Γιάννης Ξανθόπουλος: «Όταν άκουσα τ΄όνομά μου, ένιωσα να μου κόβονται τα πόδια»

Πριν από λίγες ημέρες ο Γιάννης Ξανθόπουλος έκλεισε τα 17 του χρόνια και ήδη έχει καταφέρει να συμπεριλάβει στο βιογραφικό του μία μεγάλη νίκη, εκείνη στο Rising Star. «Όταν άκουσα το όνομά μου, ένιωσα να μου κόβονται τα πόδια, αλλά ήταν μεγάλη ανακούφιση. Ήταν μοναδικό συναίσθημα, το οποίο δεν νομίζω πως θα ξανανιώσω» λέει για τη μεγάλη του στιγμή. Αναρωτιέμαι αν η νίκη ήταν κάτι που ήθελε πολύ. «Όταν έχεις φτάσει τόσο μακριά και βρίσκεσαι στο τέλος, δεν γίνεται να μην το θέλεις» αναφέρει για τον τελικό και προσθέτει: «Εκείνα τα δευτερόλεπτα, από το άγχος, δεν σκεφτόμουν τίποτα. Απλά περίμενα να ακούσω το όνομα του νικητή».

Ο Γιάννης από τότε που θυμάται τον εαυτό του τραγουδάει και ασχολείται με τις τέχνες. «Ήμουν πάντα στις μουσικές εκδηλώσεις στο σχολείο. Στη συνέχεια παρακολούθησα για τέσσερα χρόνια μαθήματα υποκριτικής στο δήμο όπου ζω. Τότε έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Επίσης, έχω κάνει ζωγραφική και γλυπτική! Αλλά στο τέλος με κέρδισε το τραγούδι» παραδέχεται. Ο πατέρας του αλλά και οι δάσκαλοί του ήταν εκείνοι που τον άκουσαν και αντιλήφθηκαν πως έχει ταλέντο. Στη συνέχεια η διευθύντρια του δημοτικού σχολείου τον συμβούλευσε να πάει σε μουσικό γυμνάσιο. «Πέρασα μέσα από οντισιόν 800 ατόμων και κατάφερα να περάσω και να τελειώσω το μουσικό γυμνάσιο. Στο λύκειο επέστρεψα πάλι στο γενικό». Όσο ήταν μαθητής του μουσικού σχολείου, διδάχτηκε πιάνο και ταμπουρά, ενώ αργότερα έμαθε μόνος του να παίζει κιθάρα. Εκτός από τα μουσικά όργανα που παίζει –σχεδόν όλα τα έγχορδα–, ο Γιάννης γράφει μουσική και στίχους. «Έχω μεγάλα όνειρα. Και σιγά σιγά τα παλεύω. Θέλω να χτίσω μια σημαντική καριέρα, να με θυμάται ο κόσμος και να μείνουν τα τραγούδια μου».

«Υπάρχει μεγάλος σεβασμός μέσα στην οικογένεια»
Οι γονείς του Γιάννη δεν γνώριζαν ότι είχε δηλώσει συμμετοχή για το Rising Star, αλλά το έμαθαν όταν ξεκίνησε τις οντισιόν. Ωστόσο το πήραν θετικά, από τη στιγμή που τους διαβεβαίωσε πως δεν θα άφηνε το σχολείο. Η πορεία του στο παιχνίδι έδειχνε ένα παιδί χαμηλών τόνων. Αναρωτιέμαι αν υπήρξε περίοδος που να έκανε δύσκολη τη ζωή των γονιών του. «Υπάρχει μεγάλος σεβασμός μέσα στην οικογένεια. Αλλά όσο να ’ναι, έχω και τα νεύρα μου και τις εκρήξεις μου! Εφηβεία…» λέει γελώντας.

Mεγάλωσε στο Μενίδι σε μεγάλη οικογένεια. «Είμαστε τέσσερα αδέλφια, δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Εγώ είμαι ο μικρότερος. Σήμερα όλοι είναι παντρεμένοι με παιδιά, έχω πολλά ανίψια. Μάλιστα, υπάρχει καλλιτεχνική φλέβα στην οικογένεια. Οι δύο αδελφές μου ζωγραφίζουν τόσο ωραία, που θα μπορούσαν να ασχοληθούν επαγγελματικά με αυτό. Επίσης, όλοι στην οικογένεια τραγουδάνε, εκτός από τη μητέρα μου. Έχουμε πάρει από τον πατέρα μου. Εγώ απλά το κυνήγησα περισσότερο, γιατί είναι αυτό που θέλω να κάνω» λέει.

Ο Γιάννης θυμάται τα παιδικά του χρόνια με μεγάλη νοσταλγία. «Τα παιδικά μου χρόνια ήταν υπέροχα. Από μικρός θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να καθίσω στο σπίτι. Με αυτό μπορεί να βασάνιζα τους γονείς μου. Ήμουν παιδί που ήθελα να βγαίνω έξω. Καμιά φορά χανόμουν και με έψαχναν. Μπορεί να έφευγα από το σπίτι, να μην τους έλεγα πού θα πάω και να περνούσε η ώρα χωρίς να επιστρέφω στο σπίτι. Τότε δεν είχα και κινητό, οπότε τους τρόμαζα» παραδέχεται. Τον ρωτάω αν τον μάλωναν ή αν ως βενιαμίν τον είχαν στα πούπουλα. «Με μάλωναν. Νομίζω ότι χρειάζεται καμιά φορά και η τιμωρία» λέει.

Οι γονείς του είναι Πόντιοι από το Καζακστάν, γνωρίστηκαν εκεί και ήρθαν πρόσφυγες στην Ελλάδα. «Τα βιώματα είναι στο αίμα μου. Αυτά που έχουν περάσει οι γονείς μου έχουν αντίκτυπο και σε εμένα. Όταν λέω τραγούδια του πόνου ή τις ξενιτιάς, δεν είναι ότι τα έχω ζήσει εγώ αλλά είναι μέσα μου» αναφέρει. Όπως λέει ο Γιάννης, οι γονείς του είναι άνθρωποι του μεροκάματου. «Ο πατέρας μου δούλευε πολλά χρόνια στα καράβια. Ήταν τεχνίτης. Ήταν δύσκολη δουλειά και γυρνούσε στο σπίτι κατάκοπος. Από τότε του έχουν παρουσιαστεί αρκετά προβλήματα στην υγεία του και δεν εργάζεται πολύ. Η μητέρα μου δουλεύει στο δήμο. Φτωχικά και απλά! Αλλά μας τα παρείχαν όλα» λέει με περηφάνια. Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια με αρχές, ο νεαρός τραγουδιστής δεν φοβάται τη δουλειά. «Έχω κάνει διάφορες δουλειές. Έχω κάνει κάποια live, ενώ όταν ήμουν 13 χρόνων είχα δουλέψει και σε βενζινάδικο. Μου άρεσε να βοηθάω» δηλώνει. Τι είναι αυτό που τον συμβουλεύουν οι γονείς του μετά το παιχνίδι; «Να παραμείνω όπως είμαι τώρα. Από την αρχή με έχουν βοηθήσει και μου έχουν δώσει τις βάσεις που πρέπει για να μπορέσω να συνεχίσω. Με στηρίζουν πολύ, γιατί γνωρίζουν πόσο αγαπάω το τραγούδι» συμπληρώνει.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.