Τα προβλήματα στον γάμο ή τις ερωτικές σχέσεις είναι από τις πιο συχνές αιτίες που οι άνθρωποι καταφεύγουν στην θεραπεία. Συχνά το δίλημμα που αναδύεται και φέρνει τις συγκρούσεις μέσα στην σχέση είναι αν οι σύζυγοι χρειάζονται να θυσιαστούν για χάρη του γάμου τους ή αν θα πρέπει να θυσιάσουν τον γάμο τους για χάρη του εαυτού τους. Μοιάζει σαν η μία επιλογή να αναιρεί την άλλη, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία απόσταση που δύσκολα γεφυρώνεται.
Δέσμευση από καθήκον ή από έρωτα; Μία ιστορική αναδρομή…
Στο παρελθόν η μοναδική κοινωνικά αποδεχτή δίοδος για την συνένωση του άντρα και της γυναίκας ήταν το γαμήλιο συμβόλαιο. Η δε σύναψή του είχε ως έδρα όχι τα υψηλά συναισθήματα του έρωτα, αλλά γινόταν κυρίως στην βάση μίας οικονομικής συναλλαγής. Εκτός του γάμου δεν υπήρχε καμία δυνατότητα να εξασφαλίσει κανείς την υλική βάση για την επιβίωσή του. Για αυτόν τον λόγο, το σύστημα της προίκας ήταν ένα στοιχείο ύψιστης σημασίας σε αυτήν την σχέση οικονομικών συμβάσεων. Μάλιστα, όσο πιο αδρή ήταν η πληρωμή, τόσο πιο εύκολο ήταν και το πέρασμα της γυναίκας από τη μία οικογένεια στην άλλη.
Τα συναισθήματα παραμερίζονταν και δεν είχαν παρά μία διακοσμητική αξία. Τις περισσότερες φορές θεωρούνταν ως εμπόδιο για μία δια βίου δέσμευση. Το πάθος περιφρονούνταν και αντιμετωπιζόταν ως τροχοπέδη στην ανθεκτικότητα του αμοιβαίου δεσμού μπροστά στις μελλοντικές δοκιμασίες της ζωής.
Στην καλύτερη περίπτωση τα αισθήματα αγάπης καλλιεργούνταν σε μεταγενέστερο χρόνο, παρά στην αρχή της κοινής συμβίωσης. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ο έρωτας δεν χτυπούσε ποτέ την πόρτα στην καρδιά των συζύγων. Ο γάμος λειτουργούσε ως μία ανεξάρτητη αρχή από την βούληση των συζύγων. Για αυτό, η εμπιστοσύνη μεταξύ τους θεωρούνταν δεδομένη και προερχόταν από έξω, δηλαδή από τον νόμο. Ο δεσμός ήταν άρρηκτος και δεν επιδεχόταν κανένα πισωγύρισμα. Κάθε απόπειρα ατομικής επιδίωξης πέραν του θεσμού θεωρούνταν ένα ασυγχώρητο παραστράτημα και εξισωνόταν με προδοσία. Σίγουρα, ο γάμος δεν προοριζόταν για την προσωπική ευτυχία, αλλά λειτουργούσε ως μία ασφαλιστική δικλείδα για την επιβίωση.
Ανάλογα με το φύλο, ο γάμος αποκτούσε και ένα διαφορετικό νόημα. Για τις γυναίκες, ο γάμος αποτελούσε την πλέον καθοριστική στιγμή αυτονόμησης. Ήταν το μοναδικό εισιτήριο για την έξοδό τους από την πατρική οικογένεια. Τον περίμεναν με την ανυπομονησία μίας φυλακισμένης που βρίσκει τον απελευθερωτή της. Για τους άντρες, ήταν περισσότερο ένα αγκυροβόλιο μακριά από το οποίο μπορούσαν να εξορμήσουν για να αντιμετωπίσουν τον ευρύτερο κόσμο. Και για τα δύο φύλα η συζυγική χρήση της σεξουαλικότητας συνδεόταν κυρίως με την αναπαραγωγή, δηλαδή την γέννηση παιδιών. Η μακροχρόνια παραμονή με τον άλλον δεν απαιτούσε την ερωτική απόλαυση.
Η γυναίκα πριν τον γάμο έπρεπε να είναι σεξουαλικά άθικτη. Αν δεν διέθετε αυτό το προσόν δεν ήταν γυναίκα για σπίτι. Μέσα στον γάμο το σεξ ήταν μόνο το μέσο ώστε να αποκτήσει εκείνη τον ρόλο της μητέρας τροφού και ο σύζυγός της αντίστοιχα τον ρόλο του pater familias.
Ο άντρας, από την άλλη…
δεν ήταν απαραίτητο να αντλήσει την ερωτική απόλαυση από τον στενό κλοιό του οίκου του. Οι εξωσυζυγικές περιπλανήσεις ήταν μία διέξοδος κάθε άλλο παρά κοινωνικά κατακριτέα. Η ανδρική απιστία, χωρίς να θεωρείται αξία, ήταν ωστόσο αποδεκτή. Για αυτόν τον λόγο, οι συνευρέσεις με γυναίκες εκτός του οίκου γίνονταν με την σιωπηρή αποδοχή εκ μέρους των συζύγων. Και μάλιστα αυτές θεωρούνταν και ως απαραίτητο συμπλήρωμα για μία αρμονική οικογενειακή ζωή. Μπορούμε να πούμε ότι σήμερα ζούμε ήδη σε ένα άλλον κόσμο, στον οποίο η γυναικεία παρθενία έχει χάσει σε αξία, η ανδρική απιστία, ο φαλλοκρατισμός γίνεται λιγότερο ανεκτός από το άλλο φύλο, το οποίο τώρα ετοιμάζεται να εκδικηθεί τον άντρα.
Διαβάστε περισσότερα στο
kontasou
