Λίνα Σακκά: «Είμαι έτοιμη να αφεθώ στον έρωτα»

Η Λίνα Σακκά παρόλο που βγήκε στα πράγματα τη χρυσή εποχή του lifestyle, τότε που τα περιοδικά έδιναν γη και ύδωρ για  ένα εξώφυλλο, εκείνη ποτέ δεν μπήκε ακριβώς στο παιχνίδι τους.  Επέμενε σταθερά να λέει όχι σε εκδότες που ήθελαν σέξι εξώφυλλα γιατί δεν είχε καμία σχέση με αυτή την εικόνα όπως έλεγε, δεν έστηνε παπαρατσικές φωτογραφήσεις, δεν αγαπούσε τις πολλές συνεντεύξεις, απέφευγε τα κοσμκά και ποτέ δεν έφερε την εικόνα της «ωραίας ενζενί» για να κλείσει περισσότερους ρόλους σε σίριαλ ή θέατρο. Μεγαλωμένη στη γειτονιά της Ν. Φιλαδέλφειας όπου μένει ακόμα και σήμερα με τον γιο της , τον πεντάχρονο Μάριο, είχε πάντα μέσα της μια αίσθηση φυγής από τα πράγματα, σαν να ήθελε και να μην ήθελε να βρίσκεται μέσα σε αυτό το παιχνίδι.  Ασυμβίβαστο και ελεύθερο πνεύμα, ποτέ δεν την είχα φανταστεί μέσα σε ένα δυαδικό σχήμα οικογένειας  και γάμου γιατί ίσως και η ίδια δεν είχε φανταστεί τον εαυτό της μέσα σε αυτό. Είχε πάντα τον αέρα της αιώνιας έφηβης. Μέχρι που η ζωή έβαλε τα πράγματα σε μια- άλλη- τάξη.

Μια απρόβλεπτη εγκυμοσύνη με τον τότε σύντροφό της που ήταν μόλις ενάμισι μήνα μαζί, λειτούργησε σαν μεγεθυντικός φακός στα βαθύτερα θέλω της. Χωρίς δεύτερη σκέψη κράτησε το παιδί, αποφάσισε λίγο να απέχει από τη δουλειά για να επιστρέψει δριμύτερη με την παράσταση «Η κυρία της Νύχτας», μια ιστορία του Γιάννη Μαρή, που θυμίζει κάτι μεταξύ φιλμ νουάρ, παλιού ελληνικού κινηματογράφου και φέρει τη νοσταλγία μιας παλιάς εποχής.  Και αν τη δεις τώρα από κοντά, τίποτα δεν θυμίζει την παλιά Λίνα εκτός από την ίδια εφηβική της διάθεση. «Όταν γεννήθηκε το παιδί ήταν τόσο μεγάλο και σπουδαίο αλλά και καινούργιο αυτό που γεννήθηκε στη ζωή μου που δε σκεφτόμουν ότι θέλω να το κάνω διαικπερωτικά. Ήθελα να κάτσω μαζί του, να το κάνω να νιώσει ασφάλεια στο νέο του περιβάλλον και έτσι συνειδητά πήρα την απόφαση να μην εργαστώ. Μετά από δυο χρόνια έκανα μα σειρά, την Εκδρομή που ήμουν στη Νάουσα μαζί με τον Μάριο, μετά ήρθα στην Αθήνα, έκατσα για ένα χρόνο γιατί δεν είχα καμία σπουδαία πρόταση και εδώ και ενάμιση χρόνο ασχολούμαι με την παράσταση «Η Κυρία της Νύχτας».

Η παράσταση μιλάει για μια γυναίκα εκδικητή που είχε ένα βίαιο ξεριζωμό και επιστρέφει για να τιμωρήσει όλους όσοι έφταιξαν σε αυτό. Τελικά η εκδίκηση είναι ένα συναίσθημα που μας λυτρώνει;
Όχι. Η εκδίκηση βγαίνει μέσα από μια ανωριμότητα. Όσο πιο ώριμος είναι ένας άνθρωπος, τόσο καλύτερα διαχειρίζεται τα συναισθήματά του και δεν εκδικείται, γιατί ξέρει ότι το κακό θα γυρίσει στάνταρ σε αυτόν που το κάνει. Όσο ήμουν πιο μικρή και πιο ανώριμη είχα φαντασιωθεί κι εγώ την εκδίκηση. Ποτέ δεν το έκανα όμως.  Θεωρώ ότι η εκδίκηση είναι ένα συναίσθημα που μας τρώει μέσα μας.

Σε έχουν προδώσει ποτέ; Είτε συναισθηματικά, είτε  φιλικά, είτε σε χώρο εργασίας;
Έχω αισθανθεί προδομένη σε όλους τους τομείς και έχω πληγωθεί εξίσου. Αλλά έχω προσπαθήσει να έχω κατανόηση και να δώσω άφεση στον άλλον και να πω πως μέχρι εκεί έφτανε και έκανε. Ας μην έχω παραπάνω απαιτήσεις..  Το θέμα ξέρεις, δεν είναι αν θα μας φερθούν άσχημα, το θέμα είναι τι ασπίδες προστασίας έχουμε βάλει εμείς μέσα μας για να αντιπαρέλθουμε αυτές τις συμπεριφορές. Αν ο άλλος με βρίσει καλό είναι να κάτσω να σκεφτώ γιατί στεναχωρήθηκα. Όταν πληγώνομαι ψάχνω να δω γιατί με πλήγωσε κάτι τόσο πολύ, μήπως γιατί αγγίζει μια αλήθεια; Αυτά προσπαθώ να τα περάσω και στον Μάριο, τον γιο μου.

Ακούγεσαι πολύ κατασταλαγμένη… Αυτό είναι κατόπιν ώριμης σκέψης ή έχεις κάνει και ψυχοθεραπεία;
 Έχω κάνει επτά χρόνια ψυχοθεραπεία και με βοήθησε πάρα πολύ. Είναι σαν να ήμουν παιδί και να μεγάλωσα. Αισθάνθηκα ότι εκεί που δεν υπήρχε το περιβάλλον να βοηθήσει, ήρθε η ψυχοθεραπεία.

Τι σε οδήγησε στην ψυχοθεραπεία;
Η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μου. Το ότι πολύ εύκολα έπεφτα στα πατώματα και έλεγα μέσα μου ότι πρέπει να δυναμώσω. Τι είναι αυτό που ο καθένας μπορεί να έρθει και να με κάνει ότι θέλει; Έπρεπε να μάθω να έχω το θάρρος της γνώμης μου.

Στα αλήθεια τώρα, σε είχες φανταστεί ποτέ με παιδί;
Όχι, δεν έκανα όνειρα για αυτό, είχα αφεθεί στη ροή των πραγμάτων. Είναι και λίγο ασυνείδητη επιθυμία το παιδί. Μπορεί να λες «δε θέλω», αλλά όταν έρθει σου αποδεικνύει η ύπαρξή του ότι τελικά το ήθελες. Εγώ δεν έκανα ποτέ όνειρα για ένα παιδί, όμως όταν ήρθε το δέχτηκα με τέτοια ζέση που δεν είχα ποτέ δίλημμα αν θα έπρεπε να το κρατήσω κι ας μη γνωριζόμουν με τον πατέρα του παιδιού, παρά ενάμισι μήνα μόνο.   Παλιότερα έλεγα πως αν είμαι με έναν άνθρωπο πολλά χρόνια και αν προκύψει ένα παιδί ίσως να το κρατούσα. Που να φανταζόμουν ότι θα ερχόταν έτσι;  Και  δεν είναι τυχαίο ότι το παιδί ήρθε όταν εγώ ένιωσα πιο ισορροπημένη, είχα κάνει την ανάλυσή μου, την ψυχοθεραπεία μου, είχα ηρεμήσει μέσα μου, ένιωθα πιο εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και είχα φτιάξει μια καριέρα. Το παιδί ήρθε όταν ωρίμασα μέσα μου.

Από ότι θυμάμαι ποτέ δεν ήσουν η γυναίκα που ονειρευόταν να ντυθεί νύφη…
Ούτε και τώρα παντρεύτηκα, ούτε καν με πολιτικό γάμο. Δεν είναι άλλωστε αυτό το θέμα. Από τη στιγμή που ήρθε το παιδί δεν διανοήθηκα ότι δεν θα το κρατούσα. Ήμουν με έναν άνθρωπο που τον εκτιμούσα, τον θαύμαζα, ήρθαμε κοντά και τελικά να που ο Θεός μας έφερε ένα παιδί.  Μπορεί να μη μας έφερε το γάμο και την ευτυχία με την κλασσική έννοια  αλλά ποτέ δεν ήμουν κλασσική, θα ήμουν τώρα;  Και το να μεγαλώνει μια γυναίκα ένα παιδί μόνη της είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να κάνει. Αλλά είναι τόσοι σπουδαίο το συναίσθημα της αγάπης που σου δίνει το παιδί που μπορείς να ξεπεράσεις το οτιδήποτε.

Δεν σκέφτηκες τις δυσκολίες που έχει μια τέτοια διαδικασία;
Δεν το σκέφτηκα γιατί έλεγα πως όσο δύσκολο και να είναι θα το καταφέρουμε. Δηλαδή τι;  Επειδή θα έχει δυσκολία θα έπρεπε να το ρίξω;  Το προσπαθώ και θα το προσπαθώ για όλη μου τη ζωή. Όπως μου είπε και μια κυρία πρόσφατα, «κι εγώ που ήμουν παντρεμένη και είχα σύζυγο, ήταν σαν να μην είχα». Ευτυχώς σε εμένα υπάρχει η συμμετοχή του μπαμπά του αλλά όταν κλείνει η πόρτα του παιδιού είσαι εσύ με το παιδί και είναι πολλά αυτά που πρέπει να κάνεις….

Τώρα σου λείπει ένας άντρας να μοιράζεσαι τη ζωή και τα καθημερινά προβλήματα;
Σε αυτή τη φάση αισθάνομαι ότι ο άνθρωπος που θα μπει στη ζωή μου θα αδικηθεί λόγω χρόνου.  Είμαι όμως σε έναν πολύ καλό δρόμο να βάλω σε ένα πρόγραμμα τη ζωή μου και να έχω χρόνο για μένα. Μέχρι τώρα δεν μπορούσα.

Δε φοβάσαι πια;
Αν μιλάγαμε πριν από δυο χρόνια θα σου έλεγα πως είμαι πολύ φοβισμένη και να ήθελα να με αφήσουν όλοι μόνη. Τώρα όχι, είμαι καλά. Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Τώρα είμαι στο δρόμο να αφεθώ στον έρωτα…

Οι δικοί σου πως αντιμετώπισαν τον ερχομό ενός παιδιού, έτσι ξαφνικά;
Με πολλή χαρά και με στήριξαν πολύ.  Οι ξαδέλφες μου που ήμασταν από μικρές μαζί βάφτισαν το παιδί. Οι γονείς μου μαζί με τους γονείς του μπαμπά του παιδιού έχουν πολύ καλές σχέσεις . Σκέψου ότι στα γενέθλιά του πριν από μια εβδομάδα ήμασταν όλοι μαζί και σβήσαμε τα κεράκια της τούρτας.  Ξέρεις ο ερχομός ενός παιδιού είναι πιο σημαντικός από τα τυπικά.

Ο μικρός δεν σου ζητάει περισσότερο τον μπαμπά του;
Όχι, γιατί τον βλέπει συχνά και περνάνε χρόνο μαζί. Δεν ζήσαμε ποτέ τέτοια δράματα γιατί η κατάσταση ήταν έτσι ήταν από την αρχή. Με τον μπαμπά του είχαμε χωρίσει πριν γεννηθεί οπότε αυτή ήταν η συνθήκη, δεν ήταν κάτι που άλλαξε στην πορεία.

Έχεις αισθανθεί κοινωνικό ρατσισμό με τη λογική ότι ανήκεις στην κατηγορία της «μονογονεϊκής οικογένειας»;
Καθόλου! Άλλωστε είμαστε πολλές πια . Είναι βέβαια και πως το φέρεις εσύ. Αν κυκλοφορείς σαν κακομοίρα και έχεις το ύφος να ζηλεύεις τα άλλα ζευγαράκια κάπως θα σε κοιτάξουν κι άλλοι. Όταν είσαι σίγουρη για αυτό που κάνεις και έχεις μάθει τη διαφορετικότητα δεν έχεις πρόβλημα. Αυτό που λέω και στον Μάριο είναι ότι υπάρχουν πολλά είδη οικογενειών. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και αυτό είναι φυσιολογικό.

Είχες καθόλου αγωνία για το ότι θα έμενες εκτός δουλειάς λόγω του παιδιού;
Όχι. Είχα δουλέψει πολλά χρόνια, είχα κουραστεί και είχα αρχίσει να βαριέμαι με τη δουλειά άσε που είχε ξεκινήσει και η οικονομική κρίση. Εγώ είμαι ολιγαρκής και δεν ήθελα τα εκατομμύρια για να υπάρχω για αυτό και είχα κάνει το κουμάντο μου, δεν μεγαλοπιάστηκα. Τώρα όμως που αγχώνομαι και βλέπω πως εξελίσσεται η δουλειά, θα ανοίξω ένα καφέ -εστιατόριο στη Ν. Φιλαδέλφεια με street food  όπου θα έχει και παιδότοπο που θα μπορούν να απασχολούνται δημιουργικά τα παιδιά.  Έτσι για να κρατήσω τον έρωτα, το θέατρο, βρήκα χορηγό εραστή…  Ξέρεις, είναι ωραία η ανεμελιά, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου σε ένα μοτίβο θέατρο- μπαρ – ξύπνημα αργά το μεσημέρι και πάλι από την αρχή. Θα πάθαινα βαριά κατάθλιψη αν το συνέχιζα αυτό. Ο άνθρωπος πρέπει να εξελίσσεται και να περνάει σε άλλα στάδια…

Σε αγχώνει ο ο χρόνος που περνάει;
Θέλω να περνάει! Έτσι αποδεικνύεται ότι ζω  και αποδέχομαι τη φύση των πραγμάτων. Δεν με φοβίζει ο χρόνος. Ξέρεις πότε με φοβίζει; Όταν δεν έχεις ζήσει, όταν έχεις μια ζωή με κενά και τρύπες. Για αυτό πρέπει να δημιουργούμε δεσμούς πρώτα με τον εαυτό μας για να περνάμε καλά και να έχουμε κοντά μας κάποιους ανθρώπους που αγαπάμε για να περνάει όμορφα ο χρόνος…

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.