Κερδήθηκε το στοίχημα Θεοδωρικάκου για μια ομαλή και ήρεμη πορεία χωρίς εικόνες ντροπής που αμαυρώνουν την επέτειο - Η κινητοποίηση του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου το 1970 για την υπεράσπιση 40 προσωπικοτήτων του αντιστασιακού αγώνα
Από τις πιο μαζικές, αλλά και ειρηνικές των τελευταίων ετών ήταν η φετινή πορεία για την 48η επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Παρότι το προηγούμενο διάστημα πολλά μύριζαν «μπαρούτι» και το πρωί της επετείου είχαμε τα ευτράπελα στο χώρο του Πολυτεχνείου από λίγους αντιεξουσιαστές, όλα κύλησαν ήρεμα και οι είκοσι και πλέον, χιλιάδες διαδηλωτές τίμησαν χωρίς τη ντροπή και τους κινδύνους των επεισοδίων τον αγώνα εκείνο. Καθοριστικό ρόλο στην ομαλή εξέλιξη, είχε η επιχειρησιακή ετοιμότητα της αστυνομίας, που κινήθηκε διακριτικά και δεν άφησε, ούτε «έδωσε» περιθώρια για φασαρίες. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκοςείχε από βδομάδες αναγάγει τη συγκεκριμένη ημέρα σε στοίχημα και διαθέτοντας αντίληψη για το πώς πρέπει να οργανωθεί η επιχείρηση κατάφερε αυτό που θέλει κάθε κυβέρνηση το βράδυ της πορείας: να μην χρειαστεί να διακόψουν τα τηλεοπτικά κανάλια το κανονικό τους πρόγραμμα λόγω των επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας!
Πολυτεχνείο και Άγριες Μέλισσες
Δεν έχει όρια η αμάθεια και το ανιστόρητο του πράγματος που προκάλεσαν με βιαιοπραγίες και άλλες χυδαιότητες οι αυτόκλητοι «υπερασπιστές» των ιδεών του Πολυτεχνείου, την περασμένη Τετάρτη, όταν έφτασαν στο σημείο να τραυματίσουν ακόμα και τον βασανισθέντα από τη χούντα Νίκο Μανιό. Η αντιστασιακή δράση εκείνης της μαύρης περιόδου δεν ήταν μονοπώλιο κάποιου χώρου, αλλά όλων των δημοκρατικών ανθρώπων. Από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ο μετέπειτα υπουργός της ΝΔ Βασίλης Κοντογιαννόπουλος ο οποίος τον Μάρτιο του 1970 κινητοποιήθηκε για να βοηθήσει στην υπεράσπιση 40 προσωπικοτήτων, που θα περνούσαν στρατοδικείο. Ανάμεσα στους «κατηγορούμενους» ήταν ο Σάκης Καράγιωργας, ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκιάκης, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και άλλοι διαπρεπείς τους αντιστασιακού αγώνα. Ο κ. Κοντογιαννόπουλος ζητούσε μεταξύ άλλων «να κινητοποιηθεί κάθε δημοκρατική ψυχή, να ξυπνήσει ο κόσμος, να μάθει, να ξεσηκωθεί». Πού να ήξεραν όλοι όσοι αγωνίστηκαν ότι κάποιοι ακροαριστεροί τραμπούκοι θα οικειοποιούνταν τους αγώνες εκείνους. Τουλάχιστον, αν δουν «Άγριες Μέλισσες» κάτι θα μάθουν – η τελευταία ελπίδα μπας και αποφύγουμε τα ίδια του χρόνου!