Θάνος Ασκητής: Το πένθος του χωρισμού

Κάθε χωρισμός λέμε ότι είναι ένα μικρό πένθος, ένας μικρός θάνατος. Θρηνούμε τον άνθρωπο που βγήκε από τη ζωή μας χωρίς τη θέλησή μας και μας άφησε, θρηνούμε την απώλεια εκείνου που νομίζαμε ότι είχαμε, την απώλεια των ονείρων μας, των σχεδίων μας...

1«Δεν πονάω» - Προσποίηση

Ως συνέπεια αυτού βιώνουμε επώδυνα και επίπονα συναισθήματα. Συχνά θέλουμε να ξεφορτωθούμε τον πόνο που μας βαραίνει όσο πιο γρήγορα μπορούμε ώστε να νιώσουμε και πάλι «φυσιολογικοί». Κι όμως, χρειάζεται όπως και στον θάνατο του αγαπημένου μας ατόμου να δώσουμε χρόνο για την επούλωση του τραύματος, που θα έρθει εφόσον αφήσουμε τα στάδια του πένθους να εξελιχθούν και τον εαυτό μας να τα βιώσει και να περάσει μέσα από αυτά. Είναι αναγκαίο να αφήσουμε ελεύθερα τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας, να μπορέσουμε να τα εκφράσουμε έτσι ώστε να εκτονώσουμε όλη την ένταση που προσπαθούμε να κρύψουμε μέσα από την άρνηση της κατάστασης. Θα χρειαστεί να μάθουμε να βιώνουμε τα πράγματα στην ώρα τους και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει τον χωρισμό πέρα από ντροπές και φόβους.

2«Θα ξαναγυρίσει μόλις καταλάβει τι έχασε» - Αρνηση

Αρκετά συχνά, αυτό που παρατηρείται μετά από έναν χωρισμό είναι ότι αυτός που μένει πίσω και νιώθει παρατημένος, προκειμένου να αντεπεξέλθει στον πόνο, προτιμά να μένει στην άρνηση πιστεύοντας ότι ο χωρισμός είναι κάτι περαστικό και προσωρινό, ότι είναι μια «τρέλα» του συντρόφου που μάλλον δεν ξέρει τι του γίνεται και αργά ή γρήγορα θα ξαναγυρίσει μόλις συνειδητοποιήσει «τι έχασε». Παρόλο που η άρνηση αυτή δίνει ελπίδες ότι τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως και πριν, δεν παύουν να υπάρχουν συναισθηματικές διακυμάνσεις, που μπορεί να φτάνουν και στα άκρα κάποιες φορές. Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα, με το κλάμα, την απώλεια της διάθεσης, του ύπνου, της όρεξης κ.λπ., δίνουν τη θέση τους σε αντίθετες συμπεριφορές, όπως, για παράδειγμα, το να διασκεδάζει κάποιος μέχρι το πρωί, να «το ρίχνει έξω», να κάνει πολλές γνωριμίες σε μικρά χρονικά διαστήματα.

3«Εγώ φταίω γι’ αυτό που συνέβη» ή «Εσύ φταις γι’ αυτό που συνέβη» - Αυτοκατηγορία ή κατηγορία

Καλό θα είναι να έχουμε στον νου μας ότι σε έναν χωρισμό δεν φταίει ποτέ μόνο ο ένας. Η ευθύνη είναι πάντα και των δύο, χωρίς όμως να μοιράζουμε ποσοστά για το ποιος έφταιξε περισσότερο. Αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να εκφράσει τα συναισθήματά του και να αποφορτιστεί, τότε θα μπορέσουμε να αναλάβουμε το μερίδιο ευθύνης που πραγματικά μας αναλογεί με ώριμο τρόπο και να το διαχειριστούμε, χωρίς να επιβαρυνόμαστε με όλη την ευθύνη ή να αποποιούμαστε κάθε είδος ευθύνης για το τι έφταιξε και αυτή η σχέση έφτασε στο τέλος της. Θα μπορούμε δηλαδή, με πιο απλά λόγια, να συνειδητοποιήσουμε κατά πόσο είναι ρεαλιστικό το «φταίω μόνο εγώ» ή το «φταις μόνο εσύ».

4«Θα βρω άλλον/η» - Αμεση αντικατάσταση της απώλειας με μια άλλη σχέση

Το σίγουρο είναι ότι κανείς μας δεν θέλει να πονάει ψυχικά. Ο χωρισμός, όμως, έχει πόνο. Η άποψη που επικρατεί είναι ότι «ο έρωτας με έρωτα περνάει», άρα, για να πάψουν να υπάρχουν τα δυσάρεστα συναισθήματα θα πρέπει να αντικατασταθούν από νέα ερωτικά. Είναι εύκολο ωστόσο να ξεκινήσουμε μια νέα σχέση με ανοιχτές τις πληγές μας από την προηγούμενη; Και πάλι ισχύει ό,τι αναφέραμε και πιο πάνω: ότι δηλαδή ο υγιής τρόπος αντιμετώπισης του χωρισμού είναι να τον βιώσουμε, να κατανοήσουμε τι έχει συμβεί, να αποφορτιστούμε από τα επίπονα συναισθήματα, καθώς και να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η επώδυνη εμπειρία με την τόση απογοήτευση μπορεί να μας βοηθήσει στο μέλλον.

5«Δεν βαριέσαι, όλες οι γυναίκες ίδιες είναι» ή το γνωστό: «Ανδρες! Τι περιμένεις;
 
Υπάρχει περίπτωση να σε νιώσουν; Αυτοί ένα πράγμα μόνο θέλουν» - Γενίκευση
Στην προσπάθεια αναζήτησης συντρόφου επικρατεί η γενίκευση και τα στερεότυπα δίνουν και παίρνουν. Αποτέλεσμα, να μην προχωράμε, να παγιδεύουμε τον εαυτό μας με τις ίδιες μας τις σκέψεις και τα ίδια μας τα λόγια, μένοντας πίσω και αρνούμενοι να διαχειριστούμε ό,τι νέο έρχεται.

6«Θα αλλάξω τα μαλλιά μου, θα αδυνατίσω, θα ανακαινίσω και το σπίτι» - Εξορκισμός του παλιού και του «κακού»!

Είναι έντονη η ανάγκη να ανέβει η ψυχολογική μας διάθεση με τη φροντίδα του εαυτού μας, που το κάνουμε όμως θυμωμένα. Ετσι η προσπάθεια να αλλάξουμε το σπίτι μας -αν συμβιώναμε- ως ένα είδος εξορκισμού στο παλιό και «κακό» που συνέβη εκεί μέσα είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίσουμε αυτό που νιώθουμε. Θέλουμε να ανανεωθούμε εμείς οι ίδιοι, να ανανεώσουμε τον χώρο μας, ξυπνάει η ανάγκη για αλλαγή που όταν την κατανοούμε και την αποδεχόμαστε, τότε και οι αλλαγές μας είναι εναρμονισμένες με τις επιθυμίες μας. Οταν όμως προσπαθούμε αντί να βιώσουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα και τον πόνο του χωρισμού να ξεφύγουμε μέσα από επιπόλαιες αλλαγές, τότε συνήθως το μετανιώνουμε, καθώς αισθανόμαστε ακόμα περισσότερο αβοήθητοι και ακόμα πιο μόνοι, εφόσον οι αλλαγές αυτές δεν μας έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα: να πάψουμε να πονάμε! Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι ο καθένας μας όταν χωρίζει χρειάζεται να βιώσει το πένθος του, να βιώσει τα συναισθήματα που τόσο πολύ τον πονάνε και τον κάνουν να υποφέρει. Πόσο θα κρατήσουν οι δυσάρεστες στιγμές; Εξαρτάται από τη διάρκεια της σχέσης, την προσωπικότητα του καθενός, το τι έχει επενδύσει στον άλλον, από τα βιώματα, τις εμπειρίες, τον τρόπο ζωής, τον τρόπο που ο καθένας έχει μάθει να ξεπερνάει τις δυσκολίες και να τις αντιμετωπίζει.