Στέφανος Κορκολής: «Η ζωή μου όλη σε ένα πιάνο»

Είχε μια περιπετειώδη ζωή, γεμάτη πάνω - κάτω. Ετσι όπως αξίζει να ζει κανείς. Εγινε διάσημος. Δεν λάτρεψε τη φήμη του. Πέρασε έναν προσωπικό Γολγοθά με την υγεία του. Μια μάχη που κέρδισε. Πλέον τον ενδιαφέρει μόνο ένα πράγμα: «Να ζω το σήμερα, να είμαι γερός, να είμαι μαζί με τους ανθρώπους που αγαπώ». Ο πιανίστας, συνθέτης και ερμηνευτής Στέφανος Κορκολής σολάρει και χωρίς μουσική. 

«Παιδί θαύμα» 

«Ο χαρακτηρισμός “παιδί θαύμα” έγινε ευρέως γνωστός πολύ αργότερα (σ.σ.: από την ηλικία των πέντε, οπότε ξεκίνησε να παίζει πιάνο). Αρα, δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να δημιουργεί απαιτήσεις αποδείξεων και δεν τον θεωρώ βραχνά - τουλάχιστον όσον αφορά τη δική μου περίπτωση. Φυσικά έπαιξε καθοριστικό λόγο ο τρόπος που το διαχειρίστηκαν οι γονείς μου. Δεν μου στέρησαν απολύτως τίποτα από την παιδική μου ηλικία. Κοινώς, δεν μου δημιούργησαν ένα στεγανό περιβάλλον του τύπου “μην παίξεις μπάλα και πάθουν κακό τα χέρια σου”, ούτε με είχαν εγκλωβισμένο σε ένα πιάνο και μόνο. Δυστυχώς, γνωρίζω πολλές περιπτώσεις παιδιών που το οικογενειακό αλλά και το διδασκαλικό περιβάλλον τους, κυρίως για προσωπική τους προβολή, τα εγκλώβισαν, με αποτέλεσμα να μισήσουν στην κυριολεξία τη μουσική μεγαλώνοντας. Ημουν τυχερός που βίωσα μία απολύτως φυσιολογική παιδική περίοδο - και αυτός είναι ένας από τους λόγους που συνεχίζω να δημιουργώ και να παίζω μουσική». 

Ανήσυχος έφηβος, ανήσυχος ενήλικας 

«Τα ρεσιτάλ τα ξεκίνησα πριν από την εφηβεία μου. Κατά την περίοδο της πρώιμης εφηβείας μου, πριν δηλαδή πάω στο Παρίσι, έκανα τις μικρές μου επαναστάσεις στο σχολείο, όπως κάθε φυσιολογικός έφηβος, τις οποίες ακόμα και τώρα συνεχίζω - φυσικά σε άλλο επίπεδο. Αλλωστε η ίδια η δημιουργία είναι επανάσταση, κυρίως απέναντι στον εαυτό σου. Σαφώς και δεν ισχύει το γεγονός ότι ένας έφηβος που τυχαίνει να έχει ταλέντο σε κάτι δεν επαναστατεί. Το αντίθετο συμβαίνει».

Κλασικός πιανίστας Vs ποπ ειδώλου, σημειώσατε άσο 

«Ποτέ δεν παράτησα την κλασική μουσική. Ακόμα και στην εξάχρονη περίοδο της τραγουδιστικής ποπ, όπως την ονομάζουμε τέλος πάντων, συνέχιζα να δίνω κλασικές συναυλίες κυρίως για φιλανθρωπικούς σκοπούς, αλλά και κατά τη διάρκεια των συναυλιών στα μεγάλα στάδια πάντα έπαιζα κάποιο κλασικό κομμάτι. Να θυμίσω ότι στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας -με πάνω από 20.000 κόσμο- όταν έπαιζα ένα απόσπασμα από το “Πέταγμα της μέλισσας” του Ρίμσκι Κόρσακοφ ησύχαζε, ηρεμούσε όλο το γήπεδο. Επίσης, στο Παλαί ντε Σπορ στη Θεσσαλονίκη έπαιξα μπροστά σε 12.000 κόσμο το “Rhapsody in Βlue” του Τζορτζ Γκέρσουιν υπό τη διεύθυνση του διεθνούς φήμης μαέστρου Δημήτρη Αγραφιώτη με τη συμφωνική ορχήστρα της Θεσσαλονίκης. Τα λέω αυτά όχι για να δικαιολογήσω κάτι, αλλά απλώς για να τα υπενθυμίσω ή να τα γνωστοποιήσω. Αλλωστε στο YouTube όλα αυτά υπάρχουν καταγεγραμμένα. Το γεγονός ότι ήμουν αφίσα σε δωμάτια μου ήταν αδιάφορο. Αυτό που με γέμιζε και με γεμίζει χαρά είναι όταν πολλά παιδιά έρχονταν -και έρχονται ακόμα- λέγοντάς μου ότι ήμουν η αιτία που ξεκίνησαν το πιάνο. Οσον αφορά το αν με ενοχλούσε ο χαρακτηρισμός “ποπ τραγουδιστής”, ναι, με ενοχλούσε. Δεν ήταν τόσο το ποπ αλλά το “τραγουδιστής”, διότι παντού και πάντα τόνιζα ότι απλώς ερμηνεύω τα τραγούδια μου. Χαίρομαι πάντως που τώρα στην πλειονότητά τους τα Μέσα με αναφέρουν με την ιδιότητα του πιανίστα και του συνθέτη». 

