Ρώσος πρέσβης: Οι σχέσεις Ρωσίας-Ελλάδας πρέπει να χρησιμεύσουν ως παράδειγμα διακρατικής συνεργασίας

Την άποψη ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βοηθήσει το ΝΑΤΟ ώστε να αποφύγει εσφαλμένες αντιλήψεις σχετικά με τη Ρωσία, επισημαίνει με συνέντευξή του στο protothema.gr ο Ρώσος πρέσβης κ. Αλεξάντρ Αλεξέεφ, πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλίας «Ρωσία Ελλάδα» και υψηλόβαθμο στέλεχος του Οργανισμού του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας στον οποίο συμμετέχουν χώρες από την ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου, όπως η Αρμενία, η Λευκορωσία, το Καζακστάν, η Κιργιζία, η Ρωσική Ομοσπονδία, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν.

Έχοντας διατελέσει επί σειρά ετών διευθυντής του Τμήματος ΝΑΤΟ του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, ο κ. Αλεξέεφ, υπογραμμίζει παράλληλα τη στρατηγική σπουδαιότητα του ενεργειακού τομέα στο σύστημα των διακρατικών σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας, αναφέρεται στο Κυπριακό, ενώ σχολιάζει και τις εξελίξεις στη Βαλκανική, εκφράζοντας την άποψη ότι «το Κοσσυφοπέδιο θα παραμείνει κέντρο διακίνησης ναρκωτικών, εμπορίου όπλων και ανθρώπων, εκτρέφοντας ελπίδες για τη δημιουργία της "Μεγάλης Αλβανίας"».

Οι ελληνορωσικές σχέσεις έχουν βαθιές ρίζες στην ιστορία. Ωστόσο, αντιμετώπιζαν πάντοτε μια ανάσχεση από τον μάλλον αντιρωσικό προσανατολισμό του ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας. Μπορούν αυτές οι σχέσεις να συμβάλουν ως γέφυρα προς αμοιβαία κατανόηση και συνεργασία μεταξύ της Ευρώπης και της Ρωσίας ή προορίζονται να εκπροσωπούν μια σιωπηρή εξαίρεση από την κυρίαρχη κατεύθυνση των ευρωπαϊκών επιλογών;

Θα ήθελα εξαρχής να συμφωνήσομε σχετικά με την ορολογία: ως προς τις σχέσεις με τη Ρωσία, υπό οιανδήποτε οπτική, λόγος πρέπει να γίνεται για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, υπό την περισσότερο ευρεία έννοια αυτής της λέξης, η Ρωσία επί μακρόν και σταθερά αποτελεί συστατικό στοιχείο της κοινής μας ηπείρου. 

Τώρα, ως προς το κύριο ζήτημα. Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι οι σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας όχι μόνο μπορούν, αλλά και πρέπει να χρησιμεύσουν ως παράδειγμα διακρατικής συνεργασίας. Μεταξύ των λαών των δύο χωρών μας δημιουργήθηκαν πολιτισμική εγγύτητα, βασισμένη στην Ορθοδοξία, βαθιές παραδόσεις αμοιβαίας κατανόησης σε περίπλοκες στιγμές της ιστορίας, όπως και ειλικρινής σεβασμός του ενός προς τον άλλο. Ενεργώντας πάνω σ’ αυτή την πολύτιμη κληρονομιά, είναι πλέον σημαντικό, με κοινές προσπάθειες, να επιδιώξομε ουσιώδη πρόοδο σε όλους τους τομείς κοινών δράσεων μεταξύ των δύο χωρών μας, αναδεικνύοντας ιδίως τα πλεονεκτήματα της εποικοδομητικής συνεργασίας έναντι της εχθρότητας και της καχυποψίας.

Υπάρχει μία ακόμη ιδιαιτερότητα, την οποία επιβάλλεται να υπογραμμίσω: η ανάπτυξη των ρωσο - ελληνικών σχέσεων δεν στρέφεται εναντίον κανενός. Τα αποτελέσματα της δικής μας δράσης θα μπορούσαν να επιδράσουν θετικά στο πολιτικό και επιχειρηματικό κλίμα στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια, από τις δικές μας επιτυχίες θα μπορούσαν να βγουν κερδισμένοι όλοι οι Ευρωπαίοι χωρίς εξαίρεση. 


Επίσημα κείμενα του ΝΑΤΟ περιγράφουν τη Ρωσία ως απειλή για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, σχεδόν ισοδύναμη της ισλαμικής τρομοκρατίας, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί να εφαρμόζει κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας εξαιτίας της Ουκρανικής κρίσης. Θα θεωρούσατε ότι η Ελλάδα μπορεί να μεταβάλει τη στάση των συμμάχων και εταίρων της έναντι της Ρωσίας; Αυτό το ρόλο αναμένει η ρωσική κοινή γνώμη από την Ελλάδα;

Για μεγάλο χρονικό διάστημα συνέπεσε να ασχοληθώ με τις σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ. Γνωρίζω πώς λειτουργούν οι μηχανισμοί της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, κατά πόσο σημαντικές είναι οι θέσεις του κάθε κράτους – μέλους κατά τη συζήτηση των περισσότερο κρίσιμων διεθνών προβλημάτων, την επεξεργασία και τη λήψη των αποφάσεων. 

Η φωνή των Ελλήνων, οι οποίοι γνωρίζουν τους Ρώσους καλά και κατανοούν τα κίνητρά τους, θα μπορούσε να βοηθήσει τη Συμμαχία ώστε να αποφύγει εσφαλμένες αντιλήψεις σχετικά με τη Ρωσία και το ρόλο της στην εγγύηση της ευρωπαϊκής ασφάλειας, να κατανοήσει καλύτερα τα πλεονεκτήματα των κοινών ενεργειών, οι οποίες θα αντιστέκονταν σε ολόκληρο το σύμπλεγμα των νέων προκλήσεων και απειλών, σε αντιδιαστολή προς την ρωσοφοβική ημερησία διάταξη, παραγόμενη από υπέρμετρα πολιτικοποιημένα συμφέροντα ή από το συναισθηματισμό μεμονωμένων κρατών – μελών. 

Αντί να χρησιμοποιείται η παρούσα κατάσταση στην Ουκρανία ως πρόσχημα για τη λήψη αντιρωσικών κυρώσεων, θα έπρεπε να είχαν ενεργοποιηθεί ενέργειες προς το Κίεβο, ώστε να επιτευχθεί απ’ αυτό η εκπλήρωση των Συμφωνιών του Μινσκ, οι οποίες αποτελούν χωρίς εναλλακτική εκδοχή βάση για την ομαλοποίηση της Ουκρανικής κρίσης. 

Ποια εκτίμηση θα μπορούσατε να κάνετε για τη συνεργασία μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας στον τομέα της ενέργειας; Είναι η ρωσική πλευρά ικανοποιημένη από τα βήματα, τα οποία μέχρι τώρα έχουν επιτευχθεί και πώς θα περιγράφατε τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ανάπτυξη της αυτής της συνεργασίας;

Δεν αναλαμβάνω να σας εκθέσω επίσημες εκτιμήσεις ως προς την κατάσταση και τις προοπτικές της ανάπτυξης της ρωσο – ελληνικής ενεργειακής συνεργασίας. Αυτό το κάνουν καλύτερα άνθρωποι που ασχολούνται άμεσα με αυτό το ζήτημα στα αρμόδια υπουργεία και τους φορείς των δύο χωρών μας. 

Θα ήθελα, ωστόσο, να υπογραμμίσω τη στρατηγική σπουδαιότητα του ενεργειακού τομέα στο σύστημα των διακρατικών σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας. Σ’ αυτή τη βάση, εξελίσσονται μακροχρόνια προγράμματα, συνεπαγόμενα επενδύσεις μεγάλης κλίμακας, οι οποίες είναι ικανές να ασκήσουν θετική επίδραση στη δημοσιονομική και οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και να δημιουργήσουν μεγάλο αριθμό νέων θέσεων εργασίας. 

Κατά το παρελθόν, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, δεν καταφέρναμε πάντοτε να υλοποιήσομε πολλές ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες. Εννοώ, μεταξύ άλλων, σχέδια όπως οι αγωγοί πετρελαίου «Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη» και φυσικού αερίου «South Stream». 
Τώρα, διανοίγονται ενδιαφέρουσες προοπτικές ως προς την κατασκευή του αγωγού «South Stream». Με τη θέση του σε λειτουργία, η Ελλάδα μπορεί να μετεξελιχθεί σε βασική διαμετακομιστική χώρα, η οποία θα αποκτήσει αξιοπρόσεκτη συμβολή στη διασφάλιση του συνεχούς εφοδιασμού της Ευρώπης με αυτό το είδος ενέργειας. 

Θα ήθελα, στο σημείο αυτό, να απευθύνω προς την Ευρωπαϊκή Ένωση την πρόσκληση να τηρήσει περισσότερο ευνοϊκή στάση ως προς τη συνεργασία με τη Ρωσία στον τομέα της ενέργειας, να παραμερίσει προσκόμματα, τα οποία εμποδίζουν την ανάπτυξή της και να μη δημιουργήσει νέα.

Το 2016, το Αφιερωματικό Έτος, ήταν μια μεγάλη επιτυχία των διμερών σχέσεων. Ποια πρέπει να είναι τώρα η συνέχειά του στους τομείς της οικονομικής, εμπορικής και πολιτιστικής συνεργασίας;

Ας συνεχίσουμε με την κατάσταση στα Βαλκάνια. Η Σερβία ακολουθεί μια εξωτερική πολιτική, η οποία ισορροπεί μεταξύ της συμφωνίας ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και των παραδοσιακών δεσμών της με τη Ρωσία. Αντιθέτως, η Αλβανία φαίνεται πως ακολουθεί μάλλον αναθεωρητική αντίληψη, υπαινισσόμενη ακόμη και συνοριακές αλλαγές. Το Μαυροβούνιο έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, το Κοσσυφοπέδιο εκπέμπει σημεία νέας αστάθειας και η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας αναζητεί μια λύση στο πρόβλημα της ονομασίας της, δοκιμάζοντας τόσο μια συμφωνία με την Ελλάδα, όσο και την παράκαμψη των ελληνικών νομικών και πολιτικών επιχειρημάτων. Λαμβάνοντας υπ’ όψη τη μακρά εμπειρία σας στην περιοχή, θα μπορούσατε να συμπεράνετε ότι τα Βαλκάνια εισέρχονται σε μια νέα εποχή της θέσης και του ρόλου τους στην Ευρώπη; 
Θα πρέπει να είμαι πολύ τολμηρός άνθρωπος, ώστε να μιλήσω για την κατάσταση στα Βαλκάνια με τους Έλληνες, γνωστούς πολύ μακριά από τα σύνορα της Ευρώπης για το υψηλό επίπεδο των δικών τους γνώσεων σχετικά με τη Βαλκανική. Παρ’ όλα αυτά θα επιχειρήσω να το κάνω. 

Τα Βαλκάνια, ως γνωστόν, είναι μια εξαιρετικά εύθραυστη και σύνθετη περιοχή της Ευρώπης, στην οποία περιπλέκονται πολλές πολιτικές, οικονομικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες. Η αυθαίρετη εισβολή στην εκεί υφιστάμενη κατάσταση πραγμάτων, τις περισσότερες φορές, οδηγεί σε βαρύτατες συνέπειες. 

Ειλικρινά μιλώντας, δεν έχω τη γνώμη ότι τα Βαλκάνια εισέρχονται σε νέα εποχή της ανάπτυξης τους ή πως «προβάρουν» ένα νέο ρόλο στη σύγχρονη Ευρώπη. Σε τελική ανάλυση, συνεχίζομε να βιώνουμε τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και, πρωτίστως, των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, το 1999. Όπως είχαμε τότε προειδοποιήσει τους Δυτικούς εταίρους μας, η σταθεροποίηση των Βαλκανίων μέσω της μηχανιστικής ένταξης χωριστών κρατών της περιοχής στο ΝΑΤΟ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα επιτύχει. Οι διαχωριστικές γραμμές στην περιοχή δεν εξαλείφονται με αυτό τον τρόπο, μόνον μετακινούνται σε άλλο σημείο, δημιουργώντας πραγματικά σύνορα εκεί, όπου μέχρι τελευταία υπήρχαν μόνο στα χαρτιά. Το Κοσσυφοπέδιο θα παραμείνει κέντρο διακίνησης ναρκωτικών, εμπορίου όπλων και ανθρώπων, εκτρέφει ελπίδες για τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας». 
Δυστυχώς, η προσοχή μεγάλων πολιτικών παικτών στην Ευρώπη και τον κόσμο είναι τώρα αποσπασμένη σε άλλες περιοχές. Είναι, όμως, αναγκαίο τα Βαλκάνια να βρεθούν στο οπτικό πεδίο της διεθνούς κοινότητας. Πρέπει εκ των προτέρων αν όχι να απομακρύνει, τότε τουλάχιστον να καταπραΰνει τις αντιθέσεις που υπάρχουν εκεί. Σε αντίθετη περίπτωση, για μία ακόμη φορά, θα αναγκαστεί να δράσει εκ των υστέρων, προβάλλοντας βιαστικά λύσεις τύπου «Σχεδίου Αχτισάαρι».

Οι συνθήκες στη Μέση Ανατολή δημιούργησαν μια προσέγγιση μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας αν και αυτή είναι μάλλον επιφυλακτική και δύσκολη. Πώς προβλέπετε τον ρόλο και τη συμβολή της Ρωσίας σε μια διαδικασία ομαλοποίησης των ελληνο – τουρκικών σχέσεων; Τι πιστεύει η Ρωσία σχετικά με την πρόσφατη τουρκική αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης;

Οι Ρώσοι επιθυμούν η αδελφή τους Ελλάδα να αναπτύσσεται ευνοϊκότερες εξωτερικές συνθήκες. Για το σκοπό αυτό είναι απαραίτητη η ομαλοποίηση των ελληνο – τουρκικών σχέσεων. Η ρωσική πλευρά είναι έτοιμη να αξιοποιήσει κάθε δυνατότητα, την οποία έχει στη διάθεσή της, γι’ αυτό το στόχο. Ωστόσο, ο κυριότερος ρόλος στη διαδικασία ομαλοποίησης, πέραν πάσης αμφιβολίας, ανήκει στην ίδια την Ελλάδα και την Τουρκία. Τα υπόλοιπα ενδιαφερόμενα κράτη πρέπει να περιορίζονται στη δημιουργία των συνθηκών, οι οποίες διευκολύνουν την ομαλοποίηση, είτε στην εκπλήρωση μιας παράκλησης, την οποία θα απηύθυναν η Αθήνα ή η Άγκυρα. Απόπειρες να εμφανιστούν με δικές τους πρωτοβουλίες, μη συμφωνημένες με την Ελλάδα και την Τουρκία, οι οποίες επιπλέον δεν θα συνυπολόγιζαν τα συμφέροντα των δύο χωρών, είναι αναπόφευκτο ότι δεν απέβαιναν εποικοδομητικές. 

Δεν υπάρχει η παραμικρότερη αμφιβολία ότι η διαδικασία ομαλοποίησης των ελληνο - τουρκικών σχέσεων είναι δυνατή μόνον πάνω σε στέρεη νομική βάση, η οποία περιλαμβάνει τα διεθνή - νομικά ντοκουμέντα, στα οποία εδράζονται τα σύνορα αμφοτέρων των κρατών.

Η τουρκική κυβέρνηση ενθαρρύνει τελευταίως τη χρήση του μνημείου της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη για θρησκευτικούς σκοπούς. Πώς θα σχολιάζατε αυτή την απόφαση;

Η Αγία Σοφία αποτελεί ένα από τα πλέον επισκέψιμα αξιοθέατα της σημερινής Κωνσταντινούπολης. Τη βλέπουν με μεγάλο ενδιαφέρον άνθρωποι με την πιο διαφορετική προέλευση και τις πιο διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις. 

Είναι σε όλους γνωστός ο ρόλος αυτού του ναού στην πνευματική ιστορία της Ευρώπης. Έχει ιδιαίτερη σημασία για το ρωσικό λαό, ο οποίος παρέλαβε τις βάσεις της χριστιανικής Ορθοδοξίας από το Βυζάντιο. Ακριβώς στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία εστάλησαν οι πρέσβεις του πρίγκιπα Βλαδίμηρου, σε συνέχεια της ανακήρυξης της Ρωσικής ορθόδοξης Εκκλησίας, προκειμένου να γνωρίσουν την ουσία της Ορθοδοξίας και κατόπιν να διαδώσουν αυτή την πίστη σε ολόκληρο το τότε ρωσικό κράτος. 

Προσωπικά, θα ήθελα η Αγία Σοφία να παραμείνει ανοικτή για όλους, όσοι επιθυμούν να επισκέπτονται αυτό το μεγαλειώδες μνημείο του πνευματικού πολιτισμού. 
Πώς εκτιμάτε τις διπλωματικές εξελίξεις στο Κυπριακό πρόβλημα; Πώς η Ρωσία μπορεί να τώρα να συμβάλει σε μια δίκαιη, λειτουργική και μόνιμη λύση του;

Η ρωσική πλευρά υποστηρίζει με σταθερότητα και συνέπεια την επίτευξη δίκαιης, αποτελεσματικής και μακροπρόθεσμης λύσης του προβλήματος της Κύπρου. Η χώρα μας διαθέτει μεγάλο απόθεμα δυνατοτήτων, τις οποίες αξιοποιεί και είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει περαιτέρω για την επίτευξη αυτού του στόχου. Σε ό,τι αφορά τις ιδιαιτερότητες του διακανονισμού στην Κύπρο, θα ήθελα πρωτίστως να επισύρω την προσοχή σας στον κύκλο των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. 

Ένας από τους απολύτως αναγκαίους όρους για την επίτευξη προόδου στις συνομιλίες είναι ο σεβασμός των νομίμων συμφερόντων της ελληνικής και της τουρκικής κοινότητας στην Κύπρο, η εγκατάλειψη προσπαθειών να οδηγήσουν σε λύσεις που δεν τους ταιριάζουν, διαμέσου σκληρών πιέσεων,. Σ’ αυτό επίσης οι θέσεις της Ρωσίας και της Ελλάδας συμπίπτουν. 

Κατά την άποψή μου, έχουν εκτυλιχθεί γνωστά γεγονότα, τα οποία συνδέονται με τις απόπειρες εφαρμογής του Σχεδίου Ανάν. Από αυτά επιβάλλεται να συμπεράνουμε ότι η επιφόρτιση της διαδικασίας του διαλόγου και της επακόλουθης κρατικής δομής της Κύπρου με τεχνητά σχήματα είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε κατάρρευση την ίδια τη διαδικασία του διαλόγου.

Εκπροσωπείτε μια οργάνωση, η οποία ιδρύθηκε το 1958, με σκοπό να υποστηρίξει τη σημασία των διμερών σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας, υπό διαφορετικές εσωτερικές και διεθνείς περιστάσεις. Ποιος, πιστεύετε, ότι είναι σήμερα ο ρόλος των Συνδέσμων φιλίας και πώς βλέπετε τη συνεργασία σας με τον Ελληνορωσικό Σύνδεσμο στην Ελλάδα;

Στη σύγχρονη εποχή, ο ρόλος ενός Συνδέσμου, όπως ο δικός μας, είναι εξαιρετικά μεγάλος και υπεύθυνος. Είναι η υποστήριξη των επαφών μεταξύ των εκπροσώπων των κρατικών οργάνων εξουσίας, τα οποία ασχολούνται με την ανάπτυξη των σχέσεων με την Ελλάδα, η δράση με διαφορετικά στρώματα της ρωσικής κοινωνίας με στόχο τη συνένωση ανθρώπων, οι οποίοι ενδιαφέρονται ειλικρινά για την ανάπτυξη της φιλίας με τη χώρα σας και το λαό της, η διεξαγωγή επίσημων εκδηλώσεων, αφιερωμένων στις επετειακές ημερομηνίες της ελληνικής ιστορίας και των ρωσο – ελληνικών σχέσεων και πολλά άλλα. Υποχρεωτική προϋπόθεση της επιτυχίας σ’ αυτό το έργο είναι η στενή συνεργασία με τους Έλληνες φίλους και εταίρους μας. Έχομε απλώς εξαιρετικές σχέσεις με τον αδελφό Ελληνορωσικό Σύνδεσμο και τον Πρόεδρό του Θεόδωρο Ψαλιδόπουλο. Θέλω από την καρδιά μου να ευχαριστήσω τους Έλληνες φίλους για την κατανόηση, την υποστήριξη και την καλή διάθεση απέναντί μας.

*Ο πρέσβης ε.τ. κ. Αλεξάντρ Αλεξέεφ γεννήθηκε το 1951. Το 1973, αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων της Μόσχας και εισήχθη στην υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών. Μεταξύ των ετών 1973 – 1990 υπηρέτησε στις πρεσβείες της τ. Σοβιετικής Ένωσης στην Ελβετία και το Βέλγιο, καθώς και το 1ο Ευρωπαϊκό Τμήμα του Υπουργείου (χώρες της Δυτικής ηπειρωτικής Ευρώπης). Από το 1990 έως το 1993 διετέλεσε επικεφαλής του Τμήματος ΝΑΤΟ και αναπληρωτής προϊστάμενος της Διεύθυνσης Ευρωπαϊκής Συνεργασίας του Υπουργείου. Από το 1993 έως το 1998, υπηρέτησε ως Επιτετραμμένος της Πρεσβείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο Βέλγιο και υπεύθυνος της ομάδας για την ανάπτυξη της συνεργασίας με το ΝΑΤΟ. Στη συνέχεια και μέχρι το 2002, υπήρξε υποδιευθυντής της Διεύθυνσης Ευρωπαϊκής Συνεργασίας του ρωσικού ΥΠΕΞ, αρμόδιος για θέματα συνδεόμενα με τη συμμετοχή στον ΟΑΣΕ. Μεταξύ των ετών 2002 και 2004 ανέλαβε διευθυντής του 3ου Ευρωπαϊκού Τμήματος του ρωσικού ΥΠΕΞ (χώρες Κεντρικής Ευρώπης, Γερμανία και Πολωνία) και κατόπιν μέχρι το 2008, Πρεσβευτής της Ρωσίας στη Σερβία. Μεταξύ των ετών 2008 – 2010 υπήρξε διευθυντής του 4ου Ευρωπαϊκού Τμήματος (χώρες της Βαλκανικής, Κύπρος, Τουρκία) του Υπουργείου και μέχρι το 2014 διετέλεσε Πρεσβευτής της Ρωσίας στην Πολωνία. Μεταξύ των ετών 2014 – 2016, ως πρέσβης επί ειδική αποστολή, διετέλεσε Γενικός Επιθεωρητής του ρωσικού ΥΠΕΞ. Σήμερα, εργάζεται στη Γραμματεία του Οργανισμού του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας. Ο Οργανισμός Συλλογικής Ασφάλειας ιδρύθηκε στη Μόσχα το 2003, επί τη βάσει του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας, το οποίο είχαν υπογράψει το 1992 η Αρμενία, η Λευκορωσία, το Καζακστάν, η Κιργιζία, η Ρωσική Ομοσπονδία, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν.