Η επιστροφή στις «Σέρρες» του ANT1 και του Netflix, ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο θεατρικό «Κρυφτό» και η πρώτη της σκηνοθεσία στην παράσταση «Danny and the Deep Blue Sea»
Αυτή η συνέντευξη είχε και πρόβα τζενεράλε πριν από αυτή που καταγράφηκε. Μιλούσαμε επί σχεδόν μισή ώρα πριν συνειδητοποιήσω ότι δεν είχα πατήσει το κουμπάκι της εγγραφής. Το σοκ και η ντροπή μου ήταν τεράστια, όμως εκείνη, άψογη επαγγελματίας, κατάπιε την απογοήτευσή της για τον χαμένο χρόνο και τα λόγια που τα πήρε ο αέρας και ξαναπήρε τη συζήτηση από την αρχή. Αυτή όμως είναι η Λένα Δροσάκη.
Δεν μασάει πλέον στις δυσκολίες και στα εμπόδια και είναι αποφασισμένη να μην τα παρατάει ποτέ. Και όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό, αυτή την εποχή είναι στα καλύτερά της. Επανέλαβε τον ρόλο της Νάνσυ στον δεύτερο κύκλο της επιτυχημένης σειράς «Σέρρες», σε συμπαραγωγή του ANT1 και του Netflix, πρωταγωνιστεί σε ένα ατόφιο γυναικείο έργο, το «Κρυφτό» στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, και τολμάει να σκηνοθετήσει την πρώτη της παράσταση, το «Danny and the Deep Blue Sea» στο Θέατρο Μεταξουργείο. Και μαζί με τα επαγγελματικά της επαναπροσδιορίζεται και η ίδια. Η Λένα δεν είναι πια -τόσο- εύθραυστη, βάζει όρια, ξέρει τι θέλει και δεν φοβάται να το κυνηγήσει. Επιτυχία για εκείνη, μου λέει, είναι ότι ρισκάρει ακόμα και να αποτύχει σε κάτι. Αλλά κάπως έτσι δεν πρέπει να προχωράμε στη ζωή;
Μάλλινο σακάκι Toteme, attica, The Department Store. Μπότες Le Silla, kalogirou
GALA: Πώς ήταν να ξαναπαίζεις στις «Σέρρες» έπειτα από τέσσερα χρόνια; ΛΕΝΑ ΔΡΟΣΑΚΗ: Ηταν πολύ μεγάλη χαρά και πολύ γλυκό και συγκινητικό το συναίσθημα να τους ξανασυναντήσω όλους. Ολοι είχαμε την αίσθηση ότι ήταν ένας φόρος τιμής στον Πάνο (σ.σ.: Νάτση). Και όλοι σπεύσαμε να αγκαλιάσουμε τον Γιώργο Ζυγούρη που ανέλαβε να τον αντικαταστήσει. Και περιέργως ο Γιώργος σχεδόν μοιάζει με τον Πάνο, όχι εξωτερικά, καμία σχέση, αλλά ενεργειακά. Εχουν το ίδιο χιούμορ. Και όντως, στο πρώτο αστείο που είπε στο πλατό, γέλασα και σκέφτηκα ότι έτσι γελούσα και με τον Πάνο.
G.: Κόντρα ρόλος αυτός της δύστροπης αδερφής; Λ.Δ.: Είναι πολύ δύσκολος ρόλος και πολύ αντίθετος από μένα. Ομως αγαπώ τη Νάνσυ, γιατί εξαιτίας της συνάντησα όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους και αυτούς τους υπέροχους ρόλους. Ο Γιώργος (σ.σ.: Καπουτζίδης) έγραψε ένα καταπληκτικό συμπεριληπτικό, χιουμοριστικό, συγκινητικό κείμενο. Συνήθως οι σεναριογράφοι γράφουν έναν καλό ρόλο και το στόρι περιστρέφεται γύρω του και αφορά μόνο αυτόν. Ομως στις «Σέρρες» ο κάθε ήρωας έχει να λύσει ένα δικό του πρόβλημα, έχει ένα άλλο ζητούμενο και τη δική του ιστορία. Ας πούμε, η σκηνή που είχε γράψει ο Γιώργος στον πρώτο κύκλο με τον πατέρα και τον φίλο, τους συγκλονιστικούς Γιώργο Γάλλο και Γεράσιμο Σκιαδαρέση, με την ατάκα «ξέρεις, φίλε, έκλεισε ο κύκλος μας αφού δεν μπορείς να δεχτείς το παιδί μου» με ακολουθεί από τότε. Συμβαίνει και στην πραγματικότητα αυτό, απλώς εμείς οι μεγαλύτεροι δεν έχουμε τα κότσια να πούμε «ως εδώ ήταν. Δεν μου κάνεις, δεν σου κάνω πια. Εχουμε ζήσει πολύ ωραίες στιγμές, αλλά δεν συμπλέουμε πια με τον ίδιο τρόπο. Εγώ αγαπάω το παιδί μου και το αποδέχομαι».
