Ερντογάν: «Κολλητός» του Πούτιν και ταυτόχρονα σύμμαχος του Ομπάμα;

Τους στόχους που παίρνει και τους κινδύνους που αψηφά ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί η εφημερίδα Χουριέτ να αποκωδικοποιήσει.

Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, που θεωρείται ένας από τους πιο σκληρούς ηγέτες του κόσμου, τον αποκαλεί «σκληρό άντρα». 

Έκανε «μποϋκοτάζ» στο επίσημο δείπνο των Ηνωμένων Εθνών που παρέθεσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ, και ο Ομπάμα τον αποκαλεί «στρατηγικό εταίρο». 

Ζητά από την γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να επιτρέψει στην Τουρκία να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το κοινό καλό και αμέσως μετά διατείνεται ότι δεν λαμβάνει σοβαρά υπ' όψιν του την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Αγνόησε την αντίδραση της ΕΕ για την συνεργασία του με την Τουρκία, που αποδυνάμωσε τις ευρωπαϊκές κυρώσεις. 

Υποστήριζει πως είναι η «φωνή του δρόμου» του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά αυτό το διάστημα η Άγκυρα δεν έχει και πολλά κοινά στην αντιμετώπιση των μεγάλων ζητημάτων (όπως της Συρίας και του Ιράκ) με άλλες μεγάλες μουσουλμανικές χώρες όπως η Αίγυπτος, το Ιράν και η Σουδική Αραβία.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν παίζει το δικό του παιχνίδι δύναμης στην πολιτική της περιοχής, όχι πάντα σε πλήρη αρμονία με την παράδοση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και τους στόχους που είχε στη σύγχρονη ιστορία. 

Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, δεν είναι όμως ένα απλό μέλος. Εκτείνεται στα νοτιοανατολικά της Συμμαχίας, κρατά σφιχτά τα Στενά (ως τη μόνη διέξοδο της Ρωσίας στις «θερμές θάλασσες»), φιλοξενεί μια σημαντική βάση του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη, μια επίσης σημαντική αεροπορική βάση στο Ιντσιρλίκ και από το 2012, φιλοξενεί τα ραντάρ της «Αμυντικής Ασπίδας» (με βάσεις πυραύλων στην Πολωνία και τη Ρουμανία).

Στην πολιτική σκηνή, η Τουρκία είχε στόχο την ένταξη στην ΕΕ εδώ και τουλάχιστον 50 χρόνια. Προσάρμοσε το Σύνταγμά της πλήρως εδώ και δέκα χρόνια, αλλά όταν κοιτά κανείς πώς εφαρμόζεται στην πράξη, τότε η χώρα σε τομείς όπως η ελευθερία του Τύπου, η Δικαιοσύνη και η διάκριση των εξουσιών, τότε μοιάζει πολύ περισσότερο με τη Ρωσία, με μια μουσουλμανική «εσάνς». 

Η Ρωσία αν και παραδέχεται πως έχει πληγεί από τις κυρώσεις της Δύσης, εν τούτοις κρατά συντηριτική στάση, όσο τα πνεύματα δεν οξύνονται. Η Γερμανία, ως ο μεγαλύτερος πελάτης φυσικού αερίου της Ρωσίας βρίσκεται στο «μάτι» της Μόσχας, όπως και οι συζητήσεις για τα πυρηνικά με το Ιράν, δεν μπορούν να συνεχιστούν χωρίς τη Ρωσία - κάτι που η Τεχεράνη γνωρίζει. 

Ο Ομπάμα από την άλλη, αφού έθεσε τη Βενεζουέλα εκτός παιχνιδιού,  συνέχισε με την έξυπνη κίνησή του στην Κούβα να «κόβει» τα στηρίγματα της Ρωσίας στη Δύση. 

Σ' αυτή την περίπλοκη εικόνα, η Δύση γνωρίζει ότι δεν μπορεί να ρισκάρει τα στρατηγικά και στρατιωτικά της συμφέροντα με την Τουρκία, παίζει το δικό της παιχνίδι με τη Ρωσία για να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους, σε περίπτωση που η ένταση κλιμακωθεί περισσότερο. 

Είναι ένα διαφορετικό ζήτημα πάντως, το πόσο θα κρατήσει το παιχνίδι αυτό...