Γιάννης Πάριος : Ο κόσμος όλος ένας βράχος

Αρτι αφιχθείς από την Πάρο -το νησί του- όπου διατηρεί και το ησυχαστήριό του, ο Γιάννης Πάριος κάνει πρόβες στα νέα του τραγούδια στο σπίτι του στα νότια προάστια. Η τελευταία του δισκογραφική δουλειά, που θα κυκλοφορήσει από τη Minos EMI, έχει τον τίτλο «Ελα μου, χαμογέλα μου» και περιλαμβάνει 12 κομμάτια σε δικούς του στίχους και μουσική.

- Τόσα χρόνια δεν βαρεθήκατε να γράφετε μουσική;
Να βαρεθώ κάτι που αγαπάω; Με τίποτα!
Δεν βαριέμαι ό,τι αγαπώ. Τα συγκεκριμένα τραγούδια προέκυψαν μέσα από λόγους και αφορμές. Πάντα υπάρχει κάτι που σε τσιγκλάει, που σε ερεθίζει να το εκφράσεις με μουσική και στίχο. Τα συρτάρια μου είναι γεμάτα από ξεχασμένες μελωδίες.

- Μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης είναι ο πόνος ή ο έρωτας;
 Και τα δύο. Η ψυχή μου βομβαρδίζεται από πάρα πολλά πράγματα. Πότε βγαίνει ο ήλιος και πότε υπάρχει συννεφιά. Αλλωστε τι είναι ο έρωτας; Είναι ο ήλιος μετά τη συννεφιά!

- Τι τίτλο θα βάζατε στη μακρόχρονη πορεία σας; «Αγαπώ αυτό που κάνω», τόσο απλά.
- Εχετε αγαπήσει πολύ και τις γυναίκες όμως. Είμαι φαν των γυναικών και τολμώ να πω ότι έχω αγαπήσει περισσότερο απ’ όσο έχω ερωτευτεί.

- Τι δίνατε μέχρι τώρα στις γυναίκες;
 Αυτό που κρατούσαν ή αυτό που πετούσαν! Και δεν είναι απαραίτητο στον έρωτα να δίνεις μόνο, είναι να ξέρεις και να παίρνεις.

- Πότε ερωτευτήκατε για πρώτη φορά στη ζωή σας;
Στο γυμνάσιο στην Πάρο. Σχολικά σκιρτήματα.

- Ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που γράψατε;
Το πρώτο μου τραγούδι δεν το έγραψα για μένα, αλλά για έναν ξάδελφό μου που ήταν ερωτευμένος με μια κοπέλα. Ηταν ένας έρωτας χωρίς ανταπόκριση κι αυτό άγγιξε κάτι μέσα μου και ξύπνησε η μουσική. Οι νότες βγήκαν αβίαστα.

- Ποια ήταν η δυσκολότερη περίοδος της ζωής σας;
 To φευγιό του πατέρα μου και εκείνο της μάνας μου ήταν κάτι που δύσκολα ξεπεράστηκε. Χτύπησε φλέβα και καρδιά. Ο χρόνος μετατρέπει τον πόνο σε απλή μνήμη. Ο πατέρας μου, φαροφύλακας στο επάγγελμα, χάθηκε νωρίς, πριν καν πάω φαντάρος.

- Ποια εικόνα διατηρείτε από αυτούς;
Οταν έφευγα από την Πάρο για να βρω την τύχη μου στην Αθήνα, είχαν έρθει στο λιμάνι για να με αποχαιρετήσουν. Μου είχαν δώσει 750 δραχμές, όλο το υστέρημά τους. Την ώρα που έφευγε το πλοίο είδα τα χέρια τους να με σταυρώνουν. Οσα χρόνια και να περάσουν, την εικόνα αυτή τη διατηρώ ζωντανή μέσα μου.

- Πώς ερμηνεύετε αυτή τη σκηνή; Ως αγάπη, άδολη αγάπη.

- Υπάρχει άδολη αγάπη σήμερα ή ο Ελληνας σε καιρό κρίσης έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα κακά του στοιχεία;
Τα πάντα υπάρχουν. Στο χέρι του καθενός είναι τι στάση θα κρατήσει ο ίδιος και τι θα φυλάξει ή θα πετάξει από όσα του δίνουν οι άλλοι. Σημαντικό είναι, επίσης, να ξέρεις να συγχωρείς. Με τη συγχώρεση γιατρεύεις πρώτα τον εαυτό σου και μετά τον άλλον. Εγώ το ρήμα «μισώ» δεν το βίωσα ποτέ στη ζωή μου και ούτε πρόκειται να το βιώσω.

- Υπήρχαν άνθρωποι στην πορεία που σας αδίκησαν;
 Βεβαίως, αλλά δεν τους μισώ. Ο χρόνος άλλωστε απαλύνει όλα τα συναισθήματα. Είναι σαν τα μακαρόνια στο καυτό νερό. Ξεκινούν σκληρά και έπειτα μαλακώνουν και γίνονται νόστιμα.

- Τι παράπονο έχετε από τον εαυτό σας;
Ημουν πάντα εις βάρος μου. Τον Γιάννη δεν τον αγάπησα όσο πρέπει. Προστάτευα τον Πάριο, αλλά όχι τον Γιάννη.

- Αγαπήσατε περισσότερο απ’ ό,τι αγαπηθήκατε;
Αγαπήθηκα πολύ, δεν έχω παράπονο. Δεν θα με ακούσεις ποτέ να παραπονιέμαι ότι στη ζωή μου πέρασα έτσι ή αλλιώς. Αν ξαναγεννιόμουν, τις ίδιες επιλογές θα έκανα, τις ίδιες εικόνες θα επέλεγα. Ακόμη και αυτές που σχετίζονται με τα δύσκολα και στερημένα παιδικά χρόνια. Ο έρωτας δεν κρατάει. Αντιθέτως, τα συστατικά της αγάπης διαρκούν και μάλιστα για πάντα.

- Ζήσατε φτώχεια δηλαδή; Καμιά φορά το περιττό κάνει τη διαφορά. Εμείς είχαμε απλώς τα απαραίτητα. Τυράκι, ψωμάκι και ψάρια που ψάρευε ο πατέρας μου.

- Ποια εικόνα διατηρείτε από τα παιδικά σας χρόνια; Στην Πάρο, τα παιδικά μου χρόνια. Εκανε πολύ κρύο και εμείς δεν είχαμε ούτε καλοριφέρ, ούτε σκεπάσματα. Επέστρεφε ο πατέρας μου από το καφενείο κι εγώ κοιμόμουν στην κουζίνα. Τον θυμάμαι να βγάζει το παλτό του και να το ρίχνει πάνω μου για να ζεσταθώ.

- Εκτοτε βρήκατε ανθρώπους που έριχναν το «παλτό» τους πάνω σας; 
Σαφώς! Θα ήταν ψέμα να υποστηρίξω το αντίθετο, παρόλο που άλλοτε το εκτιμούσα και άλλοτε όχι. Υπήρχαν περιπτώσεις ανθρώπων που ένιωθαν περισσότερα πράγματα για εμένα απ’ ό,τι ένιωσα εγώ για εκείνους. Δεν ανταποκρίνεσαι το ίδιο σε όλες τις αγάπες. Κακά τα ψέματα. Στη διάρκεια της πορείας σου μόνο ένας άνθρωπος θα σε εμπνεύσει.

- Τι ρόλο έπαιξαν οι δύο σύζυγοι στη ζωή σας;
Τον σημαντικότερο. Και μόνο που με ανέχτηκαν φτάνει. Μου χάρισαν, άλλωστε, ό,τι πολυτιμότερο έχω, τα παιδιά μου.

- Εχετε πέσει στα πατώματα για κάποιον έρωτα;
Στα πατώματα όχι, έχω πέσει όμως στα γραπτά. Ημουν κλεισμένος στο σπίτι, κάπνιζα -αν και δεν καπνίζω- και έβγαζα νότες και στίχους.

- Πρώτο όνομα, επί πολλά χρόνια. Υπήρξε εποχή που νιώσατε ότι καβαλήσατε το καλάμι;
Είναι έξω από τη δική μου λογική όλο αυτό. Μου αρέσει η απλή ζωή, όχι το καβαλημένο. Εγώ δεν είμαι του σαλονιού, είμαι της κουζίνας. Ασχετα αν δεν ξέρω να φτιάχνω ούτε αυγό. Το μόνο καλάμι λοιπόν που είχα ποτέ ήταν αυτό του ψαρέματος.

- Τι σας ξεκουράζει;
Να βρίσκομαι στον βράχο μου στην Πάρο και να ψαρεύω. Σε αυτόν τον βράχο χαλαρώνω και εμπνέομαι τραγούδια. Βολεύω κάτι περισσεύματα στίχων. Εκεί μου βγήκε το ρεφρέν του τραγουδιού «Δεν σ’ αφήνω, δεν σ’ αφήνω» που έγραψα κάποτε με τον γιο μου τον Χάρη.

- Το όνομα Πάριος έπαιξε ρόλο στις σχέσεις σας με το γυναικείο φύλο;
Οχι, καλέ, τι ρόλο να παίξει; Εγώ δεν είμαι ο Σάκης Ρουβάς. Τότε που τραγουδούσαμε εμείς, έλεγαν «πάμε να ακούσουμε τον τάδε» και όχι «πάμε να τον δούμε» που λένε τώρα.

- Πώς σας φαίνεται αυτή η εποχή;
 Στείρα. Τι να πεις στον πιτσιρικά όμως; Κάθε φάση ζωής έχει τη δικαιολογία της. Πρέπει να ερωτευτείς και να περάσεις βίωμα για να αρχίσεις να αντιμετωπίζεις τα πράγματα διαφορετικά, να αποκτήσεις μια άλλη ματιά. Ας κατανοούμε και ας μην κατηγορούμε.

- Αν ξεκινούσατε την καριέρα σας τώρα, θα πηγαίνατε σε κάποιο ριάλιτι;
 Ποτέ. Και είμαι κάθετος στην άποψη αυτή. Ετσι κι αλλιώς, με τις επικρατούσες απόψεις, με το που θα με έβλεπαν, θα με έκοβαν. Γέμισε η Ελλάδα από νέα παιδιά που τραγουδούν ξενόγλωσσα τραγούδια. Να κάνουν καριέρα όλοι αυτοί πού; Στην Αμερική ή να πουλήσουν διάρκεια σε μια χώρα που θέλει να ακούει τη γλώσσα της; Κακά τα ψέματα, η διάρκεια στην Ελλάδα είναι συνυφασμένη με τα ελληνικά.

- Κριτική επιτροπή θα γινόσασταν σε κάποιο ριάλιτι;
 Δεν θα μπορούσα να ασκήσω σκληρή κριτική σε παιδιά που έχουν όνειρα ώστε να μην μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ, ούτε όμως και να πω ψέματα από φόβο μην τα πονέσω.

- Εχετε παραδεχτεί ότι χάσατε κάποιες στιγμές από τα πρώτα σας παιδιά, καθώς εκείνη την εποχή βρισκόσασταν στην επαγγελματική σας εξέλιξη.  Δεν έχασα στιγμές, απλώς εκείνα με είχαν μεγαλύτερη ανάγκη. Αν τα ρωτήσεις τώρα, όλα αυτά τα έχουν ξεχάσει. Ημουν πάντοτε κοντά τους και αν έχω να καμαρώνω για κάτι, είναι ότι υπήρξα καλός πατέρας.

- Εχετε τέσσερα εγγόνια. Ποια είναι η σχέση σας μαζί τους;
Με πετυχαίνεις σε μέρα όπου ετοιμάζομαι να τα υποδεχτώ. Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, οπότε θα τους κάνω το γαϊδουράκι, θα ανέβουν πάνω μου και θα περάσουμε κάποιες ώρες ευχάριστα γελώντας. Στην Πάρο όλα είναι πιο έντονα αφού όλη την ημέρα είμαστε με ένα μαγιό. Ναι, είμαι ένας κλασικός χαζοπαππούς.

- Μαλώσατε ποτέ για τη μαρκίζα;
Ποτέ! Θεωρούσα ότι η μεγαλύτερη μαρκίζα για έναν καλλιτέχνη είναι η «αρένα».

- Την πολιτική κατάσταση πώς τη βλέπετε σήμερα;
Ποια πολιτική κατάσταση; Κλειδωμένη είναι η Βουλή. Διακοπές κάνουν και οι τριακόσιοι. Δεν ανησυχώ, όμως, για την Ελλάδα γιατί είναι η χώρα που εφηύρε τον από μηχανής θεό. Δεν φοβάμαι για την Ελλάδα, λυπάμαι για τους Ελληνες και ανησυχώ για τα παιδιά μας.

- Ο Ελληνας έχασε το χαμόγελό του;
O Ελληνας έχασε το χαμόγελό του αλλά δεν παθαίνει τίποτα. Ο Έλληνας και η Ελλάδα δεν είναι ούτε φυλή, ούτε πατρίδα. Είναι ιδέα.

- Τι ρόλο παίζει η μουσική σας σε τέτοια εποχή;
Προσπαθώ να θυμίσω στον κόσμο κάτι που μπορεί στο παρελθόν να τον έκανε ευτυχισμένο.