Σακάκι και παντελόνι Twinset, Hondos Center. Γόβες Le Silla, kalogirou
G.: Κι αυτό μάς φέρνει στο θέμα της αποδοχής, ξεκινώντας από την εικόνα σου. Την αποδέχεσαι; Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη; Λ.Δ.: Δεν με έχουν μάθει να κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Μεγάλωσα σε μια κοινωνία όπου δεν ήταν επιτρεπτό να αποδέχεσαι ότι είσαι όμορφη. Σου έλεγαν «μην καβαλήσεις το καλάμι», «μην ντυθείς έτσι», συνέχεια «μη». Και πολλά «πρέπει»: να είσαι ευγενική, να είσαι καλή, να σε αφορά να εξελίξεις τον χαρακτήρα σου και να μην ασχολείσαι με το αν είσαι όμορφη. Εκανα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου για να μπορώ να πω «εντάξει, έχω ωραία μπλε μάτια». Ντρεπόμουν όταν μου έκαναν κομπλιμέντα, μη με πούνε ψώνιο.
G.: Δηλαδή σε αφορούσε το τι θα πουν οι άλλοι; Λ.Δ.: Ναι. Κι αυτό είναι κάτι που διαπραγματευόμαστε στο «Κρυφτό», το έργο που παίζουμε με τη Μαριάννα Τουμασάτου στο θέατρο. Κατ’ αρχάς να σου πω ότι η Μαριάννα είναι συγκλονιστικός άνθρωπος. Θέλεις να είναι φίλη σου, άνθρωπός σου. Είναι τόσο δοτική, τόσο φροντιστική. Επίσης, η Βάσια (σ.σ.: Αρτζέντη, η σκηνοθέτις της παράστασης) είναι η αγκαλιά της μαμάς. Οταν γίνονται τέτοιες συναντήσεις, νιώθω τόσο τυχερή που βρίσκομαι εκεί. Το στόρι του έργου, λοιπόν, αφορά δύο αδερφές που μεγάλωσαν με τον φόβο τού τι θα πει ο κόσμος και με την ανάγκη να έχουν μόνο περγαμηνές, γιατί μόνο έτσι θα αξίζουν και θα τις αποδέχονται οι γονείς τους. Εχουν πολλά κρυμμένα μυστικά, ώστε «να μη μας σχολιάσει ο κόσμος». Εμαθαν να σκέφτονται και να ενεργούν όχι όπως θα ήθελαν εκείνες, αλλά όπως θα ήθελε η κοινωνία. Οπότε, ναι, το είχα κι εγώ αυτό γιατί ήταν κάτι που υπήρχε και στη δική μου γενιά. Τι θα πει ο κόσμος που θέλεις να γίνεις ηθοποιός; Τι θα πει ο κόσμος που θα βγεις τέτοια ώρα τη νύχτα, κορίτσι πράμα; (γελάει) Τα έχω ακούσει, αλλά ήταν έτσι η κοινωνία στην Πάτρα όπου μεγάλωσα. Είπα λοιπόν κάποια στιγμή ότι φτάνει με το τι θα πει ο κόσμος. Γιατί όταν εγώ περνούσα δύσκολα, πού ήταν αυτός ο κόσμος για να με στηρίξει; Γιατί να νοιάζομαι για τη γνώμη κάποιων που δεν νοιάζονται για μένα; Και έχω φτάσει πλέον σε ένα σημείο που δεν επιτρέπω στους άλλους να μου πουν τι να κάνω, γιατί η ζωή έρχεται πάνω από σένα και σου λέει εκείνη τι θα κάνεις και τι θα συναντήσεις.
