Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα …

Το Ζάππειο μέγαρο η πιο απλά το Ζάππειο ήταν ένα από τα πιο επιβλητικά κτίρια της Παλιάς Αθήνας. Κτισμένο το 1888 σε σχέδια του Δανού Θεόφιλου Χάνσεν και σε μια καταπράσινη έκταση 80 στρεμμάτων ανάμεσα στον κήπο του παλατιού και του αρχαίου Ναού του Ολυμπίου Διός , ήταν η αγαπημένη περιοχή αναψυχής (αρχικά άκουγε στην ονομασία «αγελάδες») για τους κατοίκους μιας πόλης, όπου η έλλειψη πρασίνου ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. 
Το όνομά του το οφείλει στον μεγάλο εθνικό ευεργέτη Ευάγγελο Ζάππα ο οποίος, με την προτροπή του Παναγιώτη Σούτσου, θεμελιωτή της Ελληνικής Ολυμπιακής ιδεολογίας που «ζυμώθηκε» εκείνες τις εποχές, θέλησε έτσι να χρηματοδοτήσει την ανέγερση ενός Ολυμπιακού κτιρίου όπου θα γινόταν παράλληλα πολιτιστικά δρώμενα και εκθέσεις. 

Πράγματι στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας έγιναν στις εγκαταστάσεις του οι αγώνες ξιφασκίας, ενώ στην μεσολυμπιάδα του 1906 το κτίριο χρησίμεψε σαν Ολυμπιακό χωριό. 
Εδώ λειτούργησαν από το 1938 και για 38 χρόνια  οι «ραδιοφωνικοί θάλαμοι» της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. 

Τόσο στην Belle Époque (1890-1910), όσο και την περίοδο του Μεσοπολέμου (1910-1940) το Ζάππειο ήταν πάντα «γεμάτο». Το πρωί τον τόνο έδιναν οι νταντάδες, «τροφοί» κατά την τότε έκφραση, με τα χαρακτηριστικά μεγάλα τους στήθη που θεωρείτο και απαραίτητο επαγγελματικό προσόν. Δίπλα τους, οι υπερήλικες  συνταξιούχοι με το κομπολόι στο χέρι και με συγκεκριμένη πάντα ρεζερβέ θέση στα παγκάκια. Οι συζητήσεις ατελείωτες…

“Όασις”, “Αίγλη”, “Περιστύλιον”, “Στάδιον”, “Πεύκα”, ήσαν τα κέντρα που μάζευαν αριστοκράτες και αστούς ιδιαίτερα τις Κυριακές. Η «Όαση» λειτουργούσε προς την μεριά της Λεωφόρου Αμαλίας, ενώ η γνωστή «Αίγλη»  στην ακριβώς αντίθετη μεριά. Τα δύο αυτά μαγαζιά έδιναν καθημερινή μάχη με τι ατραξιόν να μαζέψουν περισσότερο κόσμο. Στη μάχη αυτή ρίχτηκαν από το 1904 και οι κινηματογραφικές παραστάσεις με έργα όπως «Δέκα γυναίκες για ένα άνδρα» και αντιλαμβάνεσθε βεβαίως το αδιαχώρητο που δημιουργείτο! 

Στο Ζάππειο επιδεικνύονταν με ιδιαίτερη χάρη οι νέες «κολεξιόν» και γενικά ότι πιο καινούργιο κυκλοφορούσε στη πόλη. Γι’ αυτό δεν ήταν λίγες οι απανταχού της πόλης μοδίστρες, καπελούδες  και άλλοι επαγγελματίες  που περνούσαν συστηματικά από το Ζάππειο για επαγγελματική ενημέρωση…

Στο Ζάππειο γινόταν καθημερινά το κόρτε ανάμεσα στα δύο φύλα. Εδώ κυριαρχούσαν οι στρατιωτικοί με τις καλοσχεδιασμένες  στολές τους. Ανάλογα με το βαθμό τους διάλεγαν: οι αξιωματικοί τις Ατθίδες από τα καλά σπίτια, τα φανταράκια τα δουλικά, όπως δυστυχώς αποκαλούντο τότε οι υπηρέτριες, τις μοδιστρούλες και τις καπελούδες.  



Όταν σουρούπωνε στα απόμερα δρομάκια του πάρκου άρχιζαν στα παγκάκια οι «αψιμαχίες» των πιο θαρραλέων και άτακτων ζευγαριών. Με το που άδειαζαν τα κέντρα, αργά μετά τα μεσάνυχτα, τα παγκάκια καταλαμβάνονταν από άστεγους και περιθωριακούς τύπους ενώ οι νυχτοφύλακες δεν προλάβαιναν να πηγαινοέρχονται.

Ας αφήσουμε όμως τον ρεπόρτερ της εφημερίδας «Έθνος» «ΕΥ» να μας ξεναγήσει στο χώρο. Βρισκόμαστε στο 1938:
«Ζάππειο, εδώ είνε η πρωτεύουσα των Αθηνών! Γιατί εδώ θα βρήτε κίνησι κοσμοπολίτικη, συρροή απ’ όλες τις άλλες... πόλεις, που κλείνει σήμερα στην αγκαλιά του το πάλαι ποτέ άστυ της Παλλάδος! 
»Στο πάρκο του Ζαππείου, όπου η φύσις έχει εγκαταστήση ένα περίφημο εργοστάσιο δροσιάς, παράλληλα με την πλούσια βιομηχανία του οξυγόνου, θα δήτε κάθε βράδυ τον “κινητό πληθυσμό”, που συντηρεί το Ζάππειο, όπως συντηρεί και το Παρίσι!... 

»Στο Παρίσι θα συναντήσετε την τρελλή ποικιλία του Διεθνισμού: Εγγλέζοι, Σπανιόλοι, Μαροκινοί, Κινέζοι, Ρώσσοι, Ινδοί, Αμερικάνοι. Στο Ζάππειο θ’ αντικρύσετε το πλούσιο ανακάτεμα του... Παναθηναϊσμού: Μεταξουργιώτες, Πατησιώτες, Λεβιδιώτες, Αχαρνιώτες, Παγκρατιώτες!

»Το Ζάππειο είνε το Παρίσι της Αθήνας! Αυτό συγκεντρώνει πολλά βράδυα την αριστοκρατία των άλλων πόλεων κι’ αυτό επί τέλους λανσάρει τη Μόδα! Μια κομψή Μεταξουργιώτισσα στο Ζάππειο θα δη ένα ιδιόρρυθμο καπέλλο ή ένα καλοραμμένο εμπριμέ. Και η Νίτσα, η καλή μοδίστρα του τέρματος Σεπολίων, πρέπει να πηγαίνη απαραιτήτως συχνά... στο Ζάππειο, όπως οι μεγάλες μοδίστρες οφείλουν να πηγαίνουν στο Παρίσι! 



»Οκτώ το βράδυ. Ο μεγάλος δρόμος του πάρκου σκεπάζεται απ’ τα πλήθη που αποβιβάζουν τα ταξί και τα λεωφορεία. Ο βόμβος του συνωστισμού γεμίζει παράσιτα την ατμόσφαιρα. Τι παράξενο ηχητικό κοκτέιλ. Μικρές γλωσσίτσες, κουρδισμένες απ’ τη χαριτωμένη κοριτσίστικη ελαφρομυαλιά, παράγουν οξύτατα τιτιβίσματα, καθώς παρλάρουν ακούραστες για τα πιο απίθανα θέματα...

»Ένας ηλεκτρισμένος ερωτισμός πλανάται στην ατμόσφαιρα, μεταξύ ερτζιανών και αρωμάτων. Ο συνοικιακός δανδής που βρίσκεται έξαφνα στο κοσμοπολιτικό περιβάλλον, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, διψά μο-ντέρνα περιπέτεια!... Ένα καμουφλαρισμένο εμπριμέ βαδίζει μπροστά του, λικνιστικό, χοροπηδηχτό, γεμάτο αυθάδη θηλυκότητα και συγκεκριμένες καλλονές, εύχυμες, ωραίες, γευστικές στο μάτι. Ο συνοικιακός δανδής εισπνέει βαθειά τον αέρα που φιλτράρει ο μεταξωτός ποδόγυρος και τον στέλνει κορεσμένο από άρωμα, στα φτωχά του ρουθούνια. Αχ!... Θάχη άραγε συνέχεια το ρομάντζο; 

»Ως το πρωί έχει κίνησι το Ζάππειο. Το καφενεδάκι της εισόδου, γεμίζει ξενύχτιδες που αράζουν για έναν διανυκτερεύοντα “μέτριο βραστό”». 

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
Διαβάστε κι άλλες ιστορίες για την Παλιά Αθήνα στην ιστοσελίδα www.paliaathina.com