H Βαλέρια Γκολίνο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Γεννήθηκε στη Νάπολη, μεγάλωσε στην Ελλάδα. Η μητέρα της Ελληνίδα ο πατέρας της Ιταλός. Η Βαλέρια Γκολίνο δεν ξέχασε ποτέ τα ελληνικά της, τα οποία εξασκεί καθημερινά μιλώντας με την μητέρα της.

Η πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα, η ταινία “Miele” (Μέλι) που θα δούμε στις ελληνικές αίθουσες σύντομα, πήρε βραβείο στις Κάννες. Η Βαλέρια Γκολίνο είναι γεμάτη εκπλήξεις.
 Καταρχήν μιλάει σχεδόν άψογα ελληνικά, ενώ μόλις συναντάει τους δημοσιογράφους, το πρώτο της μέλημα είναι να απολογηθεί: “Θέλω να σας ζητήσω συγνώμη για τα ελληνικά μου. Δεν έχω μιλήσει για αυτή την ταινία στα ελληνικά, οπότε αν πετάω και μια λέξη στα αγγλικά ή τα ιταλικά ελπίζω να με συγχωρέσετε. Νομίζω ότι ήπια πολύ ούζο εχθές και ξέχασα τα ελληνικά μου σήμερα”, λέει χαριτωμένα.

Δεύτερον η Γκολίνο, είναι μια καθηλωτικά όμορφη γυναίκα στα 48 της χρόνια. Είναι μια από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις γυναικών που πραγματικά δεν χάνουν την αίγλη τους και σε εντυπωσιάζουν. Έχει ένα εύθραυστο παρουσιαστικό, με σγουρά ατίθασα μαλλιά, μοιάζει σαν ένα σκανταλιάρικο κοριτσάκι, με αυτά τα τεράστια γαλάζια μάτια που μοιάζουν τόσο λυπημένα, αλλά είναι γεμάτα ένταση.

Έχει γυρίσει πάνω από 75 ταινίες και έχει υπάρξει ανδρική φαντασίωση για πάρα πολλά χρόνια.
 Όπως πολλοί ηθοποιοί φλέρταρε για χρόνια με την σκηνοθεσία, αλλά δεν το τολμούσε. Αποφάσισε να γυρίσει μια μικρού μήκους ταινία και είδε πως η θέση πίσω από τις κάμερες τελικά της αρέσει.

“Γύρισα μια ταινία μικρού μήκους και αφού την τελείωσα στις διακοπές μου ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο στο οποίο βασίζεται το Μέλι (του συγγραφέα Μάουρο Κοβάβιτς με τίτλο “A Νome Τuo”). Η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα την σκηνοθετήσω εγώ αυτή την ιστορία. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα απλά να παίξω ως ηθοποιός. Είχα μόλις ξεκινήσει μια μικρή εταιρεία παραγωγής και είπα στον εαυτό μου πρέπει να βρούμε έναν σκηνοθέτη για να γυρίσει αυτή την ταινία. Οι συνεργάτες μου μου πρότειναν να την σκηνοθετήσω εγώ. Φυσικά μετά με απέρριψα ως ηθοποιό, δεν ήθελα να συνεργαστώ μαζί μου”, είπε γελώντας.

Η ταινία είναι πολύ “δύσκολη” θεματικά όπως παραδέχεται και η ίδια η Γκολίνο.

“Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για ένα θέμα όπως η υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Και φυσικά είναι πολύ δύσκολο να βρεις χρήματα για μια ταινία με τόσο δύσκολο θέμα. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να βρω χρηματοδότηση στην Ιταλία για μία τέτοια ταινία που ασχολείται με ένα τόσο σοβαρό ηθικό ζήτημα. Όχι ότι είμαστε ήρωες, αλλά είναι δύσκολο σήμερα στην Ιταλία να κάνεις ταινίες που δεν είναι κωμωδίες. Δεν έχει υπάρξει πιο δύσκολη στιγμή για να κάνεις σινεμά για τους λόγους που κάνω εγώ: για να μιλάω για την ομορφιά. Ξέραμε ότι θα δίναμε μάχη. Αλλά ευτυχώς τα καταφέραμε.”

Βέβαια η δυσκολία χρηματοδότησης αποδείχτηκε βάλσαμο για την ίδια και τους συνεργάτες της.

“Δεν αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε πολλά χρήματα, αλλά λίγα από όλους. Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε την ταινία που θέλαμε και όχι να έχουμε κάποιον πάνω από το κεφάλι μας. Αν θέλεις να κάνεις δύσκολες ταινίες στην Ευρώπη, καλύτερα είναι να τις κάνεις με λίγα χρήματα, γιατί έτσι είσαι πιο ελεύθερος”.

Προφανώς αυτό φάνηκε και στο πως υποδέχθηκε και το κοινό την ταινία. Η διάκρισή της στο Φεστιβάλ των Καννών, (Ειδική Αναφορά της Οικουμενικής Επιτροπής στο τμήμα “Ένα Κάποιο Βλέμμα”), αλλά και οι θετικές κριτικές και η αποδοχή του κοινού σε Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία.



Για την ίδια η σκηνοθεσία είναι μια νέα εμπειρία, η οποία όμως απέδωσε καρπούς.

“Διάλεξα εγώ την μουσική και δεν την έδωσα σε κάποιον να την γράψει. Και την διάλεξα συζητώντας με φίλους. Όλοι μου πρότειναν και κάποιο τραγούδι, κάποια μουσική. Δεν ήθελα να ζητήσω από τον θεατή να νιώσει συγκίνηση μέσα από μια συγκεκριμένη μουσική επιλογή, δεν ήθελα να οδηγήσω κανέναν προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση”, τόνισε.

Απαντώντας σε ερώτηση για τη νομική διάσταση του ζητήματος της ευθανασίας, η Βαλέρια Γκολίνο είπε ότι θεωρεί σημαντικό να υπάρξουν σοβαροί νόμοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

“Πρόκειται για ένα από τα πιο σοβαρά ηθικά ζητήματα που υπάρχουν σήμερα. Η παρουσία της θρησκείας σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα καθιστούν το θέμα αυτό ακόμη πιο ευαίσθητο. Όμως νομίζω ότι ο κόσμος είναι έτοιμος, πιο έτοιμος από τις κυβερνήσεις. Πρέπει λοιπόν οι κυβερνήσεις να έχουν επαφή με τον κόσμο, γι’ αυτό και περιμένουμε η Ευρώπη να πάρει αυτό το θέμα στα σοβαρά”.

Η ταινία παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ στο πλαίσιο του τμήματος του βραβείου LUX, το βραβείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Οι άλλες δύο ταινίες που διαγωνίζονται για το βραβείο και παρουσιάζονται στην Θεσσαλονίκη είναι το Ραγισμένα όνειρα του Φέλιξ φαν Γρένινγκεν (Βέλγιο) και Ο εγωιστής γίγαντας  της Κλίο Μπάρναρντ (Βρετανία). Εμείς πάντως ελπίζουμε να πάρει το βραβείο η ταινία της Βαλέρια Γκολίνο.

Το κοινό έχει την δυνατότητα να ψηφίσει την ταινία της προτίμησής του στην ιστοσελίδα luxprize.eu ή στην αντίστοιχη σελίδα στο Facebook.