«Παιχνίδι» του εγκεφάλου η αδυναμία στη ζάχαρη

Γιατί άραγε ένα ντόνατς με σοκολάτα ή ένα γλυκό ποτό αποτελεί μεγαλύτερο πειρασμό από ένα οποιοδήποτε άλλος είδος τροφής, που είναι αλμυρή; Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι δεν είναι η γεύση των τροφίμων αυτών που μας κάνει να θέλουμε να τα τρώμε, αλλά η επίδρασή τους στο ζάχαρο του αίματος μας, και συγκεκριμένα, εγκέφαλός μας, που αποκτά μνήμη για το ποια τρόφιμα είναι πλούσια σε θερμίδες και μας οδηγεί να τα αναζητήσουμε.

Σε πείραμα που πραγματοποίησαν επιστήμονες και στο οποίο συμμετείχαν 14 άτομα, κλήθηκαν να δοκιμάσουν δέκα χρωματιστά ποτά που περιείχαν τεχνητά γλυκαντικά και να τα αξιολογήσουν ανάλογα με το πόσο καλή γεύση έχουν. Στη συνέχεια, μείωσαν τις επιλογές μόνο στα δυο ποτά τα οποία όλοι οι συμμετέχοντες έβρισκαν εξίσου ουδέτερα στη γεύση. Μέσα στις επόμενες τέσσερις μέρες, οι συμμετέχοντες δοκίμαζαν δείγματα αυτών των δυο ποτών τρεις φορές τη μέρα. Κάτι που δεν γνώριζαν, ωστόσο, ήταν ότι υπήρχε μια σημαντική διαφορά σε αυτό το κομμάτι της έρευνας. Οι ερευνητές είχαν προσθέσει μαλτοδεξτρίνη (έναν άγευστο, άοσμο υδατάνθρακα) 112,5 θερμίδων στο ένα ποτό, ενώ στο άλλο ποσότητα του υδατάνθρακα μηδενικών θερμίδων.

Προκειμένου να δουν τις επιδράσεις του ενός ποτού σε σύγκριση με το άλλο, οι ειδικοί πραγματοποίησαν τρία τεστ, ένα στο αίμα, ένα στον εγκέφαλο και έκαναν και μια έρευνα. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων έδειξαν πώς τα επίπεδα ζαχάρου των συμμετεχόντων επηρεάζονταν από τα ποτά, πώς οι περιοχές του εγκεφάλου αντιδρούσαν σε αυτά, ενώ στις ερωτήσεις προς τους συμμετέχοντες τους ζήτησαν να αξιολογήσουν το πόσο γλυκά και νόστιμα τους φάνηκαν τα δείγματα.

Οι ερευνητές βρήκαν ότι τα ποτά με τις θερμίδες αύξησαν τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, γεγονός που δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Το πιο περίεργο ήταν ότι αυτά τα ποτά ενεργοποίησαν περισσότερη δραστηριότητα στο κέντρο επιβράβευσης του εγκεφάλου και αξιολογήθηκαν ως πιο επιθυμητά, παρόλο που οι συμμετέχοντες δεν τα αντιλήφθηκαν ως πιο γλυκά. Αυτό ήταν ένα σημαντικό χαρακτηριστικό, δηλαδή ενώ οι συμμετέχοντες έβρισκαν τα δυο ποτά εξίσου αρεστά στην αρχή της έρευνας, στη συνέχεια φάνηκε να αρέσκονται στα πιο θερμιδογόνα ποτά.

Δηλαδή, παρόλο που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να γευτούν κάτι διαφορετικό στα ποτά, ο εγκέφαλός τους είχε αντιδράσει στις επιδράσεις του θερμιδογόνου ποτού υποδεικνύοντας στο σώμα τους ότι είναι πιο αρεστό ποτό. Με το πέρας των τεσσάρων ημερών, ο εγκέφαλος των ανθρώπων αυτών είχε μάθει να περιμένει την επιβράβευση με ένα τέτοιο ποτό.

Επομένως, δεν είναι ακριβώς ότι οι γευστικοί μας κάλυκες συνδέουν την καλή γεύση με τις θερμίδες, αλλά περισσότερο ότι ο εγκέφαλος μας μαθαίνει να συνδέει μια γεύση με την ικανότητά της να αυξήσει το ζάχαρο.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που οι επιστήμονες κατάφεραν να δουν πραγματικά πώς λειτουργεί ο μεταβολισμός της γλυκόζης στον οργανισμό.