Τα περίφημα animATheca diorama boxes του Θόδωρου Μπρουσκομάτη φιλοξενούνται για έναν μήνα περίπου στη Manifactura gallery στο Χαλάνδρι (Αριστοφάνους 17). Πρόκειται για μικρές κατασκευές εν είδει εικονοστασίου που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων από την Amy Winehouse και την Αλικη Βουγιουκλάκη μέχρι τον Miles Davies, τη Marilyn Monroe και τον Άρη Βελουχιώτη. Προσωπικότητες από όλη την γκάμα των τεχνών, της πολιτικής αλλά και της κοινωνικής ζωής, «αγιοποιούνται» μέσα από τη ματιά του αρχιτέκτονα και εικαστικού Θόδωρου Μπρουσκομάτη ο οποίος εδώ και χρόνια ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με αυτό το αντικείμενο.
Οι κατασκευές αυτές που ονομάζονται diorama boxes, είναι post kitsch αισθητικής και απεικονίζουν εν είδει τρισδιάστατης δυτικότροπης θρησκευτικής εικόνας, προσωπικότητες που δεν ζουν πια και που για κάποιους έχουν λάβει το φωτοστέφανο και ανήκουν πλέον στο πάνθεον. Τα κουτιά έχουν διαστάσεις 11cm x 16cm x 5,5cm και είναι κατασκευασμένα απο mdf, γυαλί, εφυαλωμένες εικόνες τυπωμένες σε φωτογραφικό χαρτί, πλαστικές, γυάλινες, μεταλλικές χάντρες, ποικιλία υφασμάτων απ' όλο τον κόσμο, πλαστικά και υφασμάτινα λουλούδια, πλαστικά μικρά ζώα, ακρυλικά και glitter χρώματα, σύρμα, σιλικόνη και γενικά ό,τι μικροαντικείμενο βρεθεί στον δρόμο του εικαστικού. Η έκθεση περιλαμβάνει 150 περίπου κουτιά, από τα πάνω από 650 που έχει κατασκευάσει συνολικά ο καλλιτέχνης, και όπως λέει ο ίδιος «κάποια έγιναν σαν άσκηση». Σε κάθε περίπτωση, AnimATheca έγιναν πάνω από 400 προσωπικότητες.
Η ιδέα για την ενασχόλησή του αυτή ήρθε όταν πριν από τρία χρόνια, σε μια βόλτα του στο Camden Lock του Λονδίνου, είδε μια μικρή γκαλερί αφιερωμένη στη μεξικάνικη λαϊκή τέχνη και συγκεκριμένα σε κάτι μικρά -ή μεγαλύτερα- κουτιά σαν εικονοστάσια με θέματα θρησκευτικά. Όπως θυμάται ο ίδιος: «Μου έφεραν στο μυαλό κάποια αλλά κουτιά ενός Αμερικανού καλλιτέχνη, αλλά σε εντελώς διαφορετικό ύφος, του Joseph Cornell. Αυτά τα θεματικά κουτιά με τη συγκεκριμένη τεχνική λέγονται diorama boxes, shadow boxes, shrines, κλπ. Τότε περίπου ήταν που είχε πεθάνει η Amy Winehouse και ένοιωσα την ανάγκη να της προσφέρω κάτι σαν κτέρισμα και σκέφτηκα να φτιάξω ένα μικρό "εικονοστάσι", όπως περίπου τα μεξικάνικα - έτσι γεννήθηκε το πρώτο κουτί. Όταν το είδαν οι φίλοι μου ενθουσιάστηκαν και με παρότρυναν να συνεχίσω. Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω κι άλλους αγαπημένους διάσημους που έφυγαν, ώσπου όλο αυτό έφτασε να απαιτεί το σύνολο του χρόνου μου. Αποτέλεσμα, να συνεχίζω να κάνω κουτιά, σχεδόν ασταμάτητα…».