G.: Εχεις ανθρώπους να σε στηρίζουν; Λ.Δ.: Ναι, έχω πολύ καλούς φίλους, ακόμα και από τα παιδικά μου χρόνια στην Πάτρα. Εχω μια σχέση ομφάλιου λώρου μαζί τους και νιώθουμε αμοιβαία αποδοχή και κατανόηση.
Μπλούζα και παντελόνι Isabel Marant, attica, The Department Store. Σκουλαρίκια Zara Woman, zara.com. Γόβες Le Silla, kalogirou
G.: Να υποθέσω ότι είσαι η διάσημη της παρέας; Λ.Δ.: Οχι, ποτέ δεν με είδαν έτσι. Καταλαβαίνω όμως ότι νιώθουν ένα καμάρι για όσα κατάφερα, γιατί ήξεραν πόσο πολύ ήθελα να γίνω ηθοποιός. Είναι αυτοί που θα μου πουν «μπράβο, ρε Λένα».
G.: Εσύ πότε είπες στον εαυτό σου «μπράβο»; Λ.Δ.: Μια τέτοια στιγμή ήταν όταν κέρδισα το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη», που ήρθε και πολύ σύντομα. Αυτό ήταν ένα τεράστιο μπράβο. Απλώς, δυστυχώς θα πω, μπήκα από το ξεκίνημά μου στη διαδικασία να πρέπει να αποδείξω ότι άξιζα το βραβείο και ότι αξίζω να παραμένω στον χώρο.
G.: Συνεχίζεις να προσπαθείς να το αποδείξεις; Λ.Δ.: Οχι πια. Νομίζω ότι το σταμάτησα λίγο πριν γίνω μαμά. Και ακόμα περισσότερο από τη στιγμή που γέννησα τον Αναστάση. Υπάρχουν στιγμές που στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου από το άγχος -και το λέω γιατί το έκανα και χτες το βράδυ- και πηγαίνω να ξαπλώσω δίπλα του, και ξαφνικά έρχεται η γαλήνη. Είναι η ενέργεια στον χώρο, όταν μπαίνω στο δωμάτιό του, είναι η ήρεμη ανάσα του που ακούω όπως κοιμάται, η μυρωδιά του, αυτή η αγνότητα, η αθωότητα, η ειλικρίνεια, η παιδικότητά του που με ηρεμούν αμέσως και ταυτόχρονα μου δίνουν δύναμη.
G.: Φέτος κάνεις την πρώτη σου σκηνοθετική απόπειρα. Ποιο είναι το στόρι του «Danny and the Deep Blue Sea»; Λ.Δ.: Είναι δύο παιδιά τραυματισμένα, κακοποιημένα, που νιώθουν την επιτακτική ανάγκη της αποδοχής, η οποία στη νεότητά τους έρχεται μέσα από τον έρωτα. Τον έρωτα αυτόν όμως τον διεκδικούν με πρωτόγνωρο και πρωτόγονο τρόπο κι αυτό δημιουργεί σύγκρουση και τους φέρνει σε ακραίες καταστάσεις. Είναι ένας βίαιος χορός συναισθημάτων.
G.: Πώς σου προέκυψε, αλήθεια, η σκηνοθεσία; Λ.Δ.: Ηρθε η πρόταση και με συνάντησε, όπως ήρθαν όλα στη ζωή μου να με συναντήσουν. Και δεν φοβήθηκα να πω το «ναι», αν και φοβόμουν να σκηνοθετήσω. Ηθελα όμως να το κάνω και το έκανα. Και ξέρεις κάτι; Δεν πειράζει και να κάνεις λάθη, δεν πειράζει και να αποτύχεις. Η μεγαλύτερη επιτυχία είναι το να δοκιμάζεις.
G.: Λένα, έχεις μάθει να αγαπάς τον εαυτό σου; Λ.Δ.: Δεν έμαθα ακόμα, αλλά μαθαίνω. Και γενικά το λέω ότι δεν θα σταματήσω να μαθαίνω ή να εξελίσσομαι ως άνθρωπος ή να διορθώνω πραγματάκια τα οποία βλέπω ότι με ενοχλούν. Θέλω να φτάσω σε ένα σημείο, μεγαλώνοντας εννοώ, που να νιώθω ότι είμαι OK με τον εαυτό μου.