Δεν έχουν ελεύθερο χρόνο. Ούτε για κουβέντα μισής ώρας. Τους κυνηγάς σε κακοτράχαλα σημεία στη μέση του πουθενά ή σε βίλες της Κηφισιάς -που ορκίζεσαι ότι είναι στοιχειωμένες- στη διάρκεια των τηλεοπτικών γυρισμάτων. Και έτσι καταφέρνεις να γνωρίσεις αυτούς τους δύο τριαντάρηδες που δουλεύουν πολύ σκληρά εδώ και χρόνια. Χωρίς παράπονα, ντιβισμούς και καλλιτεχνικές δηθενιές. Χωρίς κανέναν πόθο να γίνουν αναγνωρίσιμοι, εξώφυλλα και σελέμπριτι
Επρεπε να περιμένουμε αμίλητοι γύρω στα 20 λεπτά μέχρι να ολοκληρώσουν μια σκηνή. Ο μέσος θεατής βλέποντας μια τρίλεπτη σκηνή αγνοεί ότι χρειάστηκαν πολλές επαναλήψεις για να πει η σκηνοθέτης «το ’χουμε», ούτε γνωρίζει τον αριθμό των μελών του συνεργείου που ομαδικά προσπαθούν να πετύχει η κάθε λήψη. Γιατί να ξέρει ο θεατής τι δουλειά κάνει ο σκριπτ; (Προσέχει τη λεπτομέρεια σε κάθε λήψη. Επί παραδείγματι, αν ο Μίνως Θεοχάρης κρατάει με το δεξί χέρι ένα αντικείμενο σε μια λήψη, ο σκριπτ θα του επισημάνει τις σωστές λεπτομέρειες και στην επόμενη.) Τη δουλειά όμως του κάθε μέλους του συνεργείου γνωρίζουν οι δύο ηθοποιοί και αρχίζουν να μου αραδιάζουν τα ονόματά τους. Επιμένουν. «Ξέρετε, είναι ομαδική δουλειά με κατάληξη τον ηθοποιό. Ολα ξεκινούν από τους αφανείς ήρωες», θα μου πει η Νάντια Κοντογεώργη.
Σε εκπλήσσει η Νάντια. Μιλάει σχεδόν όπως θα περίμενες να μιλούν οι ηλικιωμένες χήρες στρατηγών και δεν ξέρεις αν είναι κάποια περσόνα που έχει υιοθετήσει ή μια διανοούμενη ηθοποιός. Διαθέτει τρομερή ευφυΐα. Τους ρωτάς πώς είναι η καθημερινότητά τους μετά το «Κάτω Παρτάλι» και οι απαντήσεις τους σε σοκάρουν. Ξυπνούν ξημερώματα. Συνήθως πριν τις έξι. Τρέχουν σε τοποθεσίες σε ολάκερη την Αττική (τους ακολουθήσαμε στα βόρεια προάστια και στη διάρκεια των εξωτερικών γυρισμάτων κοντέψαμε να πάθουμε κρυοπαγήματα). Επιστρέφουν σπίτι για να μάθουν τα λόγια της επόμενης μέρας γυρισμάτων. Τρέχουν στο θέατρο. Κοιμούνται νωρίς. Αυτό επαναλαμβάνεται σε λούπα. Το περίεργο είναι ότι τους αρέσει.
Στις παραστάσεις του Εθνικού
Αν διαβάσεις το βιογραφικό τους, θα αντιληφθείς εύκολα γιατί. Είναι σχεδόν παιδιά «θαύματα». Ξεκίνησαν να συμμετέχουν σε καλλιτεχνικά δρώμενα από «νεογνά». Η Νάντια, λόγου χάρη, υπήρξε η τηλεοπτική κόρη της Κατιάνας Μπαλανίκα στη σειρά «Δανεικός πατέρας» το 1997, σε προεφηβική ηλικία. Λίγα χρόνια αργότερα, περίπου στα 16 του χρόνια, ο Μίνως Θεοχάρης παρακολουθούσε στην Αγγλία το θερινό τμήμα στο Guildford School of Acting (GSA) με θέμα το μιούζικαλ. Η Νάντια τότε συμμετείχε στον Δραματικό Ομιλο του Κολλεγίου Αθηνών, έκανε χορό, πιάνο, καταπιανόταν με οτιδήποτε εναλλακτικό. Δεν τέθηκε ποτέ θέμα να ασχοληθούν με κάτι διαφορετικό.
Εκαναν τα πάντα έκτοτε. Πέρασαν στο Εθνικό. Ο Μίνως έχει τραγουδήσει από μελοποιημένα ποιήματα του Λόρκα μέχρι Σάκη Ρουβά, με τον οποίο μάλιστα έχει συνεργαστεί στην πίστα, έχει παίξει το παιδί που μάζευε χρήματα για αλλαγή φύλου στη «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα, έχει συμμετάσχει σε ουκ ολίγες παραστάσεις του Εθνικού (με σκηνοθέτες τον Δημήτρη Λιγνάδη, τον Νίκο Καραθάνο και τον Νίκο Μαστοράκη). Εχει σκηνοθετήσει stand up παράσταση στο «Koo Koo» («Τρεις στο Koo Koo») στην οποία συμμετείχε και η Νάντια Κοντογεώργη. Η Νάντια έχει συνεργαστεί με τον Σταμάτη Φασουλή και έχει εμμονή με τα μιούζικαλ. Την είδαμε στις παραστάσεις «Δυο τρελοί τρελοί παραγωγοί», «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», «Η όπερα της πεντάρας», «Rent», «Chicago» και «Sugar». Πρόσφατα ήταν υποψήφια για την Καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη για τον ρόλο της στο «Chicago» - και δικαίως. Οσοι έχουν δει την εναρκτήρια σκηνή της φετινής παράστασης στην οποία συμμετέχει «Πράματα και θάματα» μπορούν να επιβεβαιώσουν το ταλέντο της. Ο Μίνως Θεοχάρης κάθε Παρασκευή και Σάββατο προσπαθεί να σκηνοθετήσει τα δικά του ερωτήματα γύρω από τις σχέσεις των τριαντάρηδων στο «Σε θέλω δίπλα μου» στο Loft του Badminton.
«Πάντοτε με θυμάμαι να κάνω τέσσερις δουλειές», θα πει χαρακτηριστικά η Νάντια Κοντογεώργη. Και τώρα που είναι αναγνωρίσιμοι μήπως την ψώνισαν; «Δεν έχω δει κανέναν στον δρόμο να σκίζει τα ρούχα του για μας», λέει χαρακτηριστικά ο Μίνως Θεοχάρης. «Εχουν αλλάξει οι καιροί. Επίσης δεχόμαστε ό,τι συμβαίνει ως κομμάτι της δουλειάς. Την ίδια χαρά που παίρνω αν δω το θέατρο γεμάτο σε μια παράσταση που συμμετέχω, παίρνω και από τους ανθρώπους που με χαιρετούν στον δρόμο», θα συμπληρώσει ο Μίνως. Ισως να το πρόσθεσε στην κουβέντα η Νάντια. Ετσι κι αλλιώς, ο ένας συμπληρώνει την τελευταία πρόταση του άλλου. Είναι φίλοι σχεδόν 10 χρόνια. Γνωρίστηκαν στις ακροάσεις του Εθνικού. Εκείνος παραλίγο να κάψει το λευκό της φόρεμα με ένα τσιγάρο. Εκείνη είπε κάτι κυνικά χιουμοριστικό που δεν τον έκανε να χαμογελάσει. Ηταν αμοιβαία η αντιπάθειά τους. «Ενοχληθήκαμε που περάσαμε και οι δύο. Θα ήμασταν συμφοιτητές στο πρώτο έτος», λέει ο Μίνως και η Νάντια κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι. Ενας καφές στου Ψυρρή, τρεις μήνες μετά, τους έφερε πιο κοντά, έγιναν φίλοι. Συμπτωματικά βρέθηκαν μαζί στο «Κάτω Παρτάλι». «Προσπαθούμε να υποκριθούμε ότι είμαστε απλώς συνάδελφοι και όχι φίλοι. Είναι περίεργο ωστόσο όταν βλέπουμε πολλά πράγματα από τη σχέση μας να αποτυπώνονται στην κάμερα. Δεν ξέρω αν συμβαίνει τυχαία ή όχι. Είναι μια ευτυχής συγκυρία», σημειώνουν.
«Μέρος της δουλειάς» η αποτυχία
Επιμένουν ότι θέλησαν αμφότεροι να γίνουν ηθοποιοί για να απολαύσουν ένα ταξίδι. Θέλουν σχεδόν καθημερινά να υποδύονται κάποιον άλλο. «Ο στόχος μου κάνοντας αυτή τη δουλειά είναι το μη στίγμα, να μην τυποποιηθώ σε συγκεκριμένους ρόλους. Να έχω την ελευθερία της πρώτης μέρας στη δουλειά», λέει ο Μίνως. Η Νάντια στοχεύει στην εξέλιξη. Η αποτυχία πώς θα τους φαινόταν μετά από τηλεθεάσεις που ακουμπούν το 60%; «Μέρος της δουλειάς», θα πει η Νάντια. «Αποτυχία είναι να μην κάνεις αυτό που θέλεις. Να μην μπορείς να εκφραστείς και να επικοινωνήσεις με το κοινό σου. Να μην μπορείς να πας ένα βήμα πιο πέρα. Μου έλεγε μια φίλη πριν από μερικά χρόνια “μα δεν έχεις κάνει ακόμα το μπαμ” και απαντούσα “μα το έκανα”», καταλήγει.
«Μπαμ είναι να κάνεις κάτι που σου αρέσει πολύ», παρεμβαίνει ο Μίνως. «Επιτυχία είναι να είσαι περήφανος για τη συμμετοχή σου κάπου, πριν καν προβληθεί αυτή η δουλειά. Οπως συνέβη με το “Κάτω Παρτάλι”», θα συμπληρώσει η Νάντια.
Εχει σχεδόν νυχτώσει. Η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά. Κουβέρτες αλλάζουν χέρια για τις ανάγκες των εξωτερικών γυρισμάτων. Τα παιδιά αντέχουν επτά ημέρες την εβδομάδα. Σχεδόν δώδεκα ώρες. Το λατρεύουν. Μάλλον αυτή είναι και η απάντηση πίσω από την τεράστια επιτυχία του σίριαλ. Δουλεύουν πολύ και αυτό τους χαροποιεί.