Ενα όνομα, μια τεράστια ιστορία 

«Ολες μου οι συνεργασίες είχαν χαμόγελο, αγάπη και ειλικρίνεια. Αυτό συνέβαινε και συμβαίνει διότι επέλεγα πρώτα τον άνθρωπο και έπειτα τον καλλιτέχνη - κάτι που συνεχίζω να κάνω. Μου είναι αδύνατον να δίνω την ψυχή μου σε ανθρώπους που όσο ταλέντο κι αν έχουν δεν μπορούν να τη χειριστούν κατάλληλα. Η στιγμή όμως που πραγματικά με έχει σημαδέψει για πάντα είναι η γνωριμία μου με τον μέγιστο Μίκη Θεοδωράκη. Η ενασχόλησή μου με το έργο του, αλλά και η προσωπική επαφή μαζί του έδωσαν καινούριο νόημα στη ζωή μου. Θα χρειαζόμουν μια ολόκληρη συνέντευξη για να περιγράψω τη μαγεία τού να συνυπάρχω σε μουσικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο με μια τόσο τεράστια προσωπικότητα». 

Ποπ σουξέ

Οσον αφορά στο τραγούδι «Ντύσου πρόχειρα και βγάλε το κραγιόν σου», που υπήρξε από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, ο Στέφανος λέει: «Δεν μετανιώνω για πράγματα που ούτως ή άλλως δεν μπορώ να αλλάξω. Οσον αφορά στο συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο δημιουργικά το μοιράζομαι με την Εύη Δρούτσα που έγραψε τον στίχο κι εγώ τη μουσική, το μόνο που έχω να θυμάμαι είναι ότι έκανε τεράστια επιτυχία, όπως άλλωστε και το “Σκόνη και θρύψαλα” και πολλά άλλα. Τους αφορισμούς τραγουδιών, αλλά και γενικότερα, προτιμώ να τους αφήνω σε ειδικούς. Προσωπικά, κλείνοντας, το συγκεκριμένο κομμάτι μετά από πολλά χρόνια δεν μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη. Σίγουρα όμως προτιμώ άλλα τραγούδια από αυτή την περίοδο. Οσον αφορά τις ταμπέλες, δεν τις δέχομαι. Η μουσική και οι τέχνες είναι απόλυτα δημοκρατικές έννοιες. Δεν σου αρέσει, δεν το ακούς. Απλά». 

Πισώπλατα μαχαιρώματα 

«Το ότι μεγάλωσα σε ένα αστικό περιβάλλον δεν σημαίνει τίποτα. Από τη στιγμή που μπαίνεις στο σχολείο, και κυρίως στη δουλειά, αρχίζεις από να μπαίνεις στο νόημα του αθέμιτου ανταγωνισμού, που συνεπάγεται πισώπλατα μαχαιρώματα, φθόνο, χτυπήματα κάτω από τη μέση και όλα αυτά τα “ευγενή αθλήματα”. Υπό μία έννοια τα διδάσκεσαι από πολύ νωρίς και είσαι κατά κάποιον τρόπο εκπαιδευμένος. Προδοσία νομίζω ότι έχουμε νιώσει όλοι μας, κυρίως από ανθρώπους που θεωρούμε εμπιστοσύνης και δικούς μας. Σίγουρα είναι δυσάρεστο έως σοκαριστικό το συναίσθημα, αλλά έτσι είναι η ζωή».

Μάχη για τη ζωή 

«Μάχη με τον καρκίνο. Οταν μάχεσαι οφείλεις να είσαι δυνατός. Η ζωή μου σαφώς και άλλαξε σχεδόν 180 μοίρες. Βλέπεις καθαρά το άχρηστο και δεν λες πια “δε βαριέσαι, αδελφέ”. Το πετάς στα σκουπίδια. Βλέπεις το χρήσιμο και δεν το αφήνεις να φύγει. Διώχνεις ό,τι σε ενοχλεί -μιλάω πάντα για τον εαυτό μου-, ακόμα και ανθρώπους. Ναι, έχω αλλάξει. Και χαίρομαι γι’ αυτό - κι ας άργησα. Επαψα πλέον να είμαι ανοιχτός και εύπιστος. Μπορώ να πω ότι όλη αυτή η περιπέτεια άνοιξε ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή μου. Εμαθα να κάνω οικονομία στις επιλογές μου - στο μόνο που δεν κάνω οικονομία είναι στη μουσική μου».

Ο γύρος του κόσμου με ένα πιάνο 

«Εχω βρεθεί σε πολλά και περίεργα μέρη και έχω βιώσει απίστευτες καταστάσεις, κυρίως κωμικές. Να χάνονται οι βαλίτσες μου και να πρέπει να παίξω με δανεικά ρούχα, να εμφανίζομαι σε χώρες όπως η Βραζιλία και να φοβάμαι, όχι μόνο εγώ, να κυκλοφορήσω, να πάω απέναντι και πολλά άλλα. Εντυπωσιάστηκα από το Τόκιο καθώς νόμισα ότι βρίσκομαι σε άλλο πλανήτη - όχι μόνο από την τεχνολογία, αλλά κυρίως από τους ανθρώπους. Είναι πραγματικά πολλές οι εμπειρίες απ’ όλα αυτά τα ταξίδια. Θυμάμαι έντονα όταν βρέθηκα για συναυλία στο Νοβοσιμπίρσκ, στη Σιβηρία, όπου έπαιζα τον πεντοζάλη και μία τοπική φολκλορική χορωδία άρχισε να αυτοσχεδιάζει με υπέροχες φωνές. Ηταν μαγική στιγμή. Οσον αφορά περίεργες αντιδράσεις θαυμαστών ή γενικότερα κόσμο, ουκ ολίγες. Από αστείες μέχρι ακραίες, ενίοτε και ενοχλητικές. Τις ενοχλητικές θυμάμαι. Σ’ ένα ρεσιτάλ πιάνου το 2013 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την ώρα που ξεκίνησα να παίζω το πρώτο κλασικό έργο, μία κυρία συνομιλούσε στο κινητό με κάποιον λέγοντας πολύ δυνατά πως είχε αργήσει να έρθει και ότι ο Κορκολής ξεκίνησε. Οι ζωντανές παραστάσεις, οι συναυλίες είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της καριέρας μου. Το να μοιράζεσαι την ψυχή σου απευθείας με τον κόσμο είναι πραγματικά υπέροχο συναίσθημα. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με διαφορετικούς λαούς και κουλτούρες. Αλλά το πιο σημαντικό για μένα είναι η στιγμή της δημιουργίας, η γέννα δηλαδή, εκεί παλεύεις με τις αλήθειες σου. Είναι το πιο σημαντικό συναίσθημα για μένα». 

Τι θέλει να σκέφτονται οι άνθρωποι στο άκουσμα του ονόματος «Στέφανος Κορκολής»;  
«Θα ήθελα να σκέπτονται τις λέξεις “μουσική”, “πιάνο”. Μακάρι να συμβαίνει. 'Η να συμβεί κάποια στιγμή στο μέλλον»

Λάθος και σωστό 

«Σφάλμα έκανα όταν ήμουν υπερβολικά ευγενής και εμπιστεύτηκα λάθος ανθρώπους. Σωστή απόφαση; Οταν είπα θα σταματήσω την ποπ τραγουδιστική καριέρα μου στο απόγειό της για να ασχοληθώ ξανά ολοκληρωτικά με την ορχηστρική κυρίως μουσική μου». 

Φήμη: αγάπη που ’γινες δίκοπο μαχαίρι 

«Η φήμη είναι δίκοπο μαχαίρι. Σαφώς η αναγνώριση και το χειροκρότημα για έναν καλλιτέχνη είναι πολύ ευχάριστο συναίσθημα. Ειδικά στο εξωτερικό, εκεί όπου η αναγνώριση, αν έρθει ποτέ, απαιτεί πολύ κόπο, δουλειά και υπομονή. Ομως η φήμη δημιουργεί και ένα σωρό άλλες καταστάσεις. Αυτές κάποιες φορές γίνονται έως και βασανιστικές. Η διαχείριση της φήμης είναι πολύ δύσκολη υπόθεση - και δεν μιλάω μόνο για τους εξωγενείς παράγοντες, αλλά κυρίως πώς εσύ ο ίδιος χειρίζεσαι αυτή την κατάσταση. Πρέπει -και απευθύνομαι στους νεότερους- να θωρακίζεις τον εαυτό σου και κυρίως το μυαλό σου με “διπλά τζάμια” για να μην παίρνουν αέρα. Νομίζω πως όλοι μας λίγο πολύ έχουμε πέσει θύματα ναρκισσισμού. Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που ο ναρκισσισμός γίνεται ενοχλητικός για τους γύρω μας».

Χρήματα και σοφές επενδύσεις 

«Εδώ γελάμε ή μάλλον κλαίμε. Ποτέ δεν επένδυσα σε τίποτα απολύτως. Ξόδεψα αρκετά, διότι το «πολλά» δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, κυρίως στο να βοηθήσω αλλά και να κρατήσω ζωντανή την προσπάθειά μου για διεθνή καριέρα. Οσοι νομίζουν ότι βγάζεις λεφτά στο εξωτερικό με τη μουσική κάνουν τεράστιο λάθος. Ακόμα και στη διεθνή ποπ σκηνή τα ονόματα που ακούμε να αμείβονται με τερατώδη ποσά είναι πολύ λίγα σε σχέση με το σύνολο των τραγουδιστών παγκοσμίως». 

Προσωπική ζωή 

«Η προσωπική μου ζωή είναι πάνω κάτω γνωστή. Πότε με αλήθειες, πότε με υπερβολές, πότε με αήθη ψεύδη. Το να προσθέσω κάτι εγώ το θεωρώ -στην παρούσα φάση της ζωής μου- εντελώς ανούσιο. Αλλωστε κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του προβλήματα και ειδικά τώρα, στα δύσκολα που περνάμε, το θεωρώ έως και αγενές να προβάλλω προσωπικά μου ζητήματα. Γι’ αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει να μιλάω είναι για τη μουσική μου ζωή, που άλλωστε αποτελεί και την ψίχα της προσωπικής μου ζωής». 

Απωθημένα

«Απωθημένα πια δεν έχω. Με νοιάζει να είμαι γερός, να μπορώ να βοηθάω όσο μπορώ την οικογένειά μου και τους ανθρώπους που αγαπώ. Πλέον, ζω το σήμερα. Αν κάτι θα ήθελα να κάνω, αλλά νομίζω ότι πια δεν είναι εφικτό, θα ήταν να γράψω μουσική για ταινία, σε μία μεγάλη παραγωγή του εξωτερικού. Είχα την ευκαιρία κάποτε, αλλά αντέδρασα απερίσκεπτα. Και τέτοιες ευκαιρίες μία φορά σού χτυπούν την πόρτα, έτσι λένε». 

«Solo piano»

«Είναι μια παράσταση όπου ο κόσμος καθορίζει -κατά κύριο λόγο- το πρόγραμμα. Πιο διαδραστική δεν γίνεται. Η ιδέα ξεκίνησε πολύ απλά - έως πεζά, θα έλεγα. Ανέκαθεν τις Κυριακές τα απογεύματα βαριόμουν φρικτά και είχα αυτή τη μελαγχολία που νομίζω όλοι μας έχουμε. Μάλλον μας έχει μείνει από τη σχολική περίοδο. Προσωπικά την ξόρκιζα στο πιάνο μου, είτε αυτοσχεδιάζοντας, είτε παίζοντας αγαπημένα μου κομμάτια συνθετών. Αυτό ακριβώς θέλησα να το μοιραστώ με τον κόσμο. Ο αυτοσχεδιασμός, οι μουσικές ιστορίες που διηγούμαι στις φίλες και τους φίλους που έρχονται στο “Half Note”, η παρουσία ανθρώπων που γράφουν στίχους την ώρα που επιτόπου δημιουργώ ένα κομμάτι πάνω σε νότες που μου δίνει ο κόσμος και πολλά άλλα δρώμενα νομίζω ότι θα έκαναν τις Κυριακές μας λιγότερο πληκτικές. Ηδη ξεκινήσαμε και το αποτέλεσμα ήταν πολύ ζεστό και όμορφο. Πάνω απ’ όλα ανθρώπινο. Οπως άλλωστε οφείλει να είναι η μουσική, ανθρώπινη».