Θανάσης Αλευράς: «Με γοητεύει περισσότερο η αγάπη από την καψούρα»

Μερικά λεπτά συνομιλίας με τον Θανάση Αλευρά είναι αρκετά για να σου δώσουν το περίγραμμα του χαρακτήρα του, ακόμη και αν τον γνωρίζεις μόνο μέσα από τη δουλειά του.
Ταλαντούχος ηθοποιός, άνθρωπος που ξέρει τι ζητά στη ζωή του, σίγουρος για τον εαυτό του και ταυτόχρονα προσγειωμένος.

 Η Δήμητρα Παπαδοπούλου θέλησε να γράψει ένα ολόκληρο θεατρικό πάνω του (την παράσταση Μάνα Θα Πάω Στο Χόλιγουντ που παίζεται στο θέατρο Ιλίσια) χωρίς να τον γνωρίζει, έγινε αγαπητός μέσα σε ένα βράδυ –από την πρώτη του εμφάνιση στο Your Face Sounds Familiar και έχει ήδη κερδίσει το Βραβείο Χορν. «Η Δήμητρα με τιμάει πολύ που έγραψε το έργο πάνω μου. Μου είχε πει πριν ξεκινήσει τη διαδικασία της συγγραφής των κειμένων και χωρίς να γνωριζόμαστε ότι με σκέφτεται για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αν με ενδιέφερε και έλεγα ναι, θα το έγραφε πάνω μου. Όπερ και εγένετο”, λέει.

Όταν η συζήτηση πάει στα προσωπικά του, απομακρύνεται διακριτικά με μια αυθόρμητη κίνηση ακουμπώντας πίσω στον καναπέ. Σύντομα όμως χαλαρώνει και μου μιλάει με ειλικρινή διάθεση για τον τρόπο που λειτουργεί στις σχέσεις του. «Δεν με γοητεύει καθόλου πλέον να βασανίζομαι σε έναν έρωτα. Το έχω κάνει σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν, το κυνηγούσα χωρίς να το ξέρω. Επειδή δεν μπορούσα να δεσμευτώ, επέλεγα τέτοιες ιστορίες για να μου επιβεβαιώσουν ότι είχα δίκιο που δεν ήθελα τη δέσμευση. Τώρα είμαι σε μια φάση και ηλικία που θεωρώ ότι είναι ωραίο να αναλαμβάνεις την ευθύνη και να δεσμεύεσαι. Δεν παθαίνεις κάτι αν εμπλακείς συναισθηματικά επειδή, αν για οποιοδήποτε λόγο θελήσεις να απεμπλακείς, είσαι ελεύθερος να φύγεις. Αυτή την περίοδο λοιπόν, με γοητεύει περισσότερο η αγάπη από την καψούρα. Το θέμα του έρωτα το έχω αποδομήσει λίγο στο μυαλό μου. Αυτό δεν μπορούσα να το κάνω στο παρελθόν. Να συνδεθώ δηλαδή με ουσιαστικό τρόπο». Αισθάνεται δηλαδή ευτυχισμένος; «Είμαι σε μια σχέση που μου προσφέρει ηρεμία και πληρότητα χωρίς τα “δράματα” και τις υστερίες του παρελθόντος. Και ανακάλυψα ότι τελικά αυτό έχω περισσότερο ανάγκη». Παρόλα αυτά, θέλει να αισθάνεται πάντα πως είναι ελεύθερος. «Θέλω είναι να έχω την ελευθερία μου και να μην καταπιέζομαι. Από κανέναν. Ούτε από σύντροφο, ούτε από τη δουλειά, ούτε από φίλους. Επειδή οι γονείς μου, δυο πολύ ανοιχτοί και υποστηρικτικοί άνθρωποι, μου άφηναν άπλετη ελευθερία κινήσεων και έκφρασης, δεν μπορώ με τίποτα να τη στερηθώ με οποιουδήποτε είδους σύμβαση».

Η συζήτηση διακόπτεται από ένα σύντομο τηλεφώνημα που τον καλούν για να επισπεύσει την επιστροφή του στο θέατρο. Μου εξηγεί τη συνομιλία και ανασκουμπώνεται στη θέση του για να συνεχίσουμε τη συνέντευξη στο λίγο χρονικό διάστημα που μας απομένει. Η συζήτηση, όπως ήταν φυσικό επανέρχεται στην παράσταση “Μάνα θα πάω στο Χόλιγουντ”, η οποία, όπως μου παραδέχεται, του δημιουργεί μια ψυχική ανάταση στο τέλος κάθε βραδιάς. «Αυτό που λατρεύω στη φετινή παράσταση είναι τα δυο κεντρικά μηνύματα που επικοινωνούμε στο θεατή. Κεντρική ιδέα είναι ότι  “οτιδήποτε κι αν βάλεις στο μυαλό σου, μπορείς τελικά με επιμονή και πείσμα να το καταφέρεις”. Το δεύτερο μήνυμα  είναι ότι ο ήρωας, που είναι ένας κατεξοχήν μαμάκιας,  καταφέρνει τελικά να σπάσει τον ομφάλιο λώρο και να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα χωρίς να τον κρατήσουν πίσω τα ενοχικά σύνδρομα που συντηρεί με τον τρόπο της η μητέρα του. Γιατί, κακά τα ψέματα, η Ελλάδα είναι μια χώρα που κατεξοχήν υπερισχύει το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα. Έτσι δυστυχώς μας έχουν μεγαλώσει».

Λίγο πριν φύγει και επιστρέψει στα παπούτσια του πρωταγωνιστή που αγωνίζεται για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα, τον ρωτάω για τα δικά του όνειρα και επιδιώξεις. «Έχω διαφορά σχέδια στο μυαλό μου αλλά προτιμώ να τα κρατήσω για τον εαυτό μου μέχρι να πραγματοποιηθούν. Αν τελικά πραγματοποιηθούν». Φοβάται την απαισιόδοξη εκδοχή; «Δεν  φοβάμαι την αποτυχία. Ας κάνεις όνειρα κι ας μην πετύχεις τελικά. Μπορεί να καταλάβεις περισσότερο τον εαυτό σου, να αντιληφθείς πού ειναι το ταβάνι σου. Αλλά χωρίς όνειρα δεν μπορείς να δημιουργήσεις».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.