Διατίθεται και στην Ελλάδα θεραπεία συντήρησης για ασθενείς με πολλαπλούν μυέλωμα

Ενισχύεται η θεραπευτική φαρέτρα των ειδικών για τους ασθενείς που διαγιγνώσκονται με πολλαπλούν μυέλωμα και οι οποίοι έχουν υποβληθεί σε αυτόλογη μεταμόσχευση αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων. Η ουσία λεναλιδομίδη, με την από του στόματος χορήγηση, έλαβε έγκριση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως η πρώτη και θεραπεία συντήρησης για αυτούς τους ασθενείς.
 
Το πολλαπλούν μυέλωμα είναι ένας ανίατος και απειλητικός για τη ζωή αιματολογικός καρκίνος. Οφείλεται στην αύξηση των πλασματοκυττάρων του μυελού των οστών. Μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα από τα οστά και τους νεφρούς, ενώ συχνά συνδυάζεται με αναιμία. Στην Ευρώπη κάθε χρόνο διαγιγνώσκονται 39.000 άνθρωποι με τη νόσο, με διάμεση ηλικία διάγνωσης τα 65-70 έτη, και καταγράφονται 24.000 θάνατοι.
 
Για τους νεοδιαγνωσθεντες ασθενείς με πολλαπλούν μυέλωμα  που είναι κατάλληλοι για μεταμόσχευση, οι βασικοί θεραπευτικοί στόχοι είναι η καθυστέρηση της εξέλιξης του πολλαπλού μυελώματος και τελικά η διατήρηση του ελέγχου της νόσου σε βάθος χρόνου. Αυτοί οι ασθενείς συνήθως λαμβάνουν μια αρχική θεραπεία εφόδου και χημειοθεραπεία, ακολουθούμενη από αυτόλογη μεταμόσχευση αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων. Όμως, οι περισσότεροι από τους μισούς υποτροπιάζουν μέσα σε 2-3 χρόνια μετά την αυτόλογη  μεταμόσχευση. Έτσι, η νέα θεραπεία θεωρείται πολύ σημαντική καθώς μπορεί να καθυστερήσει την εξέλιξη της νόσου μετά τη μεταμόσχευση.
 
Σύμφωνα με τον καθηγητή Αιματολογίας και πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μελέτιο- Αθανάσιο Δημόπουλο, «οι θεραπευτικές εξελίξεις στο πολλαπλούν μυέλωμα την τελευταία εικοσαετία είναι πολύ σημαντικές και έχουν οδηγήσει σε μεγάλη αύξηση των ποσοστών επιβίωσης των ασθενών. Παρά το γεγονός αυτό, πολλοί ασθενείς υποτροπιάζουν μετά την επίτευξη της αρχικής ύφεσης. Επομένως, είναι σημαντικό να υπάρχουν νέες θεραπευτικές προσεγγίσεις που να παρατείνουν την πρώτη ύφεση όσο γίνεται περισσότερο».
 
Κατά τον Δρ. Ευάγγελο  Τέρπο, αναπληρωτή καθηγητή Αιματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, «μετά την αυτόλογη μεταμόσχευση οι περισσότεροι ασθενείς θα εμφανίσουν υποτροπή ή εξέλιξη της νόσου. Τα αποτελέσματα των κλινικών ερευνών δείχνουν πως η λεναλιδομίδη ως θεραπεία συντήρησης μετά τη μεταμόσχευση μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο υποτροπής, να καθυστερήσει την εξέλιξη της νόσου και να παρατείνει σημαντικά τη συνολική επιβίωση με ένα ευνοϊκό προφίλ ασφαλείας».