Αρχαίος ναός ήρθε στο φως κοντά στην Αττάλεια

Μία μεγάλη εκκλησία στην αρχαία πόλη της Πισιδίας, κοντά στην Αττάλεια της Τουρκίας, "βγήκε σήμερα στο φως", μετά από τρία χρόνια ανασκαφών. Η εκκλησία που χτίστηκε τον έκτο αιώνα, πιστεύεται ότι είχε καταστραφεί στη διάρκεια μίας μεγάλης πυρκαγιάς τον 11ο ή 12ο Μ.Χ αιώνα.

Ο επικεφαλής των ανασκαφών στην περιοχή, καθηγητής Μεχμέτ Εζανλί του Αρχαιολογικού τμήματος του Πανεπιστημίου "Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ" εξέφρασε την ελπίδα, οτι τα ευρήματα που ήλθαν στο φως θα τους βοηθήσουν να αποκτήσουν μία σαφέστερη εικόνα για την ιστορία της περιοχής.

«Πιστεύουμε ότι μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε την εκκλησία ενώ οι εργασίες συντήρησης συνεχίζονται στους σωζόμενους τείχους της εκκλησίας», λέει ο Εζανλί.

Σύμφωνα με τον Τούρκο καθηγητή, η εκκλησία ήταν η τρίτη κατά σειρά μεγαλύτερη εκκλησία στην αρχαία πόλη της Πισιδίας και είχε κτισθεί πάνω από έναν ναό της εποχής της δυναστείας των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Αντωνίνων. Οι τέσσερις εκκλησίες που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα στην Πισιδία, αποδεικνύουν ότι η περιοχή αποτελούσε έναν θρησκευτικό τόπο λατρείας. Η πόλη χωριζόταν σε γειτονιές και οι τέσσερις εκκλησίες είχαν χωρητικότητα 300 ατόμων, η κάθε μία. Οι εργασίες ανασκαφής ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 2016 και θα συνεχισθούν έως τον Δεκέμβριο, σε έναν μόνο τομέα λόγω έλλειψης κονδυλίων, λέει ο Εζανλί

Η μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στην περιοχή πριν αιώνες, λέει ο Τούρκος αρχαιολόγος, μαινόταν τόσες μέρες ώστε οι πέτρες στο εσωτερικό της εκκλησίας "εξερράγησαν" λόγω της υπερβολικής θερμότητας.

«Ένα κέρμα της εποχής των Σελτζούκων που βρέθηκε σε ένα στρώμα της στάχτης στο βόρειο τμήμα του ναού, ενισχύει την άποψη οτι η εκκλησία κάηκε τον 11ο ή 12ο αιώνα », δήλωσε ο Εζανλί

Η αρχαία πόλη της Πισιδίας κατοικήθηκε από την Παλαιολιθική Εποχή, με τους οικισμούς να έχουν κατασκευαστεί μεταξύ της όγδοης και τρίτης χιλιετίας π.Χ.. Στην περιοχή κατοίκησαν Χετταίοι, Ελληνες και Ρωμαίοι ενώ τον 11ο αιώνα μ.Χ., καταλήφθηκε από τους Σελτζούκους Τούρκους. Η αρχαία πόλη συχνά άλλαζε χέρια από τους Βυζαντινούς στους Τούρκους, έως το 1176 όπου οι τελευταίοι παρέμειναν οριστικά.