύριο κεράσια προς 12 ευρώ το κιλό; Τουλάχιστον σταυροκοπηθείτε προηγουμένως και με τα δύο σας χέρια...