«Καθαρίζουν» αλλά δεν διερευνούν τις σφαγές

Κάλυκες στο γεμάτο αίματα γρασίδι, ειδικές πλαστικές ταινίες με τις οποίες οι δήμιοι έδεσαν τα χέρια τους και τα ίδια τα δεκάδες πτώματα πρώην αξιωματούχων και υποστηρικτών του Καντάφι, τους οποίους και δολοφόνησαν οι αντάρτες τις προηγούμενες μέρες στον κήπο του ξενοδοχείου Mahari στη Σύρτη, βρέθηκαν να περισυλλέγουν τη Δευτέρα Λίβυοι εθελοντές.

Η αδυσώπητη κτηνωδία των εξεγερμένων μαχητών, ίσως ακόμα και όχλου που τους ακολουθεί σαφώς και δεν συνάδει με τις ειρηνικές διαθέσεις του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου και τη δημοκρατική Λιβύη που επιθυμούν να δημιουργήσουν. Όμως, ταυτόχρονα με κάθε εξέγερση το σύνηθες και το δεδομένο είναι η οχλοκρατία. Και ήταν αυτή που οδήγησε στη θανάτωση των πιστών οπαδών και αξιωματούχων του Καντάφι, οι οποίοι επειδή βρίσκονταν στη γενέτειρα του πρώην ηγέτη τους, πιθανόν να πίστευαν ότι έτσι ίσως γλιτώσουν το λιντσάρισμα, το οποίο και τελικά τους βρήκε.

Καθώς είπαν οι εθελοντές σε δημοσιογράφους των New York Times, τα θύματα ήταν πιθανότατα πρώην αξιωματούχοι του Καντάφι, ντόπιοι μαχητές που πολεμούσαν υπέρ του, ίσως ακόμα και απλοί πολίτες της Σύρτης.

Το μακελειό ήταν ένα από τα χειρότερα από την έναρξη του πολέμου και μάλλον εκτελέστηκε από αντάρτες μαχητές οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τον τελευταίο καιρό το ξενοδοχείο σαν βάση τους. Ακόμα και μέρες μετά την εκτέλεση των ανθρώπων, το ΕΜΣ της Λιβύης δεν ενδιαφέρθηκε να διατάξει σχετική έρευνα.

Η ανικανότητα του ΕΜΣ να επιβλέπει τα πράγματα, να επιβάλει την τάξη και να τιμωρεί τους υπεύθυνους, ακόμα και όταν πρόκειται για δικούς του στρατιώτες, ενώ θεωρητικά θα έπρεπε να έχει και τέτοιες αρμοδιότητες εφόσον αυτοανακηρύχθηκε προσωρινή κυβέρνηση, εγείρει ερωτηματικά σύμφωνα με το κατά πόσο θα καταφέρει να ισορροπήσει την κατάσταση σε μία ρημαγμένη και ανάστατη χώρα.

Πάντως, μόλις την προηγούμενη Δευτέρα, ο πρόεδρος του ΕΜΣ Mustafa Abdel-Jalil αποφάσισε να διατάξει έρευνα για το θάνατο του ίδιου του Καντάφι. Παρόλο που μπορεί να ήταν μία κίνηση εντυπωσιασμού για όσους δυσπιστούν για τις διοικητικές ικανότητες του Συμβουλίου ή να έγινε κάτω από πιέσεις φωνών της διεθνούς κοινότητας, τουλάχιστον υπήρξε αντίδραση. Μια πολυαναμενόμενη αντίδραση διότι, προς το παρόν, το νόμο ούτε τον ορίζουν ούτε πρέπει να τον παίρνουν στα χέρια τους τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά τα ποινικά και στην περίπτωση Καντάφι –αν και μιλάμε για έναν στυγνό δικτάτορα και ουκ ολίγες φορές εγκληματία που θα του άξιζε η χειρότερη δυνατή τιμωρία- δεν έγινε κάτι τέτοιο.