Θοδωρής Νικολάου: Μουσικές περιπέτειες εκτός οθόνης

Από τη γενέτειρά του, την Πάτρα, απ' όπου πήρε τα πρώτα καλλιτεχνικά ερεθίσματα, μέχρι την Αθήνα, όπου το ταλέντο του οδήγησε σε μεγάλες συνεργασίες, ο εσωτερικός «μουσικός μετανάστης» εξηγεί μέσα από τη νέα του δουλειά γιατί προτιμάει την αληθινή από την ψηφιακή ζωή

Αν είχατε την τύχη να τον έχετε ακούσει στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Πάτρας ή στη «Σφίγγα» να ερμηνεύει με την ανατριχιαστικά μυσταγωγική δύναμη της φωνής του μερικά από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του ελληνικού ρεπερτορίου, θα καταλάβατε πως και μόνο αυτό είναι λόγος για να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Πόσο μάλλον όταν μόλις πριν από λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησε η νέα του προσωπική δουλειά, το «Εκτός Οθόνης». Ας δούμε, λοιπόν, πώς... σκέφτεται αυτή η φωνή.

GALA: Οταν λέτε «Εκτός Οθόνης», ποια είναι η πρώτη εικόνα που σας έρχεται στο μυαλό;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: Ο ήλιος και η θάλασσα. Πάντα ο ήλιος και η θάλασσα. Και επειδή οι ποιητές περιγράφουν τις εικόνες με έναν μοναδικό, μαγικό τρόπο, θα ήθελα να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα γράμματος του Γιάννη Ρίτσου προς τον Τάσο Λειβαδίτη: «Μαζεύω ήλιο και θάλασσα για τον χειμώνα - ίσως και τίποτα αισθήσεις και εικόνες που κάποτε, στην ώρα τους, θα ’ρθουν να μου ζητήσουν “να υπάρξουν”».



G.: Στο Διαδίκτυο, εντός οθόνης δηλαδή, διαβάζουμε πως έχετε ιδιαίτερη αδυναμία στον Μίκη Θεοδωράκη. Από τα τραγούδια του που έχετε ερμηνεύσει ποιο ξεχωρίζετε;
Θ.Ν.: Αδυνατώ να απαντήσω. Το σύμπαν της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη περιλαμβάνει εκατοντάδες σπουδαία τραγούδια, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων με συγκινεί βαθύτατα όταν καλούμαι να τα ερμηνεύσω. Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο να βρω ένα για να ξεχωρίσω. Ομως, επί τη ευκαιρία και με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του, θα πρότεινα να αναζητήσουν όσοι θέλουν να ακούσουν και τα λιγότερο δημοφιλή έργα και τραγούδια του - θα ανακαλύψουν θησαυρούς.

G.: Αν βρισκόταν απέναντί σας για δέκα λεπτά, τι θα θέλατε να του πείτε;
Θ.Ν.: Τίποτα απολύτως γιατί δεν θα ήξερα από πού να αρχίσω! Ας τον είχα γνωρίσει και ας μιλούσε μόνο εκείνος. Νομίζω ότι όλο και κάτι θα είχε να μου πει, όλο και κάποια ιστορία από τη ζωή του. Α, ίσως κι ένα τραγούδι. Να το τραγουδήσουμε μαζί με μία κιθάρα.

Πουκάμισο και παντελόνι Sease, attica, The Department Store


G.: Εντός οθόνης και κυρίως στα social media όλοι προβάλλουν το «τέλειο»: τον τέλειο εαυτό, την τέλεια ζωή. Εσείς πώς διατηρείτε τη δική σας αλήθεια;
Θ.Ν.: Εχοντας φτιάξει τη δική μου «πολιτεία» ή συμμετέχοντας σε «πολιτείες» που άλλοι δημιούργησαν, αλλά με τις οποίες ταυτίζομαι και συμπορεύομαι. Η θεωρία του Επίκουρου είναι γοητευτική και χιλιάδες χρόνια μετά παραμένει διαχρονική. Εκεί βρίσκεται η δική μου αλήθεια. Στις επιλογές μου. Στον τρόπο που ζω, στον τρόπο που συμπεριφέρομαι και ενεργώ, στους ανθρώπους που έχω και με έχουν επιλέξει, στην αγάπη μου για τον συνάνθρωπο, στην τάση μου να υπηρετώ αξίες με θετικό πρόσημο. Πάντοτε εκτός οθόνης.

G.: Πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί να λειτουργήσει ως αντίβαρο στην εικονική πραγματικότητα των social media;
Θ.Ν.: Υπάρχει κάτι οξύμωρο στη σύνδεση μουσικής, τραγουδιού και social media. Το τραγούδι είναι φτιαγμένο για να απευθύνεται στον κόσμο, φυσική παρουσία με μία διονυσιακή διαδικασία, αλλά και να υπηρετεί, πολλές φορές, λόγο καταγγελτικό και ανατρεπτικό, έξω από νόρμες, λόγο που προσφέρει στον ακροατή ψυχική ανάταση. Εκεί το τραγούδι λειτουργεί ως αντίβαρο στα πολλά δεινά που βιώνει ο άνθρωπος, ένα εκ των οποίων είναι και η εικονική πραγματικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ομως, χωρίς αυτά πού θα βρισκόταν η μουσική και το τραγούδι σήμερα όταν αποτελούν ίσως τα μοναδικά μέσα προώθησης των εργασιών μας πλέον;

«Η μαγική στιγμή όπου το κοινό τραγουδά μαζί μου είναι ένα συναίσθημα απίστευτο, το οποίο προσμένω σαν ναρκωτικό»

G.: Ποιο τραγούδι θα διαλέγατε για να περιγράψετε την παιδική σας ηλικία, ποιο για τη ζωή σας ως ενήλικας και ποιο για τη μετέπειτα πορεία σας ως επαγγελματίας τραγουδιστής;
Θ.Ν.: Το τραγούδι που θυμάμαι να ζητάω να ακούσω στα ταξίδια με τους γονείς μου είναι το «Παπάκι» του Νικόλα Ασιμου. Προφανώς δεν κατανοούσα το νόημα των στίχων τότε, ούτε και χαρακτήριζε την πολύ όμορφη παιδική ηλικία που έζησα. Ως ενήλικας, θα μπορούσα να αναφέρω το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου» του Σταύρου Κουγιουμτζή. Είναι ένα τραγούδι εκατοντάδων ωρών προσωπικής ακρόασης, ένα πολύ «δικό μου» τραγούδι που αγαπώ πολύ, ακούγοντάς το μέχρι σήμερα με την ίδια συγκίνηση και ευχαρίστηση. Τέλος, το τραγούδι που θα περιέγραφε την επαγγελματική μου ενασχόληση με το τραγούδι είναι «Ο Τσε στη Νέα Υόρκη» από τον αγαπημένο μου δίσκο, τους «Δον Κιχώτες», σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλου και μουσική του Θοδωρή Οικονόμου.



G.: Η φωνή σας συνδυάζει το λαϊκό, το έντεχνο και την κλασική παιδεία. Εσείς που κλίνετε περισσότερο;
Θ.Ν.: Με την ιδιαίτερη συμβολή του Παρασκευά Καρασούλου στην πορεία μου, συνειδητοποίησα τη διαφορά τραγουδιστή και ερμηνευτή προσπαθώντας να γίνω το δεύτερο, και επιλέγοντας ως «ταμπέλα» στα τραγούδια που καλούμαι να ερμηνεύσω το επίθετο «καλός». Καλή μουσική, καλό τραγούδι, ανεξαρτήτως είδους και εποχής.

G.: Υπάρχει κάποιος συνθέτης ή στιχουργός με τον οποίο δεν έχετε συνεργαστεί αλλά θα θέλατε;
Θ.Ν.: Καταρχάς, έχω τη μεγάλη χαρά και τιμή να συνεργάζομαι και να ερμηνεύω τραγούδια ενός πολύ σπουδαίου στιχουργού και ποιητή όπως είναι ο Παρασκευάς Καρασούλος. Στα οκτώ χρόνια της δισκογραφικής μου παρουσίας συνεργάστηκα και ερμήνευσα τραγούδια εξαιρετικών συνθετών και στιχουργών. Εμαθα -και με σκληρό τρόπο- να αξιολογώ τα πάντα με βάση την εποχή μου. Με αυτό το δεδομένο, δεν έχω κάποια ανεκπλήρωτη επιθυμία συνεργασίας.

G.: Το φετινό φθινοπωρινό σας πρόγραμμα τι περιλαμβάνει;
Θ.Ν.: Μετά την Τεχνόπολη στις αρχές Σεπτεμβρίου, όπου συμμετείχα στη μεγάλη γιορτή του ελληνικού τραγουδιού στηρίζοντας την 5η ακρόαση της Μικρής Αρκτου, ακολουθεί το Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου, όπου θα ολοκληρωθούν οι καλοκαιρινές μας εμφανίσεις με την παράσταση «Τέτοια παράξενη ομορφιά» με τη Δήμητρα Σελεμίδου και από τα μέσα του Νοεμβρίου, κάθε Τετάρτη, για μια σειρά παραστάσεων θα βρισκόμαστε μαζί με τη Δήμητρα Σελεμίδου στο θέατρο «Radar», σε μία μουσική παράσταση καλλιτεχνικής επιμέλειας Παρασκευά Καρασούλου.

G.: Σε μια εμφάνιση, ποια στιγμή νιώθετε ότι ενώνεστε με το κοινό;
Θ.Ν.: Είναι εκείνη η μαγική στιγμή όπου το κοινό συμμετέχει ενεργά τραγουδώντας μαζί μου. Είναι σαν ένα ιερό τελετουργικό, καθώς οι φωνές και οι ψυχές όλων μας ενώνονται σε μία ενέργεια. Εκεί είμαι η φωνή όλων τους, ένας μουσικός καθοδηγητής. Ενα συναίσθημα απίστευτο, το οποίο κάθε φορά προσμένω σαν ναρκωτικό ◆


Grooming: Ελευθερία Σαββοπούλου. Βοηθός Styling: Ελένη Εξάρχου. Βοηθός Φωτογράφου: Αλεξ Αλεξανδρής.
Ευχαριστούμε το «Casa Mexicana» (Δημ. Βασιλείου 16, Νέο Ψυχικό, τηλ.: 210 6729275, casamexicana.gr) για τη φιλοξενία της φωτογράφησης
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr