Γιώργος Σεφέρης: Σαν σήμερα πριν από 57 χρόνια βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας

Στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 έκανε περήφανο ολόκληρο το ελληνικό έθνος

Ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές της Ελλάδας βραβεύτηκε σαν σήμερα, 10 Δεκεμβρίου του 1963, με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο λόγος για τον Γιώργο Σεφέρη με την ποίηση που χωρά ολόκληρη την ελληνική έκφραση σε μόνο λίγους στίχους. Το βράδυ αυτό κατέκτησε με το έργο του την κορυφαία διεθνή διάκριση και η ποίηση του απέκτησε επίσημα τη αναγνώριση που της άξιζε.

Από τη δεκαετία του ‘50 η ποίηση του Σεφέρη ήταν γνωστή και αναγνωρισμένη στο εξωτερικό. Τα έτη 1955 και 1961 είχε υπάρξει ξανά υποψήφιος για το Νόμπελ. Δύο χρόνια αργότερα, οι φήμες που κυκλοφορούσαν στην Αθήνα διέδιδαν ότι αυτός θα ήταν ο νικητής. Τελικά, οι φήμες επιβεβαιώθηκαν το μεσημέρι της 24ης Οκτωβρίου, όταν έφθασε στην Αθήνα το τηλεγράφημα της Σουηδικής Ακαδημίας, που ανήγγειλε τη χαρμόσυνη είδηση. Ο Σεφέρης είχε κερδίσει το βραβείο «για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες».



Στις 10 Δεκεμβρίου έγινε η τελετή απονομής των βραβείων Νόμπελ από τη Σουηδική Ακαδημία στην Στοκχόλμη και το ίδιο βράδυ ο Σεφέρης εκφώνησε έναν σύντομο λόγο στο δείπνο που παρατέθηκε για τους νομπελίστες στο Δημαρχείο της πόλης. Ο λόγος αυτός συνόψιζε τις πεποιθήσεις του για την άμεση και αδιάσπαστη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας από την αρχαιότητα ως τη σημερινή εποχή.

Ο λόγος που εκφώνησε

«Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά· κανόνας της είναι η δικαιοσύνη.

Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. O ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμη πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: " Ἥλιος οὐχ ὑπερβήσεται μέτρα· εἰ δὲ μή, Ἐρινύες μιν Δίκης ἐπίκουροι ἐξευρήσουσιν", λέει ο Ηράκλειτος.

Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου, των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: "…θα χαθούμε, γιατί αδικήσαμε…".

Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος· είχε μάθει να γράφει στα τριάντα πέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν, αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης – κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο, γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία· παρατήρησαν πως ανάμεσα σ’ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να ‘βρει καταφύγιο· απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι’ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη ν’ αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία, που ένιωσε αυτά τα πράγματα· που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες, όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς· που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός:
να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής, για να θυμηθώ το Σέλλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νομπέλ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.

Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.

Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Oιδίποδα».

Το περιοδικό «Ταχυδρόμος» στις 14 Δεκεμβρίου του 1963 δημοσίευσε κατ’ αποκλειστικότητα το περιεχόμενο της ομιλίας του Σεφέρη, που πλέον αποτελεί από μόνη μια μνημειώδης κριτική αναφορά του ελληνικού πολιτισμού και πνεύματος.

Η ζωή του Σεφέρη

Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης. Γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 13 Μαρτίου του 1900 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Στέλιου και της Δέσπως Σεφεριάδη. Το 1914, εποχή κατά την οποία άρχισε να γράφει τους πρώτους στίχους του και η οικογένεια του μετανάστευσε στην Ελλάδα. Το 1917 εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι. Ο Γιώργος Σεφέρης έμεινε εκεί μέχρι το καλοκαίρι του 1924, ακολουθώντας σπουδές λογοτεχνίας και νομικής.

Το 1925 επιστρέφει στην Αθήνα και δύο χρόνια αργότερα διορίζεται στη διπλωματική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών.

Την χρονιά του 1931 εκδίδει για πρώτη φορά την συλλογή «Στροφή» με το ψευδώνυμο Γ. Σεφέρης και διορίζεται στο ελληνικό Γενικό Προξενείο του Λονδίνου.

Το 1932 δημοσιεύονται τα έργα του «Μια νύχτα στην ακρογιαλιά» και η «Στέρνα». Δύο χρόνια αργότερα επιστρέφει στην Αθήνα και τον Ιανουάριο του 1935 αρχίζει η συνεργασία του με τις εκδόσεις Νέα Γράμματα, αναδημοσιεύοντας τη «Στέρνα».

Το 1936 διορίζεται πρόξενος στην Κορυτσά, όπου θα παραμείνει μέχρι το 1938 και τότε θα μετατεθεί στην Αθήνα.

Το 1941 νυμφεύεται την σύζυγό του Μαρία Ζάννου.

Ειδήσεις σήμερα: 

Viral ο κόκκινος πρωινός ουρανός της Αθήνας - Δείτε φωτογραφίες

Κρούσματα κορωνοϊού σε 50 περιοχές - Απαγορευτική η εικόνα για άνοιγμα λιανεμπορίου

120 δόσεις, μηδενικά επιτόκια και «κούρεμα» οφειλών ζητούν οι εκπρόσωποι της αγοράς
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr