«Εγώ, ο άνθρωπος»: Η ιστορία του ανθρώπινου είδους με χιούμορ

Στο νέο του βιβλίο ο The Trivialist, γνωστός από την ομάδα του στα social media, καταπιάνεται με την εποχή κατά την οποία ο κόσμος άφησε πίσω την παράδοση και πέρασε στη νεωτερικότητα. Με αφορμή μικρές ιστορίες από τις ανακαλύψεις, τις προόδους της επιστήμης, αλλά και την κοινωνική πραγματικότητα του 19ου αιώνα, στο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα αναλύεται το ζήτημα της καταγωγής του ανθρώπου και εξετάζονται βασικές παράμετροι του πολιτισμού που το είδος μας δημιούργησε ανά τους αιώνες.

Στις σελίδες αυτού του βιβλίου, οι αναγνώστες θα ανακαλύψουν πολλά χιουμοριστικά περιστατικά, που ρίχνουν φως στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και στον πολιτισμό του. Και θα αντιληφθούν πως διαχρονικά η ανθρωπότητα κινείται σε κύκλους, επαναλαμβάνοντας παρόμοια μοτίβα.

Ακολουθεί προδημοσίευση του βιβλίου:

Αγγλικός «Εμπειρισμός»

Ο 18ος αιώνας υπήρξε η εποχή της ελευθεριότητας, της απόλυτης κραιπάλης και της παρακμής των αριστοκρατικών αξιών. Το αχαλίνωτο σεξ με όλους τους τρόπους και η εκπλήρωση κάθε διεστραμμένης φαντασίωσης μαρτυρούσε τη φθίνουσα πορεία της άλλοτε πανίσχυρης τάξης των ευγενών – μιας τάξης, που, όπως ο κύκνος, έκρωζε το τελευταίο της άσμα, σε έναν τόνο ακραία αισθησιακό.

Οι αισθήσεις σε φιλοσοφικό επίπεδο δίχαζαν τους μεγάλους στοχαστές του Διαφωτισμού. Η Γαλλία και η ηπειρωτική Ευρώπη ασπαζόταν το πρόταγμα του Καρτέσιου, που ήθελε τις αισθήσεις στρεβλές και αποδεχόταν μονάχα την αφηρημένη, μαθηματική σκέψη, που μπορούσε να προσφέρει κάποιες αλήθειες για τον κόσμο. Όλο αυτό συμπυκνωνόταν στο καρτεσιανό τσιτάτο «σκέφτομαι, άρα υπάρχω» και πολύ συγκινούσε την ελίτ της διανόησης. Από την άλλη, υπήρχε ο εμπειρισμός των βρετανικών νήσων με κύριο εκφραστή τον Φράνσις Μπέικον, που θεωρούσε τις αισθήσεις απαραίτητες για την κατανόηση του κόσμου, οι οποίες, σε συνδυασμό με την παρατήρηση και το πείραμα, θα πρόσφεραν εμπειρία και ουσιαστική γνώση.

Παραδόξως, ο Καρτέσιος και ο Μπέικον πέθαναν αμφότεροι από την εμπειρία της πνευμονίας. Ο πρώτος αρρώστησε ενώ δίδασκε τη βασίλισσα της Σουηδίας Χριστίνα, η οποία τον υποδεχόταν στις τέσσερις το πρωί με ορθάνοιχτα παράθυρα. Η κράση του Γάλλου δεν άντεξε τον σκανδιναβικό χειμώνα, και το 1650 ο φιλόσοφος έπαψε να σκέφτεται και να υπάρχει. Ο Μπέικον, πάλι, θέλησε να πειραματιστεί με τη συντήρηση της τροφής. Μια χειμωνιάτικη μέρα του 1626 ξεπουπούλιασε μια κότα και τη γέμισε με πάγο. Το πείραμα πέτυχε, το πρώτο κατεψυγμένο κοτόπουλο ήταν πραγματικότητα, όμως ο Μπέικον ένιωσε επίσης την εμπειρία της αρρώστιας και του θανάτου. Τέτοιες εμπειρίες, ακραίες, που μπορούσαν να στερήσουν ακόμα και τη ζωή, συγκινούσαν πολύ τους αριστοκράτες σε Αγγλία και Ευρώπη, και πολλοί από αυτούς πειραματίζονταν όχι με τα κατεψυγμένα τρόφιμα, αλλά με το ίδιο τους το σώμα ή και τα σώματα των υπηρετών τους, προτιμώντας αντί για τον πάγο τα επικίνδυνα παιχνίδια και τα καυτά κρεβάτια.

Το μαστίγωμα, για παράδειγμα, θεωρούνταν απαραίτητη προκαταρκτική διαδικασία για ένα καλό κρεβάτι, με τις αναφορές να θέλουν τους άντρες κυρίως σε ρόλο υποτακτικού και τις γυναίκες αφέντρες. Προφανώς, σε εκείνες τις λίγες στιγμές παράδοσης στις γενετήσιες ορμές οι ρόλοι αντιστρέφονταν μονάχα για την εκπλήρωση των φαντασιώσεων και δεν αναιρούσαν την πατριαρχική πραγματικότητα. Όπως και να ’χει, μπαστούνια, λουριά και μαστίγια με βελόνες, βούρτσες με αγριότριχες και κατασκευές που ακινητοποιούσαν χειροπόδαρα τον παθητικό παρτενέρ αποτελούσαν το οπλοστάσιο ενός σωστού μαστιγωτή ή μιας μαστιγώτριας.

Το 1792 ο αγγλικός τύπος θα έκανε λόγο για μια λέσχη αξιότιμων γυναικών που συναντιούνταν, έπιναν τσάι με βουτήματα, εκφωνούσαν λόγους και ποιήματα για τα οφέλη της μαστίγωσης και με κλήρο αποφάσιζαν ποια θα υποτάξει ποιαν. Ακολουθούσαν ραπίσματα από τις γάμπες ως τους γλουτούς, και η διαδικασία λάμβανε τέλος μονάχα όταν το κατάλευκο δέρμα αυτών που μαστιγώνονταν μετατρεπόταν σε βαθύ κόκκινο. Την ίδια εποχή σ’ ένα κολέγιο αρρένων στο Γιορκσάιρ οργανώνονταν «εποικοδομητικές» βραδιές, με τους δασκάλους να δει- πνούν και να μαστιγώνουν τους γλουτούς των φοιτητών τους, ενώ δέχονταν και οι ίδιοι ανάλογες «περιποιήσεις».

Ακολουθούσαν παρτίδες μπριτζ και οι ηττημένοι μαστιγώνονταν πρώτοι στην επόμενη συνάντηση, καθαρά για διδακτικούς σκοπούς. Βέβαια, φαντάζει εύλογη η απορία πώς κατάφερναν να καθίσουν και να χαρτοπαίξουν με τα οπίσθια μελανιασμένα από το μαστίγωμα. Κατά τον 18ο αιώνα περίφημοι έγιναν και οι όμιλοι σατανισμού που κατέληγαν σε ανήκουστα όργια. Μέχρι το 1740 μια ομάδα Ιρλανδών αριστοκρατών, αντρών και γυναικών, που λάτρευαν μια μαύρη γάτα, συγκεντρώνονταν για να διακωμωδήσουν τα εκκλησιαστικά μυστήρια. Μεταλάμβαναν με βουτυρόμπιρα αντί για τη Θεία Κοινωνία, έδεναν ο ένας τον άλλο σε σταυρούς, αλληλομαστιγώνονταν και κατέληγαν σε περιπτύξεις πάνω στην «Αγία Τράπεζα» υπό το βλέμμα της γάτας. Τελικά, οι συνάξεις σταμάτησαν όταν ένας ιερέας βρέθηκε εκεί και έξαλλος άρχισε να αναθεματίζει τους παρευρισκόμενους. Η γάτα εξαφανίστηκε τρομαγμένη και, δίχως την παρουσία της, κάθε τελετουργία φάνταζε ανιαρή και ανούσια.

Στο ίδιο στιλ λειτουργούσε και ο όμιλος του βαρόνου Φράνσις Ντάσγουντ, που διετέλεσε και υπουργός Οικονομικών του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο κακομαθημένος Ντάσγουντ στα νιάτα του είχε ταξιδέψει στην Ευρώπη και, όπου κι αν πήγαινε, δημιουργούσε μπελάδες. Μια Μεγάλη Παρασκευή που βρισκόταν στη Ρώμη επισκέφτηκε την Καπέλα Σιστίνα, όπου εκατοντάδες προσκυνητές αυτομαστιγώνονταν ελαφρά και βογκούσαν. Ενοχλημένος από την υποκρισία τους, αφού δεν πονούσαν πραγματικά, αποφάσισε να τους διδάξει τι σημαίνει πραγματικό βογκητό. Άρπαξε ένα μαστίγιο και άρχισε να τους δέρνει με μανία, δημιουργώντας πανδαιμόνιο και προκαλώντας την οργή του Βατικανού, που τελικά τον απέλασε κακήν κακώς.

Δεν έσκασε κιόλας. Γυρίζοντας στην Αγγλία, μετέτρεψε την αρχοντική του έπαυλη στο Μπακιγχαμσάιρ σε χώρο σατανιστικών τελετών, οργίων και ραδιουργιών, όπου όλος ο «καλός» κόσμος πήγαινε για να συνουσιαστεί, να μαστιγωθεί και να συνωμοτήσει. Οι παντρεμένες αριστοκράτισσες εμφανίζονταν συνήθως με μάσκες, μήπως και στην έπαυλη σύχναζε και ο σύζυγός τους, που δήθεν έλειπε για δουλειές ή για κυνήγι αλεπούς. Και για να αποφεύγονται ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, ο Ντάσγουντ είχε προσλάβει χειρουργό και μαία, που αναλάμβαναν εκτρώσεις και τεχνητές αποβολές. Ο όμιλός του διαλύθηκε με τον θάνατό του το 1781, όμως οι ευγενείς του βασιλείου συνέχισαν να βρίσκουν νέους τρόπους διασκέδασης σε κλαμπ ιδιωτικών διασκεδάσεων. Στη Σκοτία υπήρχαν δύο ανταγωνιστικά τάγματα που λάτρευαν περούκες φτιαγμένες από ηβικές τρίχες αριστοκρατισσών και έκαναν οργιαστικά τελετουργικά μύησης. Και τα μέλη τους δεν έπαψαν να συναντιούνται ακόμα και όταν το 1837 ανέβηκε στον θρόνο η άκρως συντηρητική Βικτωρία.

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:

Ποιος κατέχει τα πνευματικά δικαιώματα της Βίβλου;
Τι σχέση έχουν οι αρχαίοι Ισραηλίτες µε την Αμερική;
Για χάρη ποιων περιττωμάτων σφάχτηκε ο κόσμος;
Γιατί οι Αιγύπτιοι κοπανούσαν µε ψάρια τα κεφάλια τους;
Ποιοι προσκυνούν τα οστά µμιας κατσίκας;
Είχαν ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης ξυπνητήρι;
Γιατί οι Ευρωπαίοι ζωγράφοι λάτρευαν τις µούµιες;
Ποιος αυτοκράτορας διέταξε τους Ρωµαίους να «αερίζονται» δηµοσίως;
Γιατί η βασίλισσα Βικτωρία δεν έτρωγε κοτοπόδαρα;
Για όλα αυτά τα «καυτά» ερωτήµατα καθώς και πολλά ακόµη θα βρεις απαντήσεις σ’ αυτό το βιβλίο, που µε χιούµορ, ίντριγκα, σεξ και ευαισθησία επιχειρεί να περιγράψει τον άνθρωπο: ένα είδος που έπαιρνε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο The Trivialist γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη, μεγάλωσε στην Αθήνα και αυτοεξορίστηκε στην Αγγλία για να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες. Σε ένα κρεσέντο αυτοτιμωρίας, συνέχισε τις σπουδές του στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και, αφού διαπίστωσε ότι αντέχει λιγάκι παραπάνω, αποφάσισε να κάνει μεταπτυχιακό στη Φιλοσοφία και στις Τέχνες. Το 2020 ξεκίνησε να επικοινωνεί τα ενδιαφέροντά του στα social media, γιατί, όπως έκρινε, τα καθημερινά σχόλια από αγνώστους ήταν ό,τι καταλληλότερο για τη σταθερότητα της ψυχικής του υγείας. Παράλληλα, επισκέπτεται σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα για να μεταλαμπαδεύσει σε ανυποψίαστες ψυχές το πάθος του για την ιστορία και τον ανθρώπινο πολιτισμό. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι το δεύτερο συγγραφικό του εγχείρημα. Το πρώτο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα με τον τίτλο Από τον βασιλιά Θάνατο στον βασιλιά Ήλιο.