Στέλιος Ρόκκος: Ενας ροκάς στο τιμόνι της «Αυτοκίνησης»

Βρεθήκαμε στις πρόβες της «Αυτοκίνησης». Ο χώρος, πλήρως ανανεωμένος, θυμίζει λονδρέζικo live club. Μπαίνοντας στο μαγαζί, ο Στέλιος στη σκηνή τραγουδάει το νέο του τραγούδι «Ζω μεγάλες στιγμές», που κυκλοφορεί από την Panik Platinum. Στο νέο του ξεκίνημα σε έναν χώρο που πραγματικά γουστάρει, όπως λέει, βρίσκεται πάντα στο πλευρό του η σύντροφός του Λελέ Γκόφα. 

- Πώς αισθάνεσαι που θα εμφανίζεσαι στην ιστορική «Αυτοκίνηση»;
Οταν μπήκα για πρώτη φορά σε αυτόν τον χώρο είπα: «Αυτό είναι το μαγαζί μου». Μετά μάς ήρθε η ιδέα να αναβιώσει η παλιά «Αυτοκίνηση» μέσα από ένα πρόγραμμα που θα ξεκινά με το «The Wall» των Pink Floyd και θα συνεχίζεται με ντίσκο κομμάτια. Φέτος, έχω τη χαρά να συνεργάζομαι με τον Στέφανο από τους My Excuse, με τον οποίο είμαστε μακρινά ξαδέλφια. Είναι εξαιρετικός ερμηνευτής και μαζί έχουμε καταφέρει ένα μοναδικό μουσικό πάντρεμα. Στην παρέα έχουμε και την Κατερίνα Λιόλιου, για να δροσίζει λίγο την αντρίλα. 

- Είναι τάση πλέον τα πιο μαζεμένα μαγαζιά και όχι οι αχανείς πίστες;
Δεν πιστεύω ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί τις μεγάλες πίστες, αλλά αυτούς που φαίνονται μικροί στις μεγάλες πίστες. Αν ένας καλλιτέχνης γεμίζει την πίστα, έρχεται ο κόσμος. Υπάρχουν καλλιτέχνες που τις μεγάλες πίστες τις κάνουν μικρές. 

- Μίλησέ μας για το νέο σου τραγούδι «Ζω μεγάλες στιγμές»...

Η μουσική είναι δική μου και οι στίχοι της Sunny Μπαλτζή. Με τη Sunny θέλαμε χρόνια να συνεργαστούμε, αλλά τώρα ήταν το σωστό timing. Η δισκογραφική δουλειά θα έχει κυκλοφορήσει ολοκληρωμένη μέχρι το Πάσχα. Εχει πολύ ωραίες μπαλάντες, με πολλά στυλ μουσικής, αλλά όλα έχουν ροκ ενέργεια. Το καλοκαίρι μαζευτήκαμε γύρω στα 16 άτομα στο σπίτι μου στη Λήμνο, γράφαμε τραγούδια και παράλληλα ψαρεύαμε, ενώ το βράδυ πίναμε ουζάκια σε ένα καφενείο. Ετσι βγήκε μια υπέροχη δουλειά. Οσο για το τραγούδι «Ζω μεγάλες στιγμές», αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που τα έχει χάσει όλα και παρ’ όλα αυτά το διασκεδάζει.

- Εσύ έτσι αντιδράς στις δύσκολες στιγμές;
 Ναι, δεν πέφτω σε κατάθλιψη, το διασκεδάζω σαν γνήσιος Υδροχόος. (γέλια) Μπουνιά στο μαχαίρι! Αν αφήσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας να μας ρίχνουν την ψυχολογία, τότε θα κλαίμε τη μοίρα μας. Οταν είναι άσχημα τα πράγματα, προσπαθώ να ομορφύνω τα πάντα γύρω μου. Ανεβάζω τη διάθεση και την ενέργεια γύρω μου. Ετσι, παρασύρω και τους άλλους και καλυτερεύουμε όλοι μας. 

 - Επέστρεψες στη Λήμνο με τα capital controls. Αλήθεια, πώς αντιμετώπισες τότε όλη αυτή την αναταραχή;
Ηταν κλειστές οι τράπεζες και ένιωθα σαν να ζω σε εμπόλεμη ζώνη. Την κατάσταση την αντιμετώπισα με χιούμορ. Ουσιαστικά αποδείχθηκε η ωμή αλήθεια. Υπήρξε ένας Τσίπρας που μας έκανε να πιστέψουμε ότι μπορεί να διαπραγματευτεί, σίγουρα το προσπάθησε, και εκεί ξεβρακωθήκαμε. Μάς είπαν «ή καταστρέφεστε ή θα είστε υπάλληλοι και θα κάνετε ό,τι θέλουμε». 

- Θεωρείς ότι δεν πρέπει να τους επιστρέψουμε τα χρήματα που δανειστήκαμε δηλαδή;
 Μεγάλη κουβέντα αυτή. Δεν πιστεύω ότι ευθύνεται ο κόσμος. Αυτό που έχει ειπωθεί ότι «μαζί τα φάγαμε» ισχύει μόνο στο επίπεδο ότι έδωσαν χρήματα οι κυβερνήσεις, αλλά άφησαν τον κόσμο ανεξέλεγκτο, χωρίς να τον καθοδηγήσουν. Δηλαδή, φαντάσου έναν τύπο στο μπαλκόνι να πετάει χρήματα, να τα παίρνει ο κόσμος, να κάνει ψώνια και μετά να τα ζητάει πίσω. Ετσι έγινε. Ηταν σκορποχώρι και ξέφραγο αμπέλι η Ελλάδα.

Με τη σύντροφό του Λελέ Γκόφα 



- Εσύ χάλασες περιττά χρήματα;
Φυσικά! Ολοι χαλάσαμε. Αλλά είμαι από τους τυχερούς που ζω ακόμα με αξιοπρέπεια. Θα έχω πρόβλημα μόνο αν σταματήσει η δουλειά μου. Οταν βγαίνει ένας πρωθυπουργός και λέει ότι το Χρηματιστήριο θα συνεχίσει την ανοδική του πορεία και μετά από λίγες εβδομάδες αυτό καταρρέει, είναι ένας εγκληματίας που κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Γιατί; Γιατί απλά δεν υπάρχει έλεγχος από το κράτος. Το κράτος είναι τόσο... τρύπιο και μετά ρίχνουν τα βάρη στον κόσμο ότι «μαζί τα φάγαμε». Ε, όχι! Δεν τα φάγαμε μαζί. Επρεπε να υπάρχει έλεγχος. Το θέμα έχει τελειώσει. Ή βάζουμε το κεφάλι κάτω και γεννιόμαστε από τις στάχτες μας, κάτι που δεν ξέρω αν αντέχω, ή ανήκουμε στην Ευρώπη και παλεύουμε για καλύτερη διαπραγμάτευση. Αυτό που έχω απαίτηση από τους κυβερνώντες τώρα είναι να νοικοκυρέψουν αυτό το χάος που λέγεται Ελλάδα. 

- Θεωρείς ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να πολιτικοποιούνται;
Ρωτάς έναν extreme άνθρωπο. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να έχουν όλοι εκλογικό βιβλιάριο. Πρέπει να δίνεις εξετάσεις για να το πάρεις, σαν την οδήγηση. Αν γινόταν αυτό, κανένας απ’ αυτούς δεν θα κυβερνούσε. Είμαι πολύ στενοχωρημένος, όπως όλος ο κόσμος, και θα ήθελα να καλυτερεύσει αυτό το χάος που υπάρχει στο ελληνικό κράτος. Δεν είμαι βλάκας να ελπίζω ότι όλα θα αλλάξουν αύριο. Και δεν πιστεύω ότι αν φύγουμε από την Ευρώπη θα τα καταφέρουμε.
- Θεωρείς τον εαυτό σου ροκ; Ροκ είναι ο αλήτης που κρύβουμε μέσα μας. Θέλει να έχει μια ροκιά σε οτιδήποτε ακούει, να έχει ψυχή, να είναι πιο χύμα, να μην τον νοιάζει το αποστειρωμένο, να μην είναι τόσο κουρδισμένος, να τσακίζει το λαρύγγι. Υπό αυτή την έννοια, είμαι ροκ.

- Ολοι οι τραγουδιστές έχετε καλλιτεχνικές μεταπτώσεις. Εσύ πώς τις αντιμετώπισες;
Στην περίπτωσή μου εγώ τις δημιούργησα. Το 2000, στο απόγειο της καριέρας μου, μάζεψα τα πράγματά μου, μπήκα σε ένα καράβι και εξαφανίστηκα για χρόνια. Τότε εμφανιζόμουν με τον Πασχάλη Τερζή και το βράδυ είχε τόσο κόσμο που είχαμε τροχονόμους. Ο λόγος ήταν ότι δεν άντεχα όλο αυτό που γινόταν. Ηθελα να βρω πάλι τις ισορροπίες μου. Εμεινα 4 χρόνια στη Λήμνο και έκανα τον ψαρά.... 

Από την αρχή

- Τι είχε γίνει ακριβώς;
Δεν μπορούσα να το ελέγξω. Ολη αυτή η επιτυχία φάνταζε πολύ ψεύτικη μέσα μου. Ξεκίνησα από ροκ μπάντες και κάποια στιγμή βρέθηκα σε λαϊκά μαγαζιά να είμαι σούπερ σταρ. Με έβλεπα από μακριά και έλεγα «ποιος είσαι εσύ ρε καραγκιόζη; Ηρέμησε λίγο, πάμε ξανά από την αρχή». Μετά πήγα στη Λήμνο, ηρέμησα, έγραψα ωραία τραγούδια και επέστρεψα στα πράγματα όπως ήθελα: αργά και σταθερά. Ξεκίνησα με μια μικρή μπάντα, με τον γιο μου Δημήτρη και έναν ντράμερ. Κάναμε 42 συναυλίες με χαμηλό μπάτζετ, όπου παίξαμε από θέατρα μέχρι beach bars. Είμαι ένας μουσικός που μπορεί να παίξει σε ένα μαγαζάκι 50 θέσεων ή σε μια μεγάλη πίστα 5.000 θέσεων και να νιώθει το ίδιο καλά. 

- Αλήθεια, πώς είναι να παίζεις με τον γιο σου; Είσαι σκληρός μαζί του;
Τα πρώτα χρόνια ήταν συγκινητικό, τώρα πια είναι απλά ένας μουσικός. Του αλλάζω τα φώτα, όπως σε όλους τους μουσικούς μου, αλλά σε αυτόν καμιά φορά λίγο παραπάνω. Συνήθως, όμως, αυτός φταίει. Μέχρι να ξεμπερδέψει στο μυαλό του ότι ο μπαμπάς είναι μέχρι να ανεβούμε στο πάλκο και μετά είναι ο Ρόκκος τού πήρε λίγο χρόνο. Στην αρχή είχαμε πολλούς τσακωμούς, αλλά μετά βρήκαμε τις ισορροπίες μας. Είναι υπέροχο να είμαι με τον Δημήτρη μαζί στη σκηνή.

Ο Ρόκκος στη σκηνή της «Αυτοκίνησης» τα δίνει όλα!


- Ωριμάζει ποτέ ένας άντρας στην προσωπική του ζωή ώστε να μπορεί να αράξει σε ένα λιμάνι;
Είναι υπέροχο να βρίσκεις τελικά το λιμάνι σου και μπορεί να συμβεί. Η ωριμότητα δεν έχει τέλος. Δεν παύουμε να εξελισσόμαστε όσο ζούμε. Το σωστό λιμάνι είναι αυτό στο οποίο θα αράξεις δίχως να πάψεις να εξελίσσεσαι και να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.

- Θα παντρευόσουν ξανά;
Εύκολα θα παντρευόμουν και τώρα. 

- Δεν θεωρείς λάθος που οι περισσότεροι άντρες δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους;
 Είναι τεράστιο λάθος, αλλά οι περισσότεροι άντρες δεν μένουμε μόνοι μας. Κι εγώ πάντα ήμουν σχεσάκιας. Και όταν είχα μείνει μόνος μου, ήμουν με πολλές, αλλά αυτό δεν μου αρέσει, με αποδιοργανώνει. 

- Τι σε κέρδισε στη σύντροφό σου Λελέ Γκόφα;
Το ότι είναι μια ολοκληρωμένη γυναίκα, νιώθω συνέχεια την αγάπη της και ότι με προσέχει. Οχι με την έννοια ότι μου μαγειρεύει, αλλά με πράξεις στην καθημερινότητά μας. Είναι ο φύλακας άγγελός μου...