Νομίζουν ότι είμαι δυνατή όμως… εγώ κοιμάμαι μόνη

Κοιτάς τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω σου και νιώθεις περηφάνια. Όμορφη, περιποιημένη, δυναμική, γεμάτη αυτοπεποίθηση επάνω στα ψηλά τακούνια σου. Ετοιμοπόλεμη, γεμάτη θάρρος και τόλμη, ικανή να μπεις σε όποια μάχη προκύψει, και να παλέψεις με τα πιο άγρια θηρία. Επιτυχημένη, φαινομενικά σκληρή και αδίστακτη.

Έτσι σε βλέπουν οι άλλοι και έτσι θέλεις να σε βλέπουν…

Σε κοιτάζουν με θαυμασμό και σε ζηλεύουν, σκεπτόμενοι πως δεν υπάρχει τίποτα το οποίο δεν θα μπορούσες να καταφέρεις. Σίγουρα σε κανέναν δε περνάει από το μυαλό, η εικόνα σου, σ’ ένα άδειο κρεβάτι τις νύχτες. Εκείνες τις άδειες νύχτες που γυρίζοντας σπίτι, βγάζεις τα τακούνια σου και κατεβαίνοντας από το υπέροχο βάθρο που η ίδια τοποθέτησες τον εαυτό σου και αφαιρώντας το προσωπείο που με μπόλικο μέικ-απ, έχτισες το πρωί, παραμένεις εκείνη, η απλή γυναίκα, με τα κουρασμένα μάτια και τις ρυτίδες να είναι πλέον πιο έντονες στο πρόσωπο σου.

Η ζεστή πυτζάμα σου, σε τίποτα δεν θυμίζει την κομψή κυρία που μέσα στο υπέροχο ταγεράκι της, σκόρπισε τον πανικό το πρωί. Και όμως, κανένας δεν μπορεί να δει το κενό της ψυχής σου. Ένα τεράστιο πιάτο φαγητού, ίσως είναι εκείνο που θα σου κάνει παρέα μαζί με μερικά γενναία κομμάτια σοκολάτας για επιδόρπιο. Τα καταπίνεις λαίμαργα, πιστεύοντας ασυνείδητα πως έτσι θα μπορέσεις να καλύψεις το τεράστιο συναισθηματικό κενό σου.

Και όμως…

παρόλο που το σώμα έχει σκάσει από το φαγητό και το στομάχι σου πιέζεται να αναπνεύσει, η ψυχή σου παραμένει κενή. Η ανάγκη της για συναισθηματική ασφάλεια και υποστήριξη, παραμένει ακάλυπτη. Όμως και πάλι θα σκεφτείς έναν τρόπο. Έχεις μάθει να βρίσκεις λύση για όλα και να έχεις κάτι να ελπίζεις.

Διαβάστε περισσότερα στο www.kontasou.com