Σχεδόν ανύπαρκτη η ελευθερία του Τύπου στο Πακιστάν

«Το τηλέφωνο των τοπικών δημοσιογράφων χτυπά συνήθως αργά το βράδυ. Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής είναι σκληρή. Ο ομιλητής έχει μια ανακοίνωση που θέλει να τυπωθεί στην εφημερίδα και την ξεκινά προειδοποιώντας “γράψε το μήνυμά μας χωρίς καμία αλλαγή, διαφορετικά θα σε σκοτώσουμε”»… κάπως έτσι ξεκινά το κείμενο της Κάθυ Γκάνον στην Huffington Post σχετικά με την ανυπαρξία της ελευθερίας του Τύπου στο Πακιστάν και δη στην επαρχία Μπαλουχιστάν.

Οι ανακοινώσεις άλλωστε ή τα απειλητικά μηνύματα που μεταφέρονται από ανώνυμους που επικοινωνούν με τους δημοσιογράφους των τοπικών εφημερίδων, προέρχονται από Σουνίτες ή μέλη εξτρεμιστικών οργανώσεων.

Το κόστος όμως για όποιον θαρραλέο δημοσιογράφο που θελήσει να αψηφήσει τον κίνδυνο και δεν γράψει όσα του υπαγορεύσουν μπορεί να είναι μεγάλο.

«Αν δεν τυπώσουν το μήνυμα μπορεί να δολοφονηθούν. Αν το τυπώσουν, κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν ποινή φυλάκισης τριών ετών σύμφωνα με τον πακιστανικό αντιτρομοκρατικό νόμο», αναφέρει το κείμενο. Όταν αναλογιστεί κανείς ότι ο αριθμός των δημοσιογράφων που έχουν βρεθεί νεκροί ξεπερνά τους είκοσι τα τελευταία έξι χρόνια, το δίλημμα μπορεί να είναι εφιαλτικό. «Αν είσαι δημοσιογράφος στο Μπαλουχιστάν έχεις δύο επιλογές: είτε μια σφαίρα στο κεφάλι είτε τη φυλακή», λέει χαρακτηριστικά ο Ασίκ Μπατ αρχισυντάκτης του ειδησεογραφικού πρακτορείου News Network International (NNI).

Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις τον περασμένο μήνα η τοπική κυβέρνηση του Μπαλουχιστάν καταδίκασε σε τριετή φυλάκιση με τη κατηγορία ότι σκορπούσαν τον πανικό, δεκάδες δημοσιογράφους και ιδιοκτήτες πρακτορείων Τύπου επειδή δημοσίευσαν μηνύματα Σουνιτών. Με αυτό τον τρόπο έτσι οι εκπρόσωποι Τύπου αν δεν υπακούσουν στις προσταγές των αιμοδιψών εξτρεμιστών θεωρούνται προδότες, αλλά αν υπακούσουν ώστε να προστατεύσουν τη ζωή τους θεωρούνται και πάλι προδότες σύμφωνα με τον νόμο.

Σε μια από τις πιο επικίνδυνες χώρες για να εργαστεί κανείς στον Τύπο λοιπόν, 41 ρεπόρτερ έχουν χάσει τη ζωή τους τα τελευταία έξι χρόνια, ενώ ακόμα και οι εργαζόμενοι στις εγκαταστάσεις της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Πακιστάν δεν νιώθουν ασφαλείς. Ο Σαμσούλ Μαλκ της Επιτροπής μέσα από το καλά θωρακισμένο του γραφείο αποκαλύπτει ότι ο ίδιος και οι συνάδελφοί του έχουν κινδυνεύσει κατά τη διάρκεια έρευνας σχετικά με τους θανάτους κι εξαφανίσεις δημοσιογράφων.

«Δε θα βρισκόμουν εδώ αν δεν υπήρχε ένας φρουρός έξω από την πόρτα μου. Ο κόσμος φοβάται. Δεν έρχονται καν στις συσκέψεις μας πια», δηλώνει ο Μαλκ.