Μαθητής μαχαίρωσε και έκαψε την 15χρονη κοπέλα του!

Πεσμένη ανάμεσα στα αγριόχορτα, σφάδαζε από πόνους, ενώ το αίμα έτρεχε ακατάπαυστα από τις μαχαιριές που είχε καταφέρει εκείνος στο άγουρο κορμί της. Μόνη, φοβισμένη, τρομοκρατημένη, περίμενε κάποιον να τη σώσει.
Έκλαιγε και φώναζε, με όση δύναμη της είχε μείνει, για βοήθεια. Οι αντοχές της έσβηναν, όπως και η ελπίδα της κάποιος να την εντοπίσει και να την πάει στο νοσοκομείο. Όταν μία ώρα μετά ο ήχος από το μηχανάκι του έφτασε στα αυτιά της, ο φόβος έγινε ακόμα πιο έντονος.

Εκείνος, κρατώντας ένα δοχείο με είκοσι λίτρα βενζίνης την πλησίασε. Έκπληκτος είδε ότι ήταν ζωντανή. Χωρίς δεύτερη σκέψη την περιέλουσε, ενώ εκείνη φώναζε «μην το κάνεις!». Οι δραματικές εκκλήσεις της δεν τον σταμάτησαν…

«Με έβριζε, με έλεγε “μπάσταρδο”. Της έριξα όλη τη βενζίνη πάνω της και της έβαλα φωτιά. Εκείνη ούρλιαζε. Έκαψα τα χέρια και το πρόσωπό μου. Πέταξα τη τσάντα, το κινητό της και το μαχαίρι και έφυγα. Πήγα στο νοσοκομείο για να φροντίσω τα εγκαύματα. Την σκότωσα εγώ. Όμως την Φαμπιάνα την αγαπούσα. Απλά ζηλεύαμε ο ένας τον άλλο. Πολύ».

Ο 17χρονος Ντάβιντε δείχνει να μην έχει συνειδητοποιήσει την πράξη του. Περιγράφει τις σκηνές στις οποίες πρωταγωνίστησε ο ίδιος και η 15χρονη φίλη του, ψυχρά, δίχως να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της τραγωδίας. Για εκείνον, η δολοφονία της μικρής Φαμπιάνα είναι αποτέλεσμα της ζήλειας του για εκείνη. Για την οικογένειά της, όμως, είναι αποτέλεσμα της αδιαφορίας μιας μικρής κοινωνίας που ήξερε αλλά δεν έκανε τίποτα για να προστατεύσει την Φαμπιάνα.

Το έγκλημα του Κοριλιάνο στη Καλάμπρια, συγκλονίζει όχι μόνο την τοπική κοινωνία, αλλά ολόκληρη την Ιταλία που βλέπει τον τελευταίο καιρό τα επεισόδια βίας να αυξάνονται με δραματικούς ρυθμούς. Θύματα οι γυναίκες, ανήλικες ή ενήλικες, μορφωμένες ή μη. Η βία δεν κάνει διακρίσεις. Στοχεύει και χτυπά αλύπητα. Στην πλειονότητά τους, οι δράστες κάνουν λόγο για «πάθη», «ζήλεια», «πραγματική αγάπη που ξέφυγε από τα όρια». Τα θύματα, όμως, δεν έχουν πια φωνή.

Η Φαμπιάνα είναι ένα από αυτά τα κορίτσια που προσπάθησαν να απαγκιστρωθούν από τους δυνάστες τους, χωρίς επιτυχία.

Επί δύο χρόνια η 15χρονη, η οποία σε λίγες ημέρες θα γιόρταζε τα γενέθλιά της, ζούσε μια θυελλώδη σχέση παρά το νεαρό της ηλικίας της. Είχε γνωρίσει τη βία, την απότομη συμπεριφορά, την αμφισβήτηση, τις εκρήξεις ζήλειας. Ίσως πίστευε ότι έτσι εκδηλώνεται η «αληθινή αγάπη», ίσως ήλπιζε ότι ο Ντάβιντε θα άλλαζε, ακόμα και όταν με την υποστήριξη της οικογένειάς της τον κατήγγειλε, λίγες ημέρες αργότερα απέσυρε τις κατηγορίες νομίζοντας ότι εκείνη έφταιγε για την άγρια αντίδρασή του.

Άλλωστε στο μικρό Κοριλιάνο των 2.000 κατοίκων, η νοοτροπία του σκληρού και παράλληλα βίαιου αρσενικού υπερισχύει, με αποτέλεσμα να παραγκωνίζονται οι ανάγκες των γυναικών, οι οποίες δεν πρέπει να μιλούν γιατί δεν ξέρουν. Όσες μένουν, υπομένουν αυτή τη κατάσταση, όσες φεύγουν προσπαθούν να τινάξουν από πάνω τους τον βαρύ μανδύα της «παράδοσης» που θέλει τις γυναίκες υποχείρια.

Όπως τονίζει μια συμπολίτισσα της Φαμπιάνα, η οποία πλέον ζει σε άλλη ιταλική πόλη, οι γυναίκες αυτές που φεύγουν από τη Καλάμπρια «συνεχίζουν να ζουν έχοντας το βάρος των διδαχών, που υποστηρίζουν ότι η ελευθερία είναι για τους άνδρες. Μπορεί να επαναστατούμε, όμως δύσκολα καταφέρνουμε να απελευθερωθούμε. Εμείς οι γυναίκες από την Καλάμπρια, είμαστε όλες Φαμπιάνα»