Ο Κώστας Ρηγόπουλος «έγραφε» σε μαγνητοφώνο τη ζωή του

Από το 1985, έως το τέλος της ζωής του, το 2001, ο Κώστας Ρηγόπουλος κρατούσε ένα μαγνητόφωνο στο οποίο μιλούσε για όλα:  για τα γεγονότα της καθημερινότητας, τα έργα, τους συναδέλφους του, τους φίλους, τους εχθρούς και για τη γυναίκα της ζωής του, Κάκια Αναλυτή. Μετά τον θάνατο του, στις 14 Ιανουαρίου 2001 από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη μήνες πριν, η σύζυγός του Κάκια Αναλυτή και η κόρη του Ζωή Ρηγοπούλου βρήκαν τις κασέτες, στις οποίες ο ηθοποιός αφηγήθηκε όλη του ζωή. Όταν η Κάκια Αναλυτή, «έφυγε» από τη ζωή έναν χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 2002, η Ζωή ανέθεσε στην Καίτη Βλαντή να απομαγνητοφωνήσει το υλικό, στο οποίο και βασίστηκε η αυτοβιογραφία του Κώστα Ρηγόπουλου «Το παραμύθι της ζωής μου», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γκοβόστη.

«Μπαίνοντας καθημερινά στο πατρικό μου έβλεπα τον πατέρα μου με ένα μικρόφωνο στο χέρι να κάθεται με τις ώρες μπροστά στο κασετόφωνο». (...) «Τι κάνεις μπαμπά; Τραγουδάς;» τον ρώτησε η Ζωή Ρηγοπούλου. «Οχι, αφηγούμαι τη ζωή μου» της απάντησε. Στις κασέτες ακούσε τον πατέρα της να μιλά για το ξεκίνημα του, για τη γνωριμία του με την μητέρα της, για την μεγάλη εμπορική τους επιτυχία, την παράσταση «Αγάπη μου Ουάουα».

Για την απόφαση του να γίνει ηθοποιός
Μόλις είχε τελειώσει το Γυμνάσιο, στα 20 του χρόνια, όταν ένιωσε  για πρώτη φορά το «σαράκι του θεάτρου». «Κάτι, κάτι μου μίλησε εσώτερα. Σαν να μου 'λεγε: Εσύ πρέπει να γίνεις ηθοποιός» θα έλεγε χρόνια αργότερα στο κασετοφωνάκι ο Κώστας Ρηγόπουλος.

Για την πρώτη του θεατρική εμφάνιση:
«Τον χειμώνα του 1953-54 ο θίασος Λαμπέτη - Παππά - Χορν αποφάσισε να ανεβάσει το "Μια γυναίκα χωρίς σημασία" του Οσκαρ Γουάιλντ με σύμπραξη της Κυβέλης... Με φώναξε ο Γιώργος ο Παππάς που με αγαπούσε πολύ και ήθελε να με βοηθήσει. Πήγα στο καμαρίνι του, θυμάμαι, και μου είπε για το έργο. "Τι θα παίξω;" τον ρώτησα αμέσως εγώ. "Τι θα παίξεις; Τίποτα. Εναν υπηρέτη σχεδόν βουβό που εμφανίζεται δύο-τρεις φορές μέσα στο έργο. Καλά, τι νόμιζες ότι θα παίξεις;"».

Για την γνωριμία με την γυναίκα της ζωής του, Κάκια Αναλυτή
«Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με τράβηξε τόσο πολύ σ' αυτό το κοριτσάκι ώστε μέσα στις πρόβες και στην εβδομάδα που κράτησε το έργο ερωτευθήκαμε. Ετσι αστραπιαία δεν μπορούσε να κάνει ο ένας χωρίς τον άλλον. Και από τότε πέρασαν χρόνια...» είπε για την Κάκια Αναλυτή που συνάντησε για πρώτη φορά στην παράσταση «Φιόρο του Λεβάντε»

Για την τεράστια επιτυχία της παράστασης «Αγάπη μου Ουάουα»
«Αγάπη μου Ουάουα. Δεν μου έλεγε τίποτα. Αφού όμως δεν βρίσκαμε κανέναν άλλον ή κι αν βρίσκαμε ήταν κοινότοποι και τετριμμένοι τίτλοι, τι να κάνω; Συμφώνησα κι εγώ» γράφει την απόφαση του ίδιου και της Κάκιας, που θιασάρχες πια στο Θέατρο Αναλυτή, αποφασίζουν να ανεβάσουν το 1967 το έργο «Cherie Noir» του Γάλλου Φρανσουά Καμπό.

Μία ιδέα που δεν βρήκε καθόλου καλή η Τζένη Καρέζη:  «Καμιά δεκαριά ημέρες πριν, κάπου τυχαία, συναντάω την Καρέζη και μου λέει: "Κώστα, τρελάθηκες; Τι το ανεβάζεις αυτό το έργο; Το 'χω παίξει, δεν λέει τίποτα. Το κατέβασα στην τέταρτη-πέμπτη πιάτσα. Δεν περνάει στον κόσμο. Δεν λέει τίποτα το έργο, σαχλαμάρα είναι, δεν αρέσει" θυμόταν ο Κώστας Ρηγόπουλος.

Η παράσταση τελικά έκανε πρεμιέρα στις  12 Οκτωβρίου 1967 και αναδείχτηκε σε μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της εποχής. Το έργο «Αγάπη μου Ουάουα» με πρωταγωνιστές τον Κώστα Ρηγόπουλο και την Κάκια Αναλυτή κατείχε το ρεκόρ μακροβιότητας, ρεκόρ που έσπασε χρόνια αργότερα η παράσταση «Σεσουάρ για δολοφόνους